5 เมษายน 2557
9.00 น.
ฉันแต่งตัวสวยที่สุดในชีวิตพร้อมกับลูกสาวเตรียมเดินทางเป้าหมายคืออุทยานน้ำตกพาเจริญ ใช้เวลาเดินทางจากบ้านไปยังบริเวณงานแค่ 10 นาทีเมื่อเลี้ยวรถเข้าไปถึงบริเวณเขตอุทยานมีเจ้าหน้าที่ป่าไม้มาอำนวยความสะดวกเรื่องที่จอดรถ เราหมุนกระจกแล้วถามเจ้าหน้าที่ว่า เอารถเข้าไปได้ไหม ที่ถามเพราะเห็นมีรถสองคันวิ่งลงมาพอดีไง สายตาที่เฉียบแหลมของเราจึงมองปร๊าดเดียว ตามองปากถามพลางยิ้มอย่างมีไมตรี เจ้าหน้าที่บอกว่าเกรงว่าจะเต็มให้จอดเเถวนี้ก็ได้ครับ เราก็อ้าวจอดก็จอดแต่ต้องเดินขึ้นไปอีกนิดบริเวณที่ใกล้ทีสุดที่จะเดินขึ้นเนินไปไกลพอสมควร เลยถามเจ้าหน้าที่ว่าให้จอดตรงไหนได้บ้างคะ ? เจ้าหน้าที่บอกตรงนี้ก็ได้ ว่าพลางชี้มือไปยังริมทางหน้าร้านขายของใกล้กับป้อมจุดตรวจ เราก็ถามว่า หน้าร้านเขาจอดได้ไม่มีปัญหาหรือคะ? เจ้าหน้าที่ตอบ ไม่มีครับ เอาล่ะ เมื่อได้ยินคำตอบชัดๆแบบนั้นเราก็หันตูดรถถอยปรู๊ดๆๆ...ตรงหน้าร้านพอดี..ประชาชนที่มาทีหลังมองหน้าเรา..ทำไมรถกระป๋องคันนี้เส้นใหญ่จังได้จอดที่เหมาะแท้ เรายิ้มใจใจอย่างนางมารร้าย หุหุ คนอมนุษย์สัมพันธ์ดีมีหน้าตาเป็นอาวุธก็งี้ละ
เมื่อเดินถึงปากทางแยกเข้างานต้องเดินผ่านร้านขายแตงแคนตาลูป เราอดไม่ได้มองเข้าไปอยากกิน แต่ก็กลัวอ้วน กลัวหน้ากลม ฮ่าๆ ไม่กล้ากิน (เหตุผลจริงๆคือมันแพง ไม่มีเงินซื้อ ฮ่าๆๆ)
หน้าปากทางเข้างานมีร้านขายแตงและแคบหมู..
เมื่อเข้าสู่งานกำลังมีการแสดงชุดรำดง เป็นการแสดงของชนเผ่ากะเหรี่ยงจากศูนย์อพยพอุ้มเปี้ยม มีเสียงร้องเพลง ตีกลอง เคาะไม้ไผ่ ดังตุ้มๆๆ นักแสดงก็เต้นเเร้งเต้นกา ไปตามจังหวะ วิ่งไปวิ่งมา กระโดดหยองแหย็ง สวยงาม แข็งแรง คล่องแคล่ววอ่งไว มองๆไปเหมือนกับท่าเต้นเลียนแบบธรรมชาติ เข้ากั๊นเข้ากัน..กับบรรยากาศตอนนี้.
การแสดงอยู่ด้านล่างเวที มองไปรอบๆบริเวณก็มีป่าเขาลำเนาไพร ข้างหน้าเวทีเป็นลำห้วยที่น้ำตกพาเจริญไหลผ่าน ร้านรวงพืชผักของชาวบ้านต่างนำมาจัดแสดงและจำหน่ายในงานครั้งนี้ด้วย...
การแสดงชุดรำดง ..ชนเผ่ากะเหรี่ยง ชนกลุ่มน้อยชาวพม่าที่อพยพลี้ภัยมาอยู่ ณ ศูนย์อพยพอุ้มเปี้ยม
หลังจากการแสดงชุดนี้เสร็จใช้เวลากว่า 10 นาทีการโล้ชิงช้าของชนเผ่าอาข่าก็เริ่มต้นขึ้น ข้างหลังภาพก็คือเสาชิงช้าเป็นเสา 3 ต้นถูกฝังและมัดติดกันอย่างหนาแน่นรวดตึงด้านบนมีเชื่อกผูกไม้ ห้อยลงมือสำหรับคนนั่ง ด้านบนมีการมัดประกบกันอย่างแน่นประดับด้วยธงตราสัญลักษณ์ ธงชาติ อย่างสำนึกบุญคุณแผ่นดิน บ่งบอกถึงความเป็นอยู่ทีสงบ ไม่ฝักใฝ่ยศถาบรรดาศักดิ์หรืออำนาจใดๆทั้งสิ้น..
ชนเผ่าอาข่า กับ วิถีชีวิตที่เรียบง่ายจำหน่ายเครื่องอุปโภคบริโภค
การโล้ชิงช้า หวาดเสียวตื่นเต้นมากๆ..ได้ยินเสียงคนที่ยืนรอบๆร้องหวีดวิ้วๆๆด้วยความเสียวเวลาที่เชือกดึงรั้งสายเปลไปมา
หลังจากนั้นก็เป็นการโยนลูกช่วง ซี่งเป็นประเพณีและการละเล่นของเผ่าม้ง แต่งตัวสวยสดงดงามมากวันนี้ โดยได้รับเกียรติจากท่านนายอำเภอพบพระ มาร่วมทำกิจกรรม โยนลูกช่วงด้วย ปกติงานโยนลูกช่วงจะจัดในช่วงปีใหม่ม้ง อยู่ระหว่างเดือนธันวาคม - มกราคม ทุกปี
ข้างหลังผู้เขียนคือกิจกรรมการโยนลูกช่วงของพี่น้องชาวม้ง และการโล้ชิงช้าของอาข่า..
นายอำเภอโยนลูกช่วง
เวลาหมด..รอติดตามตอน 2 ต่อนะคะ..
ไม่มีความเห็น