นิทานเรื่องเด็กเกเรกับลูกคนรวย
นิทานเรื่อง เด็กเกเรกับลูกคนรวย
ณ หมู่บ้านๆ หนึ่ง ที่เดิมปกครองโดยกลุ่มผู้ทรงอิทธิพล หรือกลุ่มมาเฟีย มาเป็นระยะเวลานาน โดยสร้างฐานความสบายและความร่ำรวยบนความเป็นอยู่ของชาวบ้านในหมู่บ้าน ทำหน้าที่เป็นพ่อค้าคนกลาง สร้างระบบนายทุนเอาเปรียบชาวบ้าน ที่มีอาชีพส่วนใหญ่เป็นเกษตรกร ทำไร่แตงโม ไร่มะเขือเทศ ไร่ทานตะวัน และไร่กระหล่ำปลี ฯลฯ และร่ำรวยบนอาชีพเหล่านี้ของชาวบ้าน นอกจากนี้ยังคุมระบบสาธารณูปโภคพื้น ฐานของหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็น ไฟฟ้า ประปา ไปรษณีย์ โทรศัพท์ ระบบขนส่งของหมู่บ้าน ฯลฯ และทั้งหมด ล้วนอยู่ในกำมือของกลุ่มมาเฟีย ที่สำคัญไปกว่านั้น พยายามแทรกแซงการเมืองหมู่บ้าน เพื่อส่งตัวแทนซึ่งเป็นลูกเกเร เข้าไปควบคุมการปกครองของหมู่บ้านมาตลอด เพื่อให้อำนาจในมือของกลุ่มมาเฟียที่มีผลประโยชน์ร่วมกันตลอดไป
และแล้ววันหนึ่ง คนรวย ที่มีวิสัยทัศน์ และมีความคิดแตกต่าง ซึ่งร่ำรวยมาจากอาชีพอีกอาชีพหนึ่ง คือระบบเทคโนโลยีสื่อสาร ดาวเทียม ประกอบธุรกิจสื่อสารข้ามหมู่บ้าน หรือพูดง่ายๆ ว่า ครอบครองธุรกิจทั้งตำบล และมีความร่ำรวยอย่างรวดเร็วยังกับ ตาเห็น ทำธุรกิจแค่ประมาณ ไม่ถึง 30 ปี ก็สามารถร่ำรวยติดอันดับตำบล และจังหวัดกันเลยทีเดียว ในขณะที่ กลุ่มผู้ทรงอิทธิพล หรือมาเฟีย ใช้เวลาทำธุรกิจ มากกว่า 80 ปี หรือเป็นชั่วอายุคน ถึงจะร่ำรวยได้
เมื่อคนรวยถูกชาวบ้านเลือกให้เข้ามาเป็นผู้ใหญ่บ้าน ได้พัฒนางานขึ้นในหมู่บ้าน ให้ชาวบ้านสามารถเติบโตได้ด้วยตัวเอง พึ่งพาตัวเองได้ พยายามล้มเลิกระบบพ่อค้าคนกลาง พยายามล้มเลิกระบบนายทุน ทำการค้าขายเองกับนอกหมู่บ้าน พยายามเอาระบบสาธารณูปโภคพื้นฐาน เข้าสู่ตลาดกลาง โดยใช้ระบบเจ้าของร่วมกัน หรืออะไรต่างๆ มากมาย ในที่สุดก็ชนะใจชาวบ้านอย่างล้นหลาม กลายเป็นที่รักของคนในหมู่บ้าน แน่นอนส่งผลกระทบอย่างหนักกับกลุ่มมาเฟียในหมู่บ้าน เพราะไปกระทบฐานเงินและฐานอำนาจของกลุ่มมาเฟีย
ถึงแม้ว่ากลุ่มผู้มีอิทธิพล หรือมาเฟีย กำจัดคนรวย โดยทำการยึดหมู่บ้าน โดยไล่คนรวยออกนอกหมู่บ้าน แต่อนุญาติให้ลูกๆ และครอบครัวยังอยู่ในหมู่บ้านได้ และตั้งลูกเกเรขึ้นครอบครองหมู่บ้าน ในขณะเดียวกัน ก็ตั้งชุดองค์กรพิเศษต่างๆ ประจำหมู้บ้าน เข้ามาเป็นตัวช่วยอีกแรงหนึ่ง เช่น ศาลประจำหมู่บ้าน องค์กรปราบคนโกงประจำหมู่บ้าน องค์กรสอดส่องดูแลการโกง ฯลฯ และทั้งหมดอยู่ในความดูแลของกลุ่มมาเฟีย โดยหวังเป็นอย่างยิ่งว่า คนรวยจะหมดสภาพ และไม่สามรถชนะการเลือกตั้งในหมู่บ้านได้อย่างแน่นอน แต่ด้วยความที่เป็นลูกเกเร ที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ทำทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่ยอมปรับตัว ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง รักอะไรเดิมๆ และกลับไปทำหน้าที่ดึงระบบนายทุนกลับมาเหมือนเดิม จึงไม่ถูกใจชาวบ้าน และพอถึงช่วงที่ต้องเลือกผู้นำหมู่บ้าน ก็กลับไปอยู่ในมือลูกคนรวย และตระกูลคนรวยเหมือนเดิม ซึ่งได้รับความไว้วางใจจากชาวบ้านอย่างล้นหลาม ถูกรับเลือกให้เข้ามาครอบครองหมู่บ้านติดต่อกันมาเป็นระยะเวลา 10 ปี ถึงแม้ว่าระหว่างนั้น เด็กเกเร และกลุ่มมาเฟียในหมู่บ้านจะพยายามกีดกัน ดักแข้งดักขา พวกลูกคนรวยมาตลอดก็ตาม
เมื่อลูกเกเรและกลุ่มมาเฟีย แน่ใจแล้วว่า ถ้าแข่งกันในเกมส์ คือบนสนามการเลือกตั้ง จะไม่สามารถชนะคนรวย และลูกคนรวยได้อย่างแน่นอน และกลุ่มมาเฟีย จะสูญเสียอำนาจและผลประโยชน์ ทีมีมาเป็นร้อยปี ก่อนคนรวยจะเกิดได้อย่างไร จากนั้นลูกเกเร ก็วางแผนชักชวน กลุ่มที่เป็นทาสเดิมของกลุ่มมาเฟีย ซึ่งมีไม่ประมาณ 20 % ในหมู่บ้าน ก่อม๊อบไล่ลูกคนรวย ที่ครองหมู่บ้านอยู่ โดยการปิดที่ทำการหมู่บ้าน ไฟฟ้า น้ำประปา ก่อกวนไม่ให้มีการเลือกตั้งในหมู่บ้าน และยื่นข้อเสนอแบบยืนกระต่ายขาเดียวคือ ไม่เอาการเลือกตั้ง และไล่ลูกคนรวย และคนรวยต้องออกไปจากหมู่บ้านทั้งตระกูลสถานเดียว เอาจะเอาตามกฏที่กลุ่มพ่อมาเฟียตั้งขึ้นเท่านั้น และลูกคนรวยไม่เคยโต้ตอบอะไรเลย ใช้ความอดทนๆๆ บอกได้ความเดียวว่า อดทนชนิดที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน รอให้เด็กเกเรรังแกอยู่ฝ่ายเดียว ทำตัวน่าสงสาร เรียกคะแนนความสงสารได้อย่างสมบทบาท (เพราะจริงๆ ลึกๆ ต้องการหาพวกมาสนับสนุนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้) จากชาวบ้าน และผู้ที่ยืนมอง รวมไปถึง หมู่บ้านใกล้เคียง หลอกให้กลุ่มมาเฟีย และเด็กเกเร และกลุ่มองค์กรพิเศษต่างๆ ที่ตั้งขึ้นโดยมาเฟีย แสดงอิทธิเดช แสนยานุภาพ และเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาให้ชาวบ้านเห็นให้มากที่สุด และอำนาจมืดของมาเฟียก็ไม่มืดอีกต่อไป ยังเหลือไว้แต่ความหน้ามืด ที่แสดงออกมาให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเห็น และดูเหมือนว่าจะได้รับความชอบธรรม และดึงชาวบ้านรากหญ้าให้เป็นพวกตัวเองให้มากที่สุดจริงๆ
และในที่สุดคนในหมู่บ้าน ถูกทำให้แบ่งกันเป็น 2 ฝ่ายอย่างชัดเจน คือชาวไร่แตงโม และไร่มะเขือเทศ กับชาวไร่ทานตะวัน โดยลูกเกเรและลูกคนรวย สร้างความเกลียดชังใส่กัน ด่ากันไปกันมา ใส่ความกันไปใส่ความกันมา สาดน้ำโคลนใส่กัน ยิงปืนแก๊ปใส่กัน ปาอุจจาระ และปัสสาวะใส่กัน จนเกลียดกัน และแยกข้างกันชัดเจนมากขึ้นทุกๆ วัน ดูเหมือนว่าทุกอย่าง ทั้งฝ่ายเด็กเกเร และลูกคนรวย จะไม่สามารถตกลงผลประโยชน์กันลงตัว ได้เลย และนับวันเข้าเด็กเกเร ยืนกรานในข้อเสนอเดิม ไม่ยอมลดลาวาศอก ทำทุกอย่างเพื่อบีบให้ลูกคนรวย แยกหมู่บ้านออกไป และเข้าทางลูกรวย เพราะจริงๆ คนรวย และลูกคนรวย ซึ่งมีความทะเยอทะยานสูง กระหายอำนาจ ชอบเสพอำนาจ ถ้าสามารถเป็นผู้นำของโลกได้ก็จะทำ ซึ่งก็อยากจะแยกหมุ่บ้านอยู่แล้วไม่แพ้กัน
และทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนการณ์ ชาวบ้านทั้งสองฝ่ายก็เกิดทะเลาะกัน อย่างรุนแรงในหมู่บ้าน สร้างความเสียหายมากมาย บอบช้ำไปทั้งหมู่บ้าน เพราะต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอม และต้องเอาชนะกันให้ได้ ก็เลยตกลงกันแยกหมู่บ้านกันในที่สุด เพราะถ้าไม่แยก เด็กเกเร ไม่มีที่ยืนและต้องแพ้การเลือกตั้งตลอดไป ฝ่ายมาเฟีย ก็ไม่สามารถอยู่ได้ ฝ่ายลูกคนรวย ก็สามารถนำคนรวยกลับสู่หมู่บ้านได้ ในที่สุด ทั้งฝ่ายมาเฟีย และคนรวย ต่างก็แบ่งหมู่บ้านกันปกครอง ต่างฝ่ายต่างมีความสุข รับทั้งอำนาจและผลประโยชน์เหมือนเดิม ปล่อยให้ชาวบ้าน ที่ถูกแยกออกไปเป็นหมู่บ้านใหม่ทั้งสองหมู่บ้านที่เป็นพี่น้องกัน อ้าปากค้าง เอ๋อกันไปตามๆ กัน เพราะไม่คิดว่าจะถูกหลอกให้ทะเลาะกัน เพื่อกลุ่มมาเฟีย และคนรวย จะได้แบ่งอำนาจและผลประโยชน์กันให้ลงตัวเท่านั้นเอง.....เอ๊ะนี่พวกเราถูกหลอกให้ช่วยกันเผาหมู่บ้านตัวเองหรือเนี่ย.....
ความเห็น (2)
"อ่านเรื่องนี้แล้ว"...ทำให้คิดไปถึง..หนังอินเดียเรื่องหนึ่งที่ได้ดูทีวีในเมืองไทย..มีชื่อว่า..อะไรลืมไปแล้ว..แต่เป็นิเเรื่องของลูกขอทานและลูกคนรวยที่ถูกสับเปลี่ยนตอนเกิด..ในวันเวลาของการเปลี่ยนแปลงแห่งปี..ปีเก่าและปีใหม่...เรื่องราวของความรวยและความจน..การต่อสู่้เพื่อ..การอยู่รอด..ระหว่างคน..สองเผ่า..ที่มีอยู่ในเวลานี้..ในยุคใหม่สมัยใหม่..ของการปกครอง...
นิทานเรื่องนี้..ที่อ่าน..สนุกเร้าใจมากกว่า..หนังอินเดียเรื่องนั้น....ขอบพระคุณเจ้าค่ะ...(มาเป็นแรงใจ..ในการเขียน..บันทึกนี้...)
มีรักมาฝาก..มีดอกไม้มามอบให้
ขอบคุณมากคะ คุณยายธี