ยามเย็นย่ำค่ำแลงมาพาใจชื่น
เมื่อมายืนรับลมผ่านผัดกายหนา
หมู่แมกไม้ก้านกิ่งใบแกว่งไปมา
เบิ่งบนฟ้าเมฆาขาววับวาวจัง
สิ่งสูงส่งสูงเสียบฟ้าคว้าไม่ถึง
หวนคำนึงเล่าเรื่องราวแต่คราวหลัง
เป็นดอกหญ้าค้นคว้าดาวคราวระวัง
อนิจจังฟังประทัดจุดบนดอย
เขาคอหงส์ตรงพระพรหมนิยมนัก
ผู้คนมักไปขอพรวอนไม่ถอย
บ้างขอหวยแม้หมดหวังยังรอคอย
เห็นร่องรอยฟ้าสีทองผ่องอำไพ
คนเราอยู่โลกนี้เหมือนบ้านพัก
แจ้งประจักษ์อนิจจาพาขานไข
เราต่างอยู่ไม่นานผ่านโลกไป
ฝากสิ่งใดไว้แทนตนค้นคิดเอง.
ไม่มีความเห็น