จากกลอน สู่ กาพย์, ฉันท์ และ ร่าย, โคลง

สวรรค์ !!! (กลอนหก)

...ค่ำเชัา เจ้าผ่าน ผู้คน................ไย"จน" น้ำใจ นักหนา
สวรรค์ ที่แท้ ใกล้ตา....................รอท่า รับเจ้า เนาพลัน
...ทางสวรรค์ ใช่ไกล เวียนวก........ฤๅรก วิบาก ยากฝัน
แท้"รัก เมตตา" ต่อกัน.................ในทุก สิ่งสรรพ์ สวรรค์เอง

สวรรค์ !!! (กาพย์ยานี ๑๑)

...ค่ำเช้า เจ้าผ่านคน......ไยจึ่งจน น้ำใจหนา
สวรรค์ สิใกล้ตา............เปิดรอท่า เจ้าเนาพลัน
...สวรรค์ ใช่เวียนวก.......ฤๅชัฏรก ยากจักฝัน
แท้รัก เมตตาครัน..........ทุกสิ่งสรรพ์ สวรรค์เอง

สวรรค์ !!! (อินทรลิลาตฉันท์ ๑๑)

...ค่ำเช้า ปะผู้คน.............ไฉนจน บน้ำใจ
แดนสรวง สิแสนใกล้.........จะเปิดให้ ลุได้พลัน
...ทางสรวง บ่เวียนวก........มิชัฏรก ฤยากฝัน
แท้รัก ละเกลียดกัน...........สถิตมั่น สวรรค์เอง

สวรรค์ (ร่ายสุภาพ)

...ค่ำเช้าเจ้าผ่านคน..........ไยจนแล้งน้ำใจ
สวรรค์บ่ไกลยากฝัน..........แท้พบพลันทันที
เพียงมีรักเมตตา...............วิญญาณ์รักรับใช้
ผู้ทุกข์ท้นเจ็บไข้..............ต่ำต้อยประสบสันต์

สวรรค์ (โคลงสี่สุภาพ)

....เจ้าผ่านคนค่ำเช้า........ให้ฉงน
ใจจิตไยกระด้างพิกล........นักแล้
สวรรค์! ลุง่ายดล.............เพียงแบ่ง-...ปันนา
เวียนวกรกชัฏแพ้..............รักแท้แด่ชน