Morning Dhamma Talk ในเทศกาลแห่งชีวิต วันที่ 18 ม.ค. 2558 ที่่ผ่านมา
พระอาจารย์กล่าวขึ้นประโยคหนึ่ง ประมาณว่า
..โลกของเราทุกวันนี้ เน้นแต่วิชาชีพ วิชาเลี้ยงชีวิต
แต่ลืมสิ่งที่สำคัญกว่า นั่นคือ วิชาชีวิต..
ผมนั่งงง ๆ อยู่พักใหญ่ว่า อือ .. วิชาเลี้ยงชีวิต กับ วิชาชีวิต
ต่างกันที่อันแรกมีคำว่า "เลี้ยง" แต่อีกอันไม่มี หนอ
หลังเสวนาแลกเปลี่ยนกันไปสักพัก ผมพึ่ง Get และเห็นด้วยกันท่านอย่างยิ่ง
ผมเข้าใจประมาณว่า
.. พวกเราส่วนใหญ่จะเน้นเล่าเรียนแต่วิชาชีพ หรือวิชาที่เอาไว้หาเลี้ยงชีวิต
จนทิ้งวิชาที่สำคัญกว่า นั่นคือ วิชาชีวิต วิชาเพื่อชีวิตที่แท้
อย่างเช่น เทศกาลแห่งชีวิต ที่เราทั้งหลายมาเพียรฝึกตน
เพียงแค่ 1 วัน 1 คืน ที่ผ่านมา ผมพบว่า ชีวิตผมได้ชำระล้างสิ่งหมักหมมในใจได้ไม่น้อย หนอ
การจัดการศึกษาในปัจจุบัน ได้แยกออกเป็นวิชา ๆ
ยิ่งในปัจจุบัน ระดับอุดมศึกษาเองได้นำระบบ TQF มาเป็นกรอบ
เป็นกรอบที่แข็งเป็ก! แบบวิทยาศาสตร์
แต่ชีวิตไม่ได้แข็งทื่ออย่างที่วิทยาศาสตร์เป็น
ชีวิตมีความดี ความงามมากกว่าจะครอบด้วยกรอบ หนอ
เมื่อการศึกษาถูกแยกส่วนออกเป็นวิชา ๆ
ทำให้การเรียนการสอนเน้นเอาวิชาเป็นตัวตั้งแบบแยกส่วนไปตามกรอบของรายวิชา
จึงเป็นเหตุให้ไม่สามารถเข้าถึงชีวิตในองค์รวมได้ หนอ
ขอบคุณครับ