HR-LLB-TU-2556-TPC-ปัญหาสิทธิมนุษยชนของผู้ลี้ภัย/คนหนีภัยความตาย

ผู้ลี้ภัย [2]นั้น อนุสัญญาว่าด้วยสถานภาพผู้ลี้ภัย พ.ศ. 2494 ให้คำนิยาม และความหมายของสถานภาพผู้ลี้ภัยว่า ผู้ลี้ภัย หมายถึงบุคคลที่จำเป็นต้องทิ้งประเทศบ้านเกิดของตนเอง เนื่องจากความหวาดกลัวการถูกประหัตประหารหรือได้รับการคุกคามต่อชีวิตเนื่องจากสาเหตุข้อหนึ่งข้อใด เช่น เชื้อชาติ ศาสนา สัญชาติสมาชิกภาพในกลุ่มทางสังคม สมาชิกภาพในกลุ่มความคิดทางการเมือง

ผู้หนีภัยความตาย [3] คือ ผู้หนีภัยที่เกิดกับชีวิต ทั้งภัยโดยตรง และโดยอ้อม ภัยโดยตรง เช่น ภัยจากการสู้รบ ส่วนภัยความตาย โดยอ้อม ผมแบ่งออกเป็นสองประเภท คือ ภัยความตายทางกายภาพ ซึ่งเกิดจากการคาดการณ์ได้ว่า ถ้าไม่หนีออกมาจากพื้นที่นั้นจะต้องตาย เช่น เมื่อรู้ข่าวว่ามีกองทหารกำลังจะเข้ามาที่หมู่บ้านและมีข้อมูลว่า หากทหารเข้ามาในหมู่บ้านแล้วจะเกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชนจนถึงขั้นเสียชีวิต ได้ จึง หนีออกมาก่อนที่ทหารจะมาถึง หรือ กรณีการหนีจากการบังคับเกณฑ์แรงงาน ซึ่งอันที่จริง การเกณฑ์แรงงานไม่ได้เป็นภัยความตายโดยตรง คือ ถ้าถูกยอมให้เกณฑ์แรงงานไปเรื่อย ๆ ก็อาจจะไม่ถูกฆ่าตาย แต่ถ้าหากปฏิเสธไม่ยอมทำงาน ก็มีความเสี่ยงที่จะตายได้ หรือ หากถูกบังคับให้ทำงานแล้วหลบหนีออกมาก็มีข้อมูลว่าคนเหล่านี้จะถูกฆ่าตายได้ เช่นเดียวกับกรณีการถูกบังคับเก็บภาษี หรือการข่มขืน ถ้าหากไม่ปฏิบัติตามก็มีความเสี่ยงที่จะตายได้ นี่เป็นตัวอย่างของภัยความตายทางกายภาพที่เห็นได้ชัด ภัยความตายอีกประเภทหนึ่งคือภัยความตายทางจิตใจ เช่น การข่มขืน เป็นต้น

หากได้รับข่าวสารต่างๆทางสื่อต่างๆ เช่น โทรทัศน์ อินเตอร์เน็ต หรือ หนังสือพิมพ์ จะได้รับรู้เกี่ยวกับผู้ลี้ภัยจากเมืองต่างๆไปอยู่ต่างเมืองไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่ตามข่าวเราอาจเห็นภาพสลดใจ คือ ผู้ลี้ภัยต่างๆนั้นไม่ได้รับความเป็นอยู่ที่ดีเพียงพอ เช่น ข่าวชาวโรฮิงญาที่อยู่กันอย่างแออัด นอกจากนั้นผู้ลี้ภัยยังมีความเครียดและสิ้นหวัง เพราะชีวิตมีแค่ต้องอยู่ภายในค่ายไม่สามารถไปไหนได้

ดังนั้นปัญหาสิทธิมนุษยชนของผู้ลี้ภัยมีดังนี้

1. ถูกจำกัดพื้นที่ ไม่สามารถเลือกที่อยู่อาศัยได้ตามหลักสิทธิมนุษยชน

2. ไม่สามรถทำงานหาเลี้ยงชีพได้

ที่มา https://www.unhcr.or.th/th/refugee/convention

       http://www.l3nr.org/posts/367660