เดินทาง

วันอังคารที่ 13 มกราคม 2558

หนูได้เห็นอะไรกับวันที่สองกับบทเรียนใหม่ นิสัยเดิมยังแก้ไขไม่ได้ การทำข้อวัตรตอนเช้า เหมือนกับยังไม่เอาใจทำด้วย ทำแบบว่า "ฉันทำแล้วนะ" วันนี้ต้องเดินทางได้เรียนรู้อะไรกับตนเอง

การเดินทางคนเดียว การขับรถแบบนี้กับหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีจากครู เห็นได้ชัดเจน ถึงใจที่ไม่หวั่นไหวหรือหวาดกลัว ลึกๆ ลงไปมีความพอใจและยินดีกับการเดินทางแบบนี้

พระพี่ชายยังคงเมตตา สม่ำเสมอ ค่อยเตือนเหมือนเป็นนาฬิกาย้ำข้อวัตรให้หนู ท่านเมตตาช่วยหนุนนำ

เพราะตอนเช้าร่อแร่ ตอนเย็นพอมาเข้าที่พัก ลึก ๆ ใจคิดถึงครูค่ะ

สิ่งเดียวที่ย้ำกับตนเองว่า "การทำข้อวัตรอยู่ คือ ครูอยู่กับเรา"

รู้สึกกับตนเอง ณ ตอนที่วิ่งตอนเย็น ในความตั้งใจ ใจก็อุ่นขึ้นมาระลึกถึงครู ทั้งที่อากาศหนาว

ย้อนทวนกับตนเอง

เข้าไปหาครูทีไร เอากิเลสไป โผล่หน้าทุกที ครั้งล่าสุดยิ่งแล้วใหญ่ โทสะพุ่งพรวด สติไม่ทัน

เห็นชัดลงไป ถึงความรู้สึกที่ครูส่งมา ผ่านภารกิจว่า ครูอยู่กับหนู

แต่กับบริบทที่เรียนรู้ เหมือนต้องสู้เอง และสู้เอา แค่ไหนแค่นั้น

จะแก้ไขยังไง จะไม่ให้พลาดท่ากับกิเลส

สติเท่านั้น ถึงจะพอยับยั้งความชั่วไม่ให้แหลมหน้าออกมา

ทำยังไงสติจะไว จะทัน ก็ต้องหาวิธีกระตุ้นให้ตนมีสติบ่อย ๆ ซ้อมบ่อย ๆ เหมือนซ้อมกีฬา

นั่นหล่ะ คือ ข้อวัตร สิ่งที่ครูบาอาจารย์ย้ำหนักหนา มานมนาน

ใจหนูไปตีความข้อวัตรผิดพลาดว่า เป็นเรื่องถูกบังคับ มันเลยเป็นอย่างสามสี่ปีที่ผ่านมา

วันนี้ตอนเย็นวิ่ง เป็นการวิ่งที่ feel free ถามตนเอง ทำไมหล่ะ

คำว่า รูปแบบมันหลุดออก เหลือคำว่า เคลื่อนไหว ออกกำลังกาย และให้มีสติรู้ตัว

แล้วทำได้จริงเหรอ

อืม ก็ยังไม่ใช่ตลอดนะ แค่แว๊บ ๆ แล้วก็ไปคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ เหมือนบางที ก็ไปแอบฟังเสียงที่ลอยมาว่า "เขาคุยอะไรกัน" ทั้ง ๆ ที่ยังวิ่งอยู่นั่นแหละ แต่วิ่งตอนเย็นนี้ ทำให้รู้สึกการเหนื่อยล้าจะการเดินทางลดลง ได้เหงื่อ

เห็นอะไรอีก การสร้างภาพ ยังไม่เลิก การหนี ยังมีมาก ราคะยังฟุ้งกระจาย กิเลสมากมาย

ระลึกถึงคำครูบาอาจารย์ถึงสิ่งที่ "ตั้งเป้าในปีนี้"

คำตอบคือ ยังห่างไกล แต่ก็เริ่มก้าวแล้ว กิเลสหลายคัก เอาหล่ะจังได๋คะ มีครูดูแลอยู่ห่าง ๆ ผิดถูกเดี๋ยวก็รู้กัน

ขอแค่ "ไม่เลิก"