บันทึกวันที่ 5-7-2558

เราจำได้นะ ว่าตอนเด็กๆเป็นคนติดละครมาก ดูทุกเรื่องดูตลอด เพราะเราไม่รู้ว่ามีการดูย้อนหลังได้ รู้สึกว่าต้องติดตามแบบวันต่อวันและพลาดไม่ได้ ตอนนั้นละครไทย ยังมีความเหนียมอายกว่าปัจจุบันเยอะ สังเกตจากจากจูบ ฉากมีเพศสัมพันธุ์จะใช้มุมกล้อง ตัดที่โคมไฟ และแต่ถึงอย่างงั้นเราก็เข้าใจได้ว่าตัวละครกำลังทำอะไรกัน จนถึงช่วงหนึ่ง ที่เราเริ่มรับวัฒนธรรมตะวันตกเข้ามา การจูบกันแบบไม่ใช้มุมกล้องเริ่มมีให้เห็น ช่วงแรกๆมีการต่อต้าน ภายหลังหากจูบกันจริงๆจะเหมือนเป็นการแสดงสปิริทของของนักแสดง และทุกวันนี้ฉากแบบนี้มีอยู่ดาษดื่นในละคร จนไม่รู้สึกถึงความกระดากอายของคนดู แถมยังเพิ่มอรรถรสในการดูมากขึ้นด้วยซ้ำ วันนี้อ่านเจอโพสหนึ่งว่าจะให้ตัดฉากนี้ออกจากละคร เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กได้เห็นฉากนี้ ในความเห็นเรากลับคิดว่ามีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือ เป็นการลดช่องทางการเผยแพร่พฤติกรรมความเสี่ยงทางเพศแก่เด็กๆ เพราะสื่อโทรทัศน์เป็นสื่อที่กว้างมาก เพราะทุกบ้านต้องมี แต่คิดว่าจะดัดได้กับเด็กเล็ก แต่สำหรับเด็กที่โตแล้วเรากลับคิดว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย เพราะเด็กสมัยนี้เขาเติบโตมาพร้อมเทคโทโลยี สื่อและสังคมเขากว้างขวางกว่าเด็กสมัยเราเยอะ เขาสามารถรู้และตัดสินผิดชอบชั่วดีได้จากการสังเกตความคิดทัศนคติจากเพื่อนออนไลน์ได้ง่ายและเร็วกว่า เราคิดว่าเขารู้ถูกผิดมากกว่าเด็กสมัยก่อนแต่เขาจะเลือกทำตัวยังไงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง การที่จะมาตัดฉากเรทออกจากละคร จึงเป็นการแก้ปัญหาที่ค่อนข้างจะดีแต่ยังดีไม่สุด แต่ก็น่าจะดีกว่าไม่ทำอะไร ที่จริงเราอยากเห็นละครที่ดำเนินเรื่องบนพื้นฐานความจริง แม้ในสังคมจะมีคนดีคนเลว แต่จะไม่มีใครดีสุดและไม่มีใครเลวสุด มันจะมีดีเลวปะปนกันไปในคนๆหนึ่ง แทนที่จะทำละครเอาใจตลาด น่าจะทำละครเพื่อบำบัดฟื้นฟูทัศนคติของคนในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่แค่การดีเลวตามศีลข้อสามซะส่วนใหญ่ ไม่ค่อยดูละครมาเกือบ 6-7 ปีละ เพราะพล็อตเรื่องจะไม่มีอะไรพ้นไปจากเรื่องรักๆใคร่ๆ แบบเน้นๆ อยากเห็นประเทศไทยให้ความสำคัญกับละครแนวแนวอื่นบ้าง เช่น อาชีพ ซึ่งไม่ใช่แค่ว่าคนนี้ทำอาชีพนี้นะ แล้วจบ น่าจะลงรายละเอียดชีวิตการทำงานของคนอาชีพนี้บ้าง ซึ่งต่างประเทศเขาทำ แต่ไทยยังไม่ค่อยเห็นเลย คนไทยเก่งจะตาย คิดจะทำ มันก็ไม่น่ายากหรอก ขนาดหนังสั้นยังทำออกมาได้ดีเยอะแยะ ลองทำละครยาวๆดูก็น่าสนใจออก