สมาธิกับเด็กซน

                                                                            สมาธิกับเด็กซน

                ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในการเข้ามาทำงานวันแรก ดิฉันประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 1/2 ในห้องมีนักเรียนทั้งหมด 42 คน มีนักเรียนค่อนข้างอ้วนประมาณ 4-5 คน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ธรรมชาติของเด็กผู้ชายที่มีรูปร่างอ้วน ชายเสื้อนักเรียนจะหลุดออกนอกกางเกงบ่อย นักเรียนกลุ่มนี้จึงเสื้อหลุดบ่อย ชอบเล่นต่อสู้ ดื้อ อยู่ไม่นิ่ง พูดมาก พฤติกรรมของนักเรียนกลุ่มนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

                ดิฉันจึงให้นักเรียนทั้งหมด สวดมนต์ หลับตาสมาธิทุกวันก่อนเข้าเรียนและหลังเลิกเรียนเสมอ พฤติกรรมชอบเล่นต่อสู้ ดื้อ อยู่ไม่นิ่ง พูดมาก เริ่มลดลงเรื่อยๆ นักเรียนนิ่ง สงบ ตั้งใจเรียนมากขึ้น การเรียนของนักเรียนในห้องทุกคนจะเป็นการเกาะกลุ่ม ไม่มีใครโดดเด่นมาก เรียนดีกันทั้งห้อง ผลที่เป็นแบบนี้เนื่องจากนักเรียนได้ฝึกสมาธิ สวดมนต์ ปลูกฝังคุณธรรมให้กับนักเรียน แต่ก็ยังมีนักเรียนอีกคนที่มีปัญหา คือ ด.ช. ปังปอนด์ นักเรียนคนนี้มีพฤติกรรม ขี้เกียจเรียน ดื้อ เสื้อหลุดบ่อย ไม่สนใจเรียน

                จึงให้ปังปอนด์มาอ่านหนังสือภาษาพาทีตอนเที่ยงทุกวัน สวดมนต์ หลับตาสมาธิทุกวัน พฤติกรรมของ ด.ช. ปังปอนด์ เปลี่ยนไป ขยัน ตั้งใจเรียน เสื้อผ้าที่เคยหลุดหลุ่ยก็ใส่ในกางเกงเรียบร้อย เนื่องจากสอนคุณธรรม บอกข้อดี ข้อเสียของปัญหา ทุกคนในห้องรักปังปอนด์ปังปอนด์เอื้อเฟื่อเผื่อแผ่ต่อเพื่อนตลอด มีอยู่คำพูดหนึ่งที่ปังปอนด์พูดกับเพื่อนสนิท วันนั้นเป็นวันที่เพื่อนไม่มีเงินกินขนม ปังปอนด์พูดกับเพื่อนว่า “ เพื่อน เดี๋ยวเพื่อนแบ่งตังค์ให้เพื่อน เอาไปซื้อขนมนะ ” สิ่งที่ปังปอนด์พูดเป็นสิ่งที่ดิฉันแอบได้ยิน เห็นเพื่อนพูดกับเพื่อนแบบนี้ก็รู้สึกดีของคนที่ฟังหรือแอบได้ยิน จากเด็กดื้อก็เป็นเด็กดีได้