หลง ให้ รู้

เสาร์ - อาทิตย์ที่ 29-30 สิงหาคม 2558 ที่ผ่านมา

ได้แวะไปกราบพระธุดงค์ที่ถ้ำบนภูพาน

ได้ยกพระพุทธรูปปูนปั้น น้ำหนักขนาด 2 คนยก

ลงไปถวายท่านที่ถ้ำ ระยะก็ไม่กี่สิบเมตร

แต่อาจจะเพราะเริ่มแก่ตัวลงแล้ว จึงทำให้เหงื่อไหลโชคท่วมตัวจนเสื้อเปียกเลย หนอ

ระหว่างที่พากัลยาณมิตรเดินเที่ยวที่ลำธาร

ก็ลื่นล้มลงที่ซอกโขดหิน โชคดีมากไม่เจ็บปวดเป็นอะไรเลย

แค่เสื้อผ้าเปื้อนเฉย ๆ หนอ

พอส่งกัลยาณมิตรกลับไปแล้ว ผมเองก็ตัดสินใจอยู่ว่า

จะพักที่บ้านสวนใกล้ ๆ ถ้ำที่พระคุณเจ้าท่านจำพรรษาอยู่

หรือจะไปนอนรีสอร์ทที่สะดวกสบายกว่า หนอ

ระหว่างที่ลังเลอยู่นั้น พระธุดงค์ท่านก็เดินขึ้นมาจากถ้ำ

จึงได้นิมนต์ท่านขึ้นบ้านสวนเพื่อถวายน้ำชา

เสวนาธรรมกับท่านไปจนตะวันลับฟ้า จนเริ่มมืด

และบังเอิญไฟดับ จึงได้ลงไปอาศัยเทียนที่ถ้ำ

พร้อมกับมีบุญได้ร่วมสวดมนต์ ทำวัตรเย็นที่ถ้ำ หนอ

ตอนนั้นผมเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำ และยังไม่ได้ทานข้าวเย็น

เหงื่อก็ท่วมตัว ท่านดูอาการแล้ว ท่านจึงจะสวดมนต์แปล แบบกระชับให้

ตอนที่ท่านสวดถึงบทที่ว่าด้วย การพิจารณาอาการ 32 นั้น

ผมสังเกตุว่า จิตผมเป็นสมาธิมาก ประกอบกับ อาการเหงื่อท่วมตัว

จึงทำให้เข้าถึงบทสวดการพิจารณาอาการ 32 ได้ลึกซึ้งกว่าที่เคยฟังมา หนอ

[ยายธี]

สาธุๆๆเจ้าค่ะ..โชคดีที่เกิดมาอาการครบสามสิบสอง...แม้สุดท้าย..จะเน่าหนอเปื่อยหนอ ยุบหนอ พองหนอ นะเจ้าคะ...

[ภูฟ้า]

สาธุ สาธุ โชคดีมากครับ