ถึงเวลาร่วงหล่นดับขันธ์
๑๔/๐๗/๒๕๕๗
*************
ถึงเวลาร่วงหล่นดับขันธ์
ใบมะม่วงร่วงหล่นลงบนพื้น
ลมหยิบยื่นขื่นขมมิสมหวัง
เคยให้ร่มให้เงาเข้าบดบัง
ปิดพลังคลั่งร้อนสัญจรมา
กิ่งเคยมัดรัดพันหวันด้วยเชือก
ผูกโยงเลือกกระสอบกอรปศึกษา
ฝึกแม่ไม้มวยไทยในตำรา
ปล่อยพลาอาวุธสับยุทธกัน
ลำต้นเห็นเด่นดีมิมีโรค
แขวนเปลโยกนอนเย็นเช่นสวรรค์
มาบัดนี้กิ่งหักปักลงครัน
ด้วยลมอันปั่นแหลกแปลกจริงนา
อีกร่วงหนึ่งพึ่งมาคราใกล้รุ่ง
ร่างของลุง “ถม” นั่น ท่านรักษา
มะเร็งโรคโชคร้ายกล้ำกรายมา
ทั้งหยูกยาหาหมอต่อชีวัง
ผ่านโรงบาลน้อยใหญ่ในจังหวัด
ผ่านการคัดกรองให้ได้ความหวัง
ผ่านไปแล้วหมดสิ้นทั้งกินตังค์
โรคก็ยังไม่พรากจากไปไกล
หลายรายบอก “มาเล็ง” มิได้กลัว
“มายิง”ชัวร์กลัวแย่ริแก้ไข
แต่กลัวเอดส์นั้นเล่าไม่เข้าใจ
ใยจึงไปล่าช้ากว่าน่าจะเป็น
ลุงเป็นภูมิปัญญาของท้องถิ่น
ศิลปินขึ้นกลองที่มองเห็น
ท่วงทำนองลองซึงซึ้งยามเย็น
ทั้งโดดเด่นด้านกลองฉลองครู
สิบสี่ค่ำต่อไปไม่มีแล้ว
เสียงกลองแก้วปู่จาลุงมาสู่
วัดย่ำค่ำร่ำเปิงเถิงวิภู
เชิญชวนหมู่ประชามารับพร
ขอให้ลุงมุ่งไปในวิจิตร
พบมิ่งมิตรสถิตมั่นสโมสร
สุขด้วยธรรมนำสร้างไม่ร้างรอน
จะนั่งนอนพรพระนั่นถึงท่านเทอญ.
ลุงถม ข้างโต เป็นบุคคลที่น่าเคารพนับถือ เป็นครูภูมิปัญญาของหมู่บ้าน ชำนาญด้านการขึ้นกลอง ตีกลองปู่จา ดีดซึง และยังเป็นหมอปรุงยาหม้อรักษาโรคริดสีดวงทวารอีกด้วย ผมเคยเขียนบันทึกประวัติหมู่บ้านเอาไว้นานมาแล้ว กล่าวถึงท่านด้วยตรงลิงก์ต่อไปนี้...
ความเห็น (5)
ขอให้ท่านไปสุูู่่สุขคติครับ
ครูภูมิปัญญาของหมู่บ้าน........ คุณลุงถม ข้างโต
-ขอร่วมไว้อาลัย คุณลุงถม ข้างโต
"สู่สุคติ..ภพ"..เจ้าค่ะ
ขอให้คุณลุงถม สู่สุขติค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจและแสดงความเห็น(อกเห็นใจ)ทุกท่านมากครับผม...
