สิ่งที่ประทับใจที่มาดีนะห์

สิ่งที่ประทับใจในมัสยิดอัลนาบาวี

นอกจากได้เข้าเขตเราเฎาะฮ์แล้วนะคะ ที่นั่นคือที่ที่อัลเลาะห์(ซบ) รับดุอาว์จริงๆ คะ จำได้ว่าวันนั้นไปละหมาดมัฆริบระหว่างรอละหมาดอีซา ดิฉันก็ละหมาดสุนัตไปเรือยๆ ดิฉันนั่งใกล้กับบังคลาเทศคะ ซึ่งจิตใจค่อนข้างจะคับแคบ ดิฉันเห้นว่าข้างๆ ที่ดิฉันละหมาดพอจะมีที่ว่างสำหรับละหมาดได้อีก 1 ที่ ซึ่งเด็กสาวแอฟริกาดำทั้งตัวคะ(เน้นดำสนิทจริงๆ) เค้าหาที่ละหมาดอยู่และกำลังถูกไล่จากบังคลาเทศด้านหลังคะ ดิฉ้นหันไปมองก็บอกว่าให้มายืนใกล้ดิฉํน แต่กลับถูกบังคลาเทศที่อยู่ใกล้ดิฉันไล่เค้าไปอีก สิ่งที่สัมผัสได้ตอนนั้นคิอ รู้สึกรับไม่ไหวจริงๆ คะ ละหมาดร้องไห้และจำได้ว่าสูยูดทั้งน้ำตานานและขอจากอัลเลาะห์(ซบ) ว่า"ดิฉํนอ่อนแอเกินไปที่จะเจอสภาพแบบนี้ ขอแต่พระองค์อย่าให้ดิฉันได้เจอสภาพแบบนี้อีกเลยคะ" ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาจนถึงมักกะและในมัสยิดฮารอมดิฉันแทบจะไม่เห็นบังคลาเทศอีกเลยและไม่เคยได้ละหมาดใกล้บังคลาเทศอีกเลยคะ จนกระทั่งกลับบ้านคะ แปลกไหมละคะ ซึ่งถ้าใครที่ไปฮัจญ์แล้วจะรู้ว่าจะเห็นบังคลาเทศเยอะมากขนาดไหนคะ

อีกครั้งกับเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะลืิมได้เลย คือ การที่เข้าไปลาท่านนบีฯ(ซบ) ในเขตเราเฏาะฮ์ซึ่งเป็นตอนเช้าของวันสุดท้่ายก่อนออกจากมาดีนะ เป็นอะไรที่คนแน่นมากๆ ดิฉันแยกกับน้องย๊ะโดยไม่ตั้งใจคะ เพราะคนเยอะมากๆ ซึ่งวันนั้นดิฉันไม่นึกว่าจะได้เข้าไปในเขตเราเฎาะฮ์ได้เลยก็ยืนขอจากอัลเลาะห์(ซบ) และยืนร้องไห้ลาท่านนบีฯ(ซบ) ในเขตมัสยิดของท่าน ขณะยืนอยู่นั้นมีผู้หญิงอินเดียตัวสูงใหญ่มาก ถามว่าประตูไหนคือท่านรอซูล ดิฉันชี้ให้เค้าดูคะ แค่นั้นแหละคะเค้ากอดดิฉันร้องไห้โฮคะ และก็พาดิฉันเข้าเขตเราเฎาะฮ์เป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อจริงๆ สุดยอด…แห่งความประทับใจใน..มัสยิดอัลนาบาวี …….ขอบคุณอัลเลาะห์(ซบ) ที่สุดคะ….

สูยูดครั้งสุดท้ายในมัสยิดอัลนาบาวี

อีกหนึ่งเหตุการณ์ที่บอกได้เลยว่าไม่มีวันลืมตลอดชีวิตคะ จำได้ว่าเช้าวันที่ 18 กย. บังยาบอกว่าวันนี้จะออกจากมาดีนะห์ประมาณ 10 โมงเช้าคะ เราต้องครองเอี๊ยะรอมเพื่อไปเหนียตทำอุมเราะห์ฮัจญ์ที่ "ซุลฮุไลฟะฮ์" เป็นอุมเราะห์ฮัจญ์ของเราคะ และเราต้องเดินทางเข้ามักกะ วันนั้นตื่นตีสี่เหมือนเดิมไปละหมาดซุบฮ์ละหมาดทั้งน้ำตาเหมือนเดิม เสร็จออกจากมัสยิดไปลาท่านนบีฯ ที่หน้ามัสยิดของท่านด้านนอก (มัสยิดโดมเขียวโดมขาว) จำได้ว่าตอนครั้งแรกที่มาถึงก็มาให้สลามท่านและครั้งสุดท้ายที่ไปลาท่านความรู้สึกตื้นตัน แต่มันแตกต่างกันสิ้นเชิงรู้สึกห่วงหา คิดถึง ความรู้สึกยากจะบรรยายจริงๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างหยุดยั้งไม่ได้ (ตอนที่เขียนก็ยังร้องเลยคะ) ยืนรอยินมองร่มค่อยๆ กางออกโดยอัตโนมัติ เพื่อบอกว่าได้เวลาเช้าแล้วก็เข้าไปละหมาดอิซเราะฮ์ในมัสยิด……สูยูดครั้งสุดท้ายเนิ่นนานทั้งน้ำตา….พร้อมกับขอดุดาว์ว่าขอให้ได้กลับไปสูยูดที่นั่นอีก….ได้กลับไปหาท่านนบีฯ อีกได้ไปอีกหลายๆ ครั้งในชีวิต ขออย่าการมาครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตนะคะ ทั้งหมดนี้คือสุดๆ แห่งความประทับใจใน..มัสยิดอัลนาบาวี ……

ขอบคุณอัลเลาะห์(ซบ) ที่สุดคะ….อัลฮัมดูลิลละ