จำเนียร
สวัสดีวันแม่...
ลูกทุกคนมักให้ความสำคัญกับวันนี้ ในทุก ๆ ปี
แต่รู้อะไรไหม... ในทุกๆ วัน ของทุก ๆ ปี... เป็นวันลูกของแม่เสมอ
แม่ให้ความสำคัญกับเราในทุกช่วงตอนของชีวิต...ตั้งแต่ก่อนเกิด..จนแม่จากไป
แม่ของฉันชื่อ นางจำเนียร ค่ะ อายุ 50 ปี เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สูงแค่ 158 น้ำหนักแค่ 43
ผิวสีแทน ชอบตัดผมสั้น ไม่ชอบแต่งหน้าทาปาก เป็นคนขี้อายไม่ชอบถ่ายรูป
บทจะใจดีก็ดีใจหาย แต่อย่าให้เล่นบทนางร้ายหลบแทบไม่ทันเหมือนกัน...
เป็นคนที่ไม่รู้จักเทคโนโลยีใหม่ ๆ ไม่รู้จัก facebook line หรืออะไรทั้งสิ้น
โทรศัพท์ใช้จอขาวดำ ใช้เป็นแต่กดโทรออกและรับสายเท่านั้น...แม่ไม่ใส่ใจกับมันเท่าไหร่ หรือเพราะแม่ทำงานมากไปจนไม่มีเวลา...
...ตั้งแต่เล็กจนโต...แม่ทำงานหนักมาก ถึงมากที่สุด...
ไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้เพราะเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยเห็นแม่บ่นท้อเพราะงานหนัก
มีแต่ทำ ทำ ทำ แล้วก็ทำงาน.... เงินทุกบาทที่ได้แทบไม่เคยใช้...บอกจะเก็บไว้ให้ฉันเรียน
เสื้อผ้าสวย ๆ รองเท้านุ่ม ๆ ใส่สบายไม่เคยซื้อใส่ ... ฉันซื้อให้ก็เก็บไว้ บอกว่าจะใส่วันฉันรับปริญญา...
ฟังเเล้วก็ขำ...อีกตั้ง 3 ปีกว่าฉันจะเรียนจบ เสื้อคงยุ่ยก่อนพอดี
บทแม่จะเล่นก็เล่นจนหัวเราะ...บทจะซึ้งก็ซึ้งจนน้ำตาไหล
มีอยู่ครั้งหนึ่ง...แม่เคยถามฉันว่า เสียใจไหมที่เกิดมาเป็นลูกแม่ ?
ต่อด้วยประโยคบอกเล่าที่ว่า " ขอโทษที่แม่ไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง ไม่สามารถบันดาลทุกสิ่งอย่างให้ฉันได้
เวลาเห็นลูกคนอื่นมี แต่ฉันไม่มี แม่ก็สงสารลูก "
ฉันได้แต่อึ้ง...เพราะแม่ไม่เคยพูดอะไรแบบนี้
แต่ก็มีสติพอที่จะตอบแม่ไปว่า ... ไม่เคยเสียใจค่ะ ไม่เคยน้อยใจ
แต่ดีใจ และภูมิใจที่สุดในโลกที่ได้เป็นลูกแม่ ไม่เคยต้องการเงินทอง ไม่ได้ต้องการสิ่งใด ๆ
เพราะเเม่คือทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการแล้ว...
คำว่ายากจนจากปากของแม่...มันทำให้ฉันเห็นคุณค่าของบางสิ่งบางอย่าง เห็นคุณค่าของความยากจน
ฉันต้องขอบคุณที่ฉันเกิดมายากจน ...
ขอบคุณที่ทำให้ฉัน...ได้เล่นตุ๊กตาที่มีตัวเดียวในโลก
ได้ใส่ผ้าซิ่นสวย ๆ ลวดลายตามใจฉัน
ได้กินของอร่อย ๆ ในทุกวันโดยไม่ต้องไปภัตตาคาร
ได้มีช่างตัดผมส่วนตัวที่ใจดี
ได้เรียนพิเศษทุกวิชายกเว้นภาษาอังกฤษโดยไม่เสียตังค์
ได้เล่นน้ำจากสระที่ไม่ได้เช่า
ได้ฟังเรื่องเล่าโดยไม่ต้องร้องขอ...
ได้ทำอะไร ได้รับอะไร หลาย ๆ อย่าง ที่มีแต่แม่เท่านั้นที่ทำให้ฉันได้...
ตอนนี้...มือที่เคยกุมมือฉันตั้งแต่เด็กเล็ก ๆ ... มันหยาบกร้าน เหี่ยวเฉา เต็มไปด้วยร่องรอยของการทำงานหนัก ใบหน้าเปื้อนยิ้มยามเห็นฉันใส่ชุดนักศึกษาช่างดูอิดโรย สายตาอ่อนโยนที่คอยมองฉันเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ร่างกายแม่ซูบผอมราวกับว่าเวลาฉันกอดจะทำให้กระดูกแม่หัก....คำสอนสั่งที่ออกจากปาก เบาบางจนแทบไม่ได้ยิน...
ทุกอย่างภายนอกของแม่อาจเปลี่ยนไป...ทุกอย่างภายในของแม่ยังเหมือนเดิม..รัก...ห่วงหา...ห่วงใย...เมตตา...ทุกอย่างที่แม่มีให้มันยังคงอยู่ตลอดมา..และคงอยู่ตลอดไป
วันนี้ฉันก็เลยแต่งกลอนให้แม่เป็นภาษาเหนือ...อี่น้องก็อ่านให้แม่ฟัง...แม่หัวเราะปนร้องไห้แล้วพูดกับฉันเบา ๆ แต่ชัดเจนว่า แม่ฮักลูกหนา...แม่ขี้อาย ฉันก็ขี้อาย...นาน ๆ ที แม่จะบอกว่ารัก ฉันจะบอกว่ารัก...แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็ไม่สำคัญเท่าเรารู้ว่าเรารัก...และรู้ว่ารักเรา...
...ไผน้อตีเฮาตั๋วเก่าไห้
เวลาเฮาบ่ปอใจ๋ไผสั่งสอน
ไผน้อหยอกเฮาเล่นเวลางอน
เวลาฮ้อนไผน้อพัดหื้อเย็น
ยามเฮานอนหนาวก๋ายไผห่มผ้า
ยามเฮานั้นมีน้ำต๋าไผกอดไว้
ยามเฮายิ้มไข้หัวเปิ้นดีใจ๋
ยามเฮาอิดท้อไปไผปลอบโยน
ยามละอ่อนเปิ้นเลี้ยงหื้อเฮาใหญ่
ยามเฮาใหญ่เปิ้นก่อตึงเซาะห่วงหา
หื้อได้ไปโฮงเฮียนเต้าน้อยมา
ได้ศึกษาหาความฮู้ใจ้เลี้ยงตน
ส่งหื้อเฮียนเพียรสอนวิชาชีวิต
หื้อฮู้ถูกฮู้ผิดคอยสั่งสอน
หื้อได้จดได้จ๋ำตึงหลับนอน
หื้อได้พักได้ผ่อนได้อุ่นใจ....
ฮักแม่หล้ายหลาย ฮักแม่ขนาด ฮักแม่อี่หลี ฮักแม่คักคัก ฮักแม่นักเต้าน้ำเจ้าพระยา ฮักแม่นั่นหนาคือฮักจริง.....
ข้าเจ้าฮักแม่ที่สุดในโลกเลยเจ้า....
ความเห็น (2)
ไม่มีสิ่งใดในโลกที่ได้มาง่าย ๆ
คนที่ได้อะไรมาง่าย ๆ ย่อมไม่รู้จักคำว่า "พยายาม"
เมื่อเรามีโอกาสรู้สึกคำว่า "พยายาม"
ก็จงทำมันให้สำเร็จ
ดั่งความฝันของใครบางคนที่เรารัก ;)...
สวัสดีคะ ครู http://www.gotoknow.org/user/wasawatdeemarn/profile พยายามเพื่อคนที่เรารักนี่มันช่วยให้มีแรงฮึดอีกเยอะเลยค่ะ คุ้มมากกับการที่เราต้องเหนื่อยเพื่อคนที่เรารัก แม่ห็คงจะคิดเเบบนี้เช่นดัน ถึงพยายามเลี้ยงหนูมาได้จนป่านนี้