ในวันที่สายตาคู่นี้มองเห็นโลกกว้างขึ้น

เป็นเวลา 4 ปี กว่า ๆ แล้วสิน่ะที่ไม่ได้ มีเวลามานั่งเขียนบอกเล่าเรื่องราว...ความฝัน...ความจริง

หายไปไหนนะเหรอ...เหมือนการออกไปผจญภัยเลยนะ แล้วมันก้อได้ผลสะท้อนกับมาว่า เราโตขึ้น

เราใช้ชีวิตทุกเวลามันคุ้มค่ามาก กับเรื่องงาน กับครอบครัว สุข ทุกข์ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ น้ำตา โอ้พระเจ้า 4 ปี

ที่หายไปนี้ผ่านมาหมดทุกรูปแบบ

งาน การเปลี่ยนงาน ผู้คน สถานที่ ดีบ้าง ร้ายบ้าง เห็นแก่ตัว ชิงดีชิงเด่น ยิ่งกว่าละคร แต่มันคือชีวิตจริง

ครอบครัว ปี 57 เป็นปีที่ต้องเสียคนที่รัก ไป ด้วยเหตุไม่น่าเกิดขึ้น คุณพ่อโดนฆ่าชิงทรัพย์ แม่รอดมาได้แต่ต้องอยู่อย่างคน

หมดอาลัยตายอยาก หวาดระแวงตลอดเวลา ส่วนคนที่เราคิดจะฝากชีวิตไว้นะหรือ เขาก้อทรยศเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตอนนี้เราต้องโดดเดี่ยวอีกครั้ง ต้องสู้ด้วยสองมือของเราเอง มันเหนื่อยและท้อมาก จะบอกเล่า พูดคุยกับใครก้อไม่ได้

ทุกคำพูดที่พูดออกไป...ทุกคนพร้อมที่จะสมเพชเราตลอดเวลา

ความฝัน อย่าพูดถึงมันเลย ลบมันไปได้เลย เพราะตอนนี้เรากำลังเผชิญกับความจริงอยู่ ความจริงของชีวิต ความจริงของโลกใบนี้

ขอบคุณ ทุกประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามา มันทำให้ลูก โตขึ้น แกร่งขึ้น ไม่มองงโลกสวยใสคินุโนเนะเหมือนเดิมแล้ว