15 วันในบรูไน: วันที่ 5 เจอคนไทย (อีกแล้ว)
15 วันในบรูไน: วันที่ 5 เจอคนไทย (อีกแล้ว)
วันนี้เป็นวันที่ 5 ของการเดินทางจากเมืองไทย แต่เป็นวันที่ 3 ของการอบรม ตื่นตอนเช้าแล้วรีบแต่งตัว ยาย Tun แกเข้าห้องน้ำนานเหลือเกิน เกือบแต่งตัวไม่ทันเหมือนกัน เพราะอาจารย์เขานัด 8 โมงเช้า เพื่อให้อีก 4กลุ่มได้ Present เริ่มต้นจากลาว พม่า มาเลเซีย และสุดท้ายคือ บรูไน เพิ่งรู้ว่า ยาย Tun แกพูดอังกฤษได้ดีทีเดียว ฉันหมายถึงการ Present งานนะ แต่ถ้าเป็นการพูดคุยธรรมดา หลายๆ คนพยายามป้อนคำถาม แต่แกก็จะไม่ค่อยเข้าใจและตอบไม่ได้ แม้แต่ ยาย Hang แกบ่นว่าพยายามป้อนคำถามแบบพื้นๆ แต่ยาย Tun เขาตอบไม่ได้ไม่ทราบเป็นไง
วันนี้เป็นการอบรมหัวข้อ Trend in VTET Research Identification and statement of Research Problems และ Research Methodology แล้วมีการเข้ากลุ่มเพื่อทำงานด้วย ค่อนข้างซีเรียสเหมือนกัน มีความรู้สึกว่าอยู่เมืองไทยก็คลุกอยู่กับการทำวิจัย มาอยู่บรูไนก็ต้องมานั่งคิดทำวิจัย บางวันนั่งคิดอยู่เหมือนกันนะว่า เอ๊ะ... เราหลงเข้ามาหรือปล่าว เนื่องจากผู้เข้าอบรมทุกคนมาจากสถาบันอาชีวศึกษาทั้งนั้น ซึ่งมีการจัดการเรียนการสอนระดับต่ำกว่าปริญญาตรี แต่ RIT ของเราจะไม่คล้ายคลึงนัก เวลา Present ทำให้ดูเหมือนระบบของเมืองไทยจะดีกว่า เช่น ระบบการบริหารงบประมาณวิจัยของรัฐบาลสำหรับการวิจัยเพื่อพัฒนาประเทศ ตัวอย่างที่ฉัน Present ไปเมื่อวานนี้ ทุกคนดูตื่นตาตื่นใจมากกับจำนวนโครงการและงบประมาณที่ได้รับ รวมทั้งแหล่งทุนวิจัย ที่ค่อนข้างหลากหลาย ลองถามเพื่อนจากมาเลเซียว่าการวิจัยระดับมหาวิทยาลัยเป็นอย่างไรบ้าง เธอบอกไม่ทราบเลย เนื่องจากอยู่ในแวดวงของวิทยาลัยโปลีเทคนิค ซึ่งจัดการศึกษาสูงสุดเพียงระดับปริญญาตรี แต่ฉันคิดว่าในสถาบันการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยในประเทศอื่นก็คงเหมือนกับสถาบันเรา หรืออาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ วันนี้อาหารเบรคเช้าเป็นบะหมี่ผัดเหมือนบะหมี่สำเร็จรูปผัดบ้านเราเปี๊ยบเลยและข้าวเหนียวปิ้ง ซึ่งใช้ใบอะไรห่อไม่ทราบ แต่ไม่ใช่ใบตอง ถาม MS.Lee Yen Chin เธอบอกไม่ทราบเรียกใบอะไรเหมือนกัน อ้อมีชา-กาแฟ ตามปกติ มื้อกลางวันเป็นข้าว ผัดเปรี้ยวหวาน ปลาคล้ายๆ ปลานึ่ง ปลาที่ใช้ทำเป็นปลาทะเลเนื้อแข็ง และกลิ่นค่อนข้างคาว มีซุปมักโรนี และผักน้ำพริกที่ฉันชอบ ของหวานยังคงเป็นแตงโมยืนพื้น อยู่ที่นี่ฉันกินแตงโมทุกวัน ถาม Ben ว่าเขาใส่สารเคมีหรือเปล่า Ben บอกว่าไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นเมืองไทยก็ใส่แน่นอน ช่วงบ่ายให้เข้ากลุ่มเพื่อ Disscus เกี่ยวกับหัวข้อปัญหาการวิจัย (Research Problem) และระเบียบวิธีวิจัย (Research Methodology) การสุ่มตัวอย่าง (Sampling) ค่อนข้างเครียดเหมือนกัน เพราะความต่างกันของภาษา และพื้นฐานด้านการจัดอาชีวศึกษาของแต่ละประเทศ หัวข้อที่ตกลงทำวิจัยคือหัวข้อเกี่ยวกับ ICT เข้ากลุ่มจนถึง 6 โมงก็เลิก เดินไป Supermarket ซื้อของ เข้าไปในร้านที่เคยเจอน้องคนไทยอยู่ เดินไปสักครู่ ก็มีเสียงน้องผู้ชายถามว่า จะรับอะไรครับ? ปรากฎว่าเจ้าของร้านเข้าไปตามน้องข้างๆ ร้านมา บอกว่าให้ช่วยไป Take Care หน่อย มีคนไทยเข้าร้าน แต่ปรากฏว่าไม่ได้ซื้ออะไรเลย เนื่องจากหาน้ำส้มกล่องที่ต้องการไม่ได้ เดินออกมาจากร้านไปที่ร้านหัวมุมถนนเพื่อหาซื้อ CD เจอผู้ชายเข้ามาทักอีก ถามว่า จะหาอะไรหรือครับ ปรากฎว่าเป็นคนไทย ซึ่งดูแลเรื่องร้านแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ ยืนอยู่หน้า Office พอดี Office เขาจะเปิด 9.00-20.00 น. ถามเรื่องเกี่ยวกับ บรูไน เขาบอกว่าที่นี่จะค่อนข้างเงียบ โดยเฉพาะเมืองเสรี เบนกาวัน 6 โมงเย็น ก็จะปิดบ้านกันหมดแล้ว ถามเรื่องเศรษฐกิจ บอกว่าไม่ค่อยดี เมื่อก่อนมีคนไทยมาทำธุรกิจกันมาก แต่เดี๋ยวนี้น้อยลง สำหรับน้ำมัน น้ำมันที่ดีที่สุดของเขาราคาประมาณลิตรละไม่เกิน 13 บาท (ถูกกว่าบ้านเราเยอะ) เนื่องจากเขาผลิตน้ำมันเอง กลับจาก Supermarket กินข้าวด้วยกัน Phanh ไปซื้อปลาย่าง 1 ตัวใหญ่ บอกว่าตัวละ 3 เหรียญ (ประมาณ 75 บาท) แต่เหม็นคาวมาก ตัวใหญ่และยาวประมาณฟุตกว่า แต่เห็นทุกคนก็กินกันหมด ทานข้าวเสร็จไปห้อง CL ส่ง E-mail ไปเมืองไทย แล้วเข้าห้อง (210)
ความเห็น (1)
...ชาวต่างชาติรู้จักคนไทย... ถึงแม้จะเป็นประเทศเล็กๆนะคะ...