๒๕๕๗จังหวัดระยองมีการระบาดของโรคมือเท้าปาก
โดยเป็นถึงรองแชมป์ประเทศเชี่ยวนะ ดูรายงานจากสำนักระบาดได้ที่นี่
เป็นการระบาดทั้งประเทศแต่เด่นตามจังหวัดที่มีแรงงานต่างชาติ
อาการที่เจ็บปากไม่หนักเหมือนปี2555 แต่ผื่นที่เข่าที่ก้นเป็นมากกว่า
การที่สองปีก่อนเกิดการระบาดและได้รับการให้ความรู้ต่างๆ
ทำให้ปีนี้คุณพ่อคุณแม่กังวลกับโรคนี้ลดลงมาก
และดูแลลูกๆได้เก่งขึ้นด้วย
โรงเรียนเองก็เก่งขึ้นเหมือนกัน
ตอนเช้าเด็กจะได้รับการวัดไข้ แบมือ อ้าปากให้คุณครูคัดกรองก่อนเข้าเรียน
ทั้งนี้เพราะเกณฑ์ในการปิดโรงเรียนง่ายมาก
แค่มีนักเรียนเป็นโรคนี้ 2 คนในห้องเดียวกัน โรงเรียนก็ถูกปิด5-7 วันแล้ว
นอกจากตอบคำถามผู้ปกครองไม่ไหวแล้ว
ครูยังต้องมาทำความสะอาดโรงเรียนอีก
การคัดกรองก็เลยได้รับความร่วมมือจากครูใหญ่ครูน้อยทุกคน
“ฮือๆ หนูทำผิดอะไร แม่” โป๊ะโกะ(นามสมมติ)ถามแม่ทั้งน้ำตา
เมื่อครูพบผื่นเล็กๆที่มือและไม่อนุญาตให้เข้าเรียน
คุณแม่ร้อนใจรีบพาลูกมาพบคุณหมอเพื่อออกหนังสือรับรองให้ว่าลูกไม่ป่วย
ผมดูแล้วดูอีกก็ไม่เห็นว่าจะเหมือนตรงไหน
แต่การคัดกรองที่ดีก็เน้นความไวมากกว่าความแม่นยำอยู่แล้ว
“โป๊ะโกะ อยากไปโรงเรียนใช่ไหม?” เด็กน้อยพยักหน้าขณะน้ำตายังไม่ทันแห้ง
“เดี๋ยวหมอเขียนจดหมายบอกคุณครูให้นะครับ”
ว่าพลางเขียนใบรับรองแพทย์ให้เพื่อให้คุณครูอนุญาตเข้าเรียน
“คุณแม่ดูผื่นนี้ต่อนะครับ ถ้าเปลี่ยนแปลงพาน้องมาดูใหม่"
"โป๊ะโกะไปโรงเรียนได้แล้วนะคะ”คุณแม่ปลอบ
หวังว่าการระบาดจะยุติลงในเวลาอันใกล้นี้
ทางเพชรบุรี ก็ระบาดเหมือนกัน ค่ะ