ผู้ทรงสิทธิในการมีสุขภาพที่ดี

ผู้ทรงสิทธิในการมีสุขภาพดี

       สิทธิมนุษยชนด้านสุขภาพ คือ การที่บุคคล มีสิทธิได้รับการบริการทางสาธารณะสุขที่ได้มาตรฐานและมีประสิทธิภาพอย่างเท่าเทียมกันทุกคน ในกรณีที่เป็นผู้ยากไร้ มีสิทธิได้รับการรักษาพยาบาลจากสถานบริการสาธารณสุขของรัฐโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย

      ปัจจุบัน รัฐธรรมนูญ ได้บัญญัติรับรองและคุ้มครองสิทธิด้านสุขภาพไว้แล้วตามมาตรา 52 และในพระราชบัญญัติหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2545

มาตรา 3 ซึ่งบัญญัติว่า

"บริการสาธารณสุข หมายความว่า บริการด้านการแพทย์และสาธารณสุขซึ่งให้โดยตรงแก่บุคคลเพื่อการสร้างเสริมสุขภาพ การป้องกันโรค การตรวจวินิจฉัยโรค การรักษาพยาบาล และการฟื้นฟูสมรรถภาพ ที่จำเป็นต่อสุขภาพและการดำรงชีวิต ทั้งนี้ ให้รวมถึงการบริการการแพทย์แผนไทยและการแพทย์ทางเลือกตามกฎหมายว่าด้วยการประกอบโรคศิลปะ"

และ มาตรา 5 วรรค 1 ซึ่งบัญญัติว่า 

"บุคคลทุกคนมีสิทธิได้รับบริการสาธารณสุขที่มีมาตรฐานและมีประสิทธิภาพตามที่กำหนดโดยพระราชบัญญัตินี้"

      ดังนั้น รัฐจึงต้อง จัดบริการด้านการสาธารณสุขที่ได้มาตรฐานแก่ประชาชน เพื่อให้ประชาชนทุกคนมี สุขภาพกายและสุขภาพจิตที่ดีในระดับสูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ดังนั้น สิทธิที่จะได้รับ บริการด้านการสุขภาพ ก็คือ สิทธิของปัจเจกบุคคลที่มีโอกาสเท่าเทียมกันในการที่จะได้ รับบริการเพื่อสุขภาพ โดยไม่คำนึงว่าบุคคลนั้นมีความสามารถจะรับภาระค่าบริการ เหล่านั้นได้หรือไม่ก็ตาม

     อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันมีปัญหาหลายด้าน อันเกี่ยวกับการได้รับสิทธิในการมีสุขภาพที่ดี ทั้งที่สิทธิดังกล่าว ได้รับการรับรองไว้แล้วทั้งในรัฐธรรมนูญ และพระราชบัญญัติหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2545เช่น ปัญหาทางด้านการบริการที่ไม่ทั่วถึง โดยเฉพาะประชาชนที่อยู่ห่างไกล ปัญหาความเหลื่อมล้ำในการให้บริการด้านสาธารณสุข และปัญหาเรื่องคุณภาพของยาและเวชภัณฑ์ซึ่งรัฐจัดหาให้สถานบริการสาธารณสุข ไม่ดีพอหรือไม่ได้มาตฐานเพียงพอที่จะเยียวยารักษาผู้เจ็บป่วยได้อย่างมีประสิทธิภาพ เป็นต้น โดยปัญหาดังกล่าว มักพบในพื้นที่ห่างไกลความเจริญหรือพื้นที่ชนบท  

อ้างอิง http://www.baanjomyut.com/library_2/extension-4/hu... (สิทธิมนุษยชน)

http://www.l3nr.org/posts/535559. (กฎหมายไทย กับ สิทธิในความมีสุขภาพดี)