(101) แด่ .. 'หมู่บ้านฟื้นฟูสมรรถภาพหนองบัว' ที่คิดถึง

.. อดีต 'หมู่บ้านฟื้นฟูสมรรถภาพหนองบัว' ชุมชนจำลอง รองรับผู้ป่วยจิตเวชไร้บ้าน.. ที่ซึ่งสามารถรับเธอมาพักกาย พักใจ และช่วยสอนประสบการณ์การเป็นสมาชิกที่ดีของ 'ครอบครัวอุปถัมภ์' อันยาวนานกว่าสิบปี ให้แก่ผู้ป่วยที่ยังไม่มีโอกาส

16 พ.ค.58 กิจวัตรประจำวันเสาร์ ดิฉันแวะซื้อเสบียง เพื่อนำไปประกอบอาหารเย็นที่บ้านปะอาว ได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเป็นผู้ป่วยโรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์ ที่จำหน่ายออกไปอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์หลายสิบปีแล้ว เพิ่งเดินออกมาจากร้านขายยา

เธอถือซอง 'ยาชุด' อยู่ในมือ!

ทันทีที่เธอเหลียวมาเห็นดิฉัน ที่ยืนหันรีหันขวางหน้าร้านยา เธอรีบนำมือที่ถือซองยาไพล่หลังทันที .. แต่ปากดิฉันไวกว่าค่ะ
"สวัสดี ... สบายดีเหรอ" "สบายดีจ้ะ หมอ"
"แล้วถืออะไรในมือ" "ยา"

หลังไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันแล้ว ดิฉันถามเธอว่า
"มาซื้อยาแบบนี้ คนที่บ้านเขารู้หรือเปล่า" "ไม่รู้หรอก ถึงรู้ เขาก็ไม่สนใจหรอก"

คำตอบสะท้อนอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจ ที่สะสมมานาน .. สะสมมานานเพราะ พบกันทีไรเธอก็มีสภาพเช่นนี้เกือบทุกครั้ง ดิฉันก็ปลอบประโลมเธอสุดความสามารถ เท่าเวลาที่มีจำกัด เธอแสดงน้ำใจ เดินมาส่งดิฉันถึงรถ

ดิฉันนึกถึงอดีต 'หมู่บ้านฟื้นฟูสมรรถภาพหนองบัว' ชุมชนจำลอง รองรับผู้ป่วยจิตเวชไร้บ้าน (เกือบร้อยคน) ที่ซึ่งสามารถรับเธอมาพักกาย พักใจ และช่วยสอนประสบการณ์การเป็นสมาชิกที่ดีของ 'ครอบครัวอุปถัมภ์' อันยาวนานกว่าสิบปี ให้แก่ผู้ป่วยที่ยังไม่มีโอกาส

ข้อเท็จจริง 'ตอนนั้น' เราสามารถฝึกทักษะจน 'ปั้น' ผู้ใหญ่บ้าน หัวหน้าคุ้มบ้าน ตัวหลักกิจกรรมต่างๆ จากคนในที่เป็นผู้ป่วยด้วยกัน สมาชิกสวมเสื้อผ้าชุดไปรเวท ออกไปรับจ้างทำงานนอกชุมชนได้

.. ถ้า 'ตอนนั้น' ดำเนินมาถึง 'ตอนนี้' เราอาจสามารถเลี้ยงตัวเองได้ ตามแผนเดิม สามารถลดการอุดหนุนจากโรงพยาบาลได้ในภาพรวม ถึง ร้อยละ 30-40 แล้วกระมัง

[ทิมดาบ]

เราทำให้คนไข้มีสุขภาพจิตดี(หายบ้า) ได้....แต่เราบอกให้ชุมชนว่า เขาหายบ้าแล้วนะ...ยากนะครับอาจารย์