คืนสุดท้ายโลกออนไลน์

มันเป็นเวลา ตี 1 ฉันสะดุ้งตื่น....

ความเจ็บปวดจากการแชทคุยกับเธอ ยังกรึ่ม ทั่วทุกตัวความรู้สึก มันอ่อนเพลีย

ฉันรู้สึกผิวตัวไอร้อนผ่าว ซึ่งอาจจะทำให้ร้อนในต่อไปจากการนอนไม่พอ

ฉันข่มใจ หลับต่ออีกหน่อย และลุกขึ้นไปปิดพัดลม เพื่อลดความเย็นจากอากาศ

ฉันพลิกตัวไปมาหลายตลบ...ฉันนอนไม่หลับ...นั่นคือ...ฉันยังไม่ทำงานหนักจนเหนื่อยมากพอ

ฉันคิดถึงเธอ ชายหนุ่มไร้ตัวตน มีเพียงข้อความจากโลกออนไลน์

ฉันเสพตัวตนคนจากโลกออนไลน์ หลงปลื้มกับตัวตนคนนั้นคนนี้ ต่างๆนาๆ โดยเฉพาะ นักคิด นักเขียน

แต่เธอ...แตกต่าง จากเขาเหล่านั้น เธอดูเหมือนจะมีบาดแผล เจ็บปวดทุกข์ทรมาน อย่างเห็นได้ชัดเจนมาก

ดูเหมือน จะไม่ชนะอะไรซักอย่างในชีวิต แม้แต่...ใจ...ตัวเธอเอง....

ดูเธอ จะเป็นคนเอกอุ ในความฉลาดทางการศึกษา

การมองโลกอีกแง่  ที่แปลก(แผก)แยก 

สิ่งนี้ ดึงดูดฉัน สนใจเธอ ในทันที

หากไอคิว คือ ระดับความเฉลียวฉลาดของสมอง

อีคิว คือ การปรับตัวเข้าได้ กับคน ทุกผองผู้

อาร์คิว คือ การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า

ฉันก็คิดว่า เธอมีไอคิว ขาด อีคิว และ อาร์คิว

เธอบอกว่า ...เธอชอบเขียน...และ...นักเขียนต้องกินเหล้า...

ฉันบอกว่า...ฉันนี่แหละ...จะเป็นนักเขียนที่ไม่กินเหล้าให้เธอดู...

แถมฉัน...ยังมีศรัทธา...อย่างลึกซึ้ง ใน ศีล 5

ฉันไม่ใช่นักเขียนอาชีพ

ฉันจะเขียน...เพราะฉัน...อยากเขียน...เงินเป็นเรื่องรองลงมา...

เพราะฉันมีงานประจำทำ

เรื่องที่ฉันเขียน จึงออกมาจากความรู้สึก ที่ไม่กดดัน ในค่าเรื่อง

ฉันเขียนหนังสือ บทความ หรือ ความเรียง หรือ เรียงความ หรืออะไรซักอย่าง ใน ...โก ทู โน ...

เป็นงานเขียนที่เกี่ยวกับ คุก

เป็นเรื่องที่เขียนเฉียดไปเฉียดมาในคุก ในแง่ของห้วงอารมณ์ ของคนติดคุก

ควาเจ็บปวด ความหม่น การเอาตัวรอด จากอันธพาลในคุก การไม่มีเงิน การไม่มีญาติเยี่ยม

ความคิดถึงพ่อแม่ ลูกผัว แฟน เพือ่น และ ความเป็นชีวิต ของโลกภายนอก

และอีก ต่างๆนาๆ ที่ไม่เป็นการละเมิด สิทธิ ของผู้ต้องขัง

ฉัน ไม่ใช่นักเขียนมือเรื่องสั้น ที่ได้รับเงินอย่างเธอ

เรื่องที่ฉันเขียน ได้แค่ดอกไม้ 1-5 ดอก เต็มที่ ไม่เกิน 10 ดอก ฉันก็พอใจแล้ว

บางเรื่องมีคนอ่านไม่ถึง 50 คน ฉันก็พอใจ

งานของฉันจะยังอยุ่ แม้ฉัน จะไม่อยู่แล้ว ณ ที่นี่

ฉันเขียน เพราะ ฉันอยากเขียน

เธอบอก...ฉันมีแฟนเป็นนักเขียนไม่ได้...เพราะฉันเกลียดเหล้า.....

ฉันจะหา แฟนนักเขียนไปทำไม ในเมื่อ ฉัน...เป็นผู้เขียน...

เธอมักจะ กรึ่มกรั่ม  ในการพูดคุย

หัวสมองของเธอ ถูกชำระล้างด้วยเหล้าขาว หวาก หรือ เหล้าเถื่อน

เธอสุขใจกับมัน...แต่ฉัน...ตรอมใจ...

จะหาสัจจ์ใดเล่า จากการพูดคุย จาก กาก อัลกอฮอล์

เราเป็นคนบ้านเดียวกัน หมู่บ้านของเธอฉันรู้ หมู่บ้านของฉันเธอรู้

เราสายเลือดเดียวกัน บรรพบุรุษผู้เดินท่องสวนยาง ในยามกาละหลับใหล มืดห่มคลุม

เธอตัดยาง ฉันตัดยาง

ฉันถามเธอ ครั้งสุดท้ายเมื่อคืน ... เลิกเหล้าได้มั๊ย ?...

ชายหนุ่มบอก...ผมเสียใจ...

ฉันไม่ใช่นางเอก จึงไม่ต้องถามต่อว่า ระหว่าง เหล้า กับ ฉัน ... คุณ เลือก อะไร ?...

ถ้าฉันเป็นเขา ฉันก็คงจะ...เลือก เหล้า เช่นกัน....

ฉันรู้คำตอบดี...และรู้ดีว่า...ชาติภพนี้...เราก็คงเป็นได้แค่

...พี่...น้อง...เพื่อน...ไม่มีสิทธิ์...ไปไกลกว่านั้น...

อุดมการณ์เธอชัดเจน...เหล้า...สรณะ...

อุดมการณ์ฉันชัดเจน...ศีล 5 ...สรณะ...

เราเดินไปพร้อมกัน แต่บนถนน คนละเส้น

ใช่แล้ว...มันคือ...เส้นขนาน...

ตอนนี้...เธอคง...กำลังหลับอยู่...

หรืออาจจะไปโหลกยาง...ฉันไม่เคยถามเวลาเธอ...

ประโยคสุดท้าย ตอน ตี 1 ... เธอ แชท มา ...ผม นอนไม่หลับ...

เรา(สองคน)ต่างหาก...ที่นอนไม่หลับ...

เราต่าง ไม่มีตัวตน ในโลกแห่งความเป็นจริง

มันคือ โปรแกรม.... โปรแกรมคอมพิวเตอร์....

---------------------------------------------------

พิมพ์ปภัสสร หอมหวล

เขียนด้วยความรักอันหวานฉ่ำในใจจากตัวอักษร

13 สค 57