น้ำเอย..น้ำใจ
ปีการศึกษา ๒๕๕๗ ที่ผ่านมา ผมทำ"ผลงานคุณภาพ" ด้านการเรียนการสอน ให้เป็นที่ประจักษ์แก่ชุมชน อย่างน้อย..ผลสัมฤทธิ์และการจัดอันดับ..ก็ดูดีขึ้นกว่าทุกปี มีเด็กอ่านออกเขียนได้มากขึ้น..ผลการทดสอบอยู่ในระดับดีเยี่ยม
ในส่วนนี้หรือเปล่า..ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจ ที่ทำให้ผู้ปกครองต่างถิ่นต่างที่มีความพยายาม จะส่งลูกมาเข้าเรียน ในโรงเรียนขนาดเล็ก ที่ผมปฏิบัติหน้าที่ จนถึงวันนี้มีนักเรียนแตะที่ ๗๐ คนแล้ว นับเป็นครั้งแรกที่มีปริมาณนักเรียนมากขนาดนี้ จริงๆก็น่าจะมากกว่านี้..เพราะมีนักเรียน ๓ - ๕ คนที่ทำเรื่องจะย้ายมา..แต่พอผู้ปกครองไปทำเรื่องส่งตัว โรงเรียนเดิมไม่ทำเรื่องให้ ทัดทานไว้ จนผู้ปกครองใจอ่อน..ต้องให้ลูกเรียนที่เดิมต่อไป..
อีกกลุ่มนี้..จะขอย้ายลูกมาเรียน ขอให้ผอ.หารถรับส่งให้ เขาจะออกค่าใช้จ่ายกันเอง..ปรากฎว่า..ผอ.ก็หารถรับส่งให้ลูกหลานเขาไม่ได้..โรงเรียนก็เลยไม่ได้เด็กเพิ่ม
วันนี้..ก็มาอีกราย..เป็นคนขายหมูในตลาด มีหลาน ๓ คน เรียนอยู่ในโรงเรียนอนุบาลประจำอำเภอ ที่เป็นโรงเรียนดีศรีตำบล..มาแจ้งความประสงค์ จะขอย้ายหลานมาทั้งหมด โรงเรียนจะรับได้ไหม..ผมก็ได้แต่ยิ้ม..ก่อนจะบอกคนขายหมูไปว่า..ยินดีต้อนรับ...ครับ...
นอกจาก..โรงเรียนจะมีโอกาสได้ต้อนรับผู้ปกครองและนักเรียนคนใหม่..เพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆแล้ว ก่อนหน้านี้ก็มักจะมีผู้คนแปลกหน้า..เข้ามาเยี่ยมเยือนและขอบริจาคสิ่งของ สื่อ อุปกรณ์ และอาหารกลางวันไม่ได้ขาด จนครูออกปากว่า..โรงเรียนของเรา..ฮวงจุ้ยดีจริง..สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดูแล ปกปักรักษา มีแต่คนเข้ามาทำบุญ
อย่างเมื่อวานนี้..เวลา ๑๒.๒๐ น. เป็นช่วงเวลาที่ผมกำลังสอนซ่อมเสริมการอ่าน ให้กับนักเรียนชั้น ป.๔ มีรถเก๋งฮอนด้า สปอร์ตสีขาว ขับเอื่อยๆเข้ามาจอดใต้ร่มไม้..ผมพักการสอนไว้ก่อน รีบเดินไปต้อนรับ..มีหญิงชายวัยกลางคนออกมาจากรถ ......
"มาจากไหน..ครับ.." ผมถามพร้อมกับยกมือไหว้
"มาจากนครปฐม ขับมาเรื่อยๆ เห็นโรงเรียนก็เลยจะเอาผ้าห่มมาให้เด็กๆที่ครอบครัวยากจน" ฝ่ายหญิงเป็นคนตอบ..."..โรงเรียนเงียบจัง...มีเด็กเท่าไหร่..มีเด็กยากจนบ้างไหม..."
"มีนักเรียน ๗๐ คนครับ...ตอนนี้เข้าห้องเรียนกันแล้ว ส่วนเด็กยากจนก็มีมากพอสมควรครับ..." ฝ่ายชายที่เป็นคนขับรถ..เปิดกระโปรงท้ายรถ คว้าผ้าห่มนวมสีสดใสที่มัดรวมกันไว้ แล้วส่งให้ผม.."ให้ครูไว้แจกเด็ก ๒๐ ผืนนะครับ..."
"โรงเรียนดูร่มรื่น สะอาดตาดีจัง" ผู้หญิงกล่าวชม
"ขอบคุณครับ...ถ้ามีโอกาสก็ขอเชิญชวน มาเลี้ยงอาหารกลางวันนักเรียนกันนะครับ หรือจะมอบเป็นสื่อการเรียน หนังสือห้องสมุด หรือทุนการศึกษาก็ได้ นักเรียนเรามีไม่มาก..."
"ก็ดีเหมือนกันนะ ลูกๆเขาชอบทำบุญตามโรงเรียนต่างๆ..."
"ทำงานกันหมดทุกคนแล้วหรือครับ"
"ค่ะ..คนโตทำงานอยู่กระทรวง..คนที่สองเป็นพยาบาล คนเล็กทำงานบริษัทเครื่องเสียง..วันนี้ก็มา.." ผู้เป็นแม่พูดพร้อมเปิดประตูรถ ผมก็เลยพบผู้หญิงวัยรุ่นหน้าตาดี กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ ท่าทางไม่อยากลงจากรถ
"รบกวนครู ขอเบอร์โทรศัพท์ไว้หน่อย เผื่อวันหลัง..จะได้มาทำบุญกับเด็กบ้าง..."
ผมยื่นนามบัตรให้ ผู้เป็นแม่เห็นนามบัตร อ่านแล้วส่งต่อให้ลูกสาวที่นั่งในรถ..
"เป็น ผอ.ด้วยหรือนี่.." แม่พูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ จากนั้นลูกสาวก็ก้าวลงจากรถ ลงมายกมือไหว้ผม..
ผมเชิญชวน..สามคนพ่อแม่และลูกสาว เดินชมโรงเรียนราว ๑๕ นาที จากที่ดูเหมือนตอนแรกจะรีบกลับ แต่เมื่อเดินรอบโรงเรียนแล้ว ทุกคนก็แทบไม่อยากขึ้นรถกลับออกไป ผมพาชมโรงเห็ด บ่อปลา เล้าไก่ แปลงผักและแปลงนา..มาหยุดลงที่ห้องสมุดใหม่ ทำให้ทุกคนเพลิดเพลิน..กับธรรมชาติ แวดล้อม และแหล่งเรียนรู้ที่พอเพียง ก่อนร่ำลาจากกันด้วยมิตรไมตรีที่ประทับใจ..
ขณะที่ผมนำผู้มีจิตศรัทธาที่มาเยี่ยมเยือน..ชมโรงเรียนและทำความรู้จัก..ผมไม่ได้คิดคาดหวัง หรือต้องการอะไรจากเขา แต่ผมอยากให้เขาคิดถึงเมื่อจากไป ว่ามาแล้ว ได้อะไร เห็นอะไร ในสถานศึกษาขนาดเล็กว่ามันมีอยู่จริง ใช่ว่าจะมีแต่อุปสรรคและความขาดแคลน
ขณะเดียวกันก็คิดว่า...โลก..ที่นับวันจะเจริญก้าวหน้า ผู้คนแสวงหาความสุข แข่งขันกัน แย่งกันเอารัดเอาเปรียบ แต่ก็ยังมีคนอีกส่วนหนึ่ง แสวงหาความสุขด้วย..การให้..เสียสละเพื่อการศึกษา และเพื่อเด็กที่ด้อยโอกาส...น้ำใจ..เช่นนี้..ขอจงส่งผลให้เขา..มีแต่ความสุขและความเจริญ..ด้วยเถิด
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๘
</span></strong>
ความเห็น (3)
เป็นวิธีทำความดีที่น่าส่งเสริมนะคะ เพราะได้เห็นของจริงได้คิดได้ใคร่ครวญจริงๆว่าอะไรที่จะช่วยได้อย่างเกิดประโยชน์จริงๆ
อนุโมทนาบุญด้วยครับ ผอ.