ถล่ำผิดแล้วคิดได้

   คราวที่แล้วเขียนชีวิตเกิดมาน้อยนิด  อยากจะเพิ่มเติมถลำ่ผิดแล้วคิดได้ มีหลายคนเกิดมาแล้วคิดผิดทำผิด ถลำ่ผิดไปกับสิ่งที่เหลวไหล ที่ทำลายตนเองและครอบครัว ตั้งแต่เกเร ติดยา ติดเหล้า บุหรี่ สิ่งเสพติดทั้งหลาย เป้นอันธพาลลักเล็กขะโมย ถลำ่ลึกทำผิดใหญ่โตขึ้น เอาแต่ความสุขสบายของตนเอง แต่เมื่อจิตมีมโนสำนึกที่ดี เห็นตัวอย่างสิ่งเหลวไหลสิ่งเลวร้ายทั้งหลายที่ตัวเองทำแล้วคิดว่านั่นเป็นความสุขของตัวเอง เป็นชีวิตของตนเองย่อมมีสิทธิ์คิดทำในสิ่งที่ตนเองชอบตัวเองปราถนา แล้วลืมนึกไปว่า ชีวิตของตนเองที่เกิดมา ต้องมีผู้ให้กำเนิดชีวิต จึงจะมีชีวิขึ้นมาได้ ไม่สมควรที่จะตอบแทนบุญคุณท่านบ้างหรือ โลกนี้มีสิ่งที่จะตอบแทนตอบแทนบุญท่านบ้างหรือ โลกนี้มีสิ่งที่จะตอบแทนมากมาย บิดา มารดา ครู อาจารย์ แผ่นดิน ต้นไม้ แผ่นดินที่ให้เรายืน เดินนั่งพักอาศัย ต้นไม้ที่ให้ร่มเงา ศาลาที่ให้พักร้อน วัดวาอารามที่เราต้องอาศัย ในยามที่เราสิ้นสุดแห่งชีวิต สิ่งเหล่านี้เราต้องตอบแทนทั้งสิ้น ดังคำโบราณท่านว่า ข้าวคำนำ้ขัน เราก็ต้องตอบแทนบุญคุณผู้ให้ เกิดเป็นมนุษย์ ถ้ามโนสำนึกที่ดีไม่เกิดชีวิตที่น้อยนิดก็ยากที่จะคิดดีได้

     หลายคนถล่ำผิดแล้วคิดได้ ก็มีไม่น้อยจากพฤติกรรมที่เหลวไหล เลวร้ายเหลวแหลก พอมีครอบครัวก็ตั้งสติ เราจะเป็นผู้นำ จะเป็นหัวหน้าครอบครัว เราจะนำพาเขาไปในทางใด ดีหรือร้ายจนหรือมี อยู่ที่หัวหน้าครอบครัว เขาคิดได้เลิกประพฤติปฏิบัติ สิ่งเหลวไหลที่ผ่านมาแม้จะถ่ำเพลี้ยงพล้ำไปก่อนหน้านี้มโนสำนึกที่ดีก็เหนี่ยวรั้งให้สติกลับมาทำในสิ่งที่ถูกต้องก่อนที่ชีวิตน้อยนิดนี้จะลับสลายเป็นเถ้าธุรีดินก็ยังได้ยินคำสรรเสริญกับคนที่อยู่ข้างหลังไม่น้อยทีเดียว

     ถล่ำผิดแล้วคิดได้ขอเพียงไม่ทำร้ายครอบครัวสังคมคนรอบข้างแผ่นดินประเทศชาติก็ได้ชื่อว่าเป็นคนดีแล้ว