เรื่องขำ ขำ ของดิฉันเองค่ะ

 หลังจากสอบเสร็จแล้ว มีโอกาสได้ไปกรุงเทพ ก็มีเรื่องน่าตื่นเต้น ดิฉันเพิ่งมีโอกาสได้ขึ้นรถไฟฟ้าเป็นครั้งแรกก็มีเรื่องน่าขำเกิดขึ้นฟังดูแล้วเหมือนเชย เด็กๆเขายังเคยไปมาแล้วตั้งหลายครั้งแต่สำหรับดิฉันครั้งแรกก็ทำเรื่องน่าขำเลยซิค่ะ ก่อนจะขึ้นเราก็ต้องเลือกสถานีที่จะลงแล้วก็หยอดเหรียญ เพื่อที่จะแลกบัตร แล้วก็ขึ้นไปรอรถ ตอนนี้ไม้มีปัญหาหรอกค่ะ แต่พอตอนลงจากรถแล้วซิด้วยความที่ไม่รู้ก่อนที่เราจะขึ้นรถนั้น เราต้องสอดบัตรที่ช่องแล้วรอเก็บบัตรไว้สอดคืนตอนลง แต่พอขากลับเราสอดบัตรแล้วไม่ต้องรอรับบัตรคืน แต่ปรากฏว่าดิฉันรอเมื่อไรมันจะออกมา คนข้างหลังที่ต่อคิวก็คงงงดิฉันว่าเสียบบัตรไปแล้วทำไมไม่ออกมาซักที ยืนรออะไร ก็มันไม่รู้ จริงๆค่ะ เลยหันไปมองช่องงข้างๆปรากฏว่าเค้าเดินออกกันไปเลย ก็เลยแก้เขินโดยการเดินออกอย่างรวดเร็ว คิดๆดูแล้วก็น่าตลกดีค่ะดิฉันเคยได้ยินมาก่อนว่าการไม่รู้คือไม่ผิด ก็จริงนะคะเราผิดด้วยหรอค่ะที่เราไม่รู้ ดิฉันเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่าถ้าเราไม่เคยโง่มาก่อน เราจะไม่มีทางลาดได้เลยเพราะการที่เราโง่มันทำให้เราอยากที่จะกระตือรือร้น ที่จะหาคำตอบเพื่อตอบคำถามในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยรู้มาก่อน 

[ตาหยู]

ไม่ผิด และไม่โง่หรอกครับ

คนที่ไม่รู้มาก่อน ก็คงจะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

แต่ก็แก้ปัญหาได้ดีด้วยนิครับ