สิ่งเล็ก เล็ก ที่เรียกว่า...รัก
วันนี้ดูภาพยนตร์เก่า เมื่อ 3 ปีที่แล้วทางยูทูป ชื่อ สิ่งเล็ก เล็ก ที่เรียกว่ารัก
ที่จริงเมื่อสามปีที่แล้ว เคยได้ยินชื่ออยู่ แล้วก็ตั้งใจจะไปดู แต่จนแล้วจนรอด หนังก็ออกจากโรงไป มาวันนี้ ได้มีโอกาสได้ยินคนสองคนคุยกัน ว่าประทับใจหนังเรื่องนี้จัง เพราะทำให้ย้อนไปถึงอดีตเมื่อเยาวัย ถ้าเช่นนั้น ก็ไปหาชมดีกว่า
ขึ้นชื่อว่าความรักความชอบในสมัยเด็กนักเรียน มันมีทั้งความสุข สนุก ลุ้น และทุกข์นิดๆด้วยนะ เนื้อเรื่องเป็นชีวิตของเด็กๆในวัยมัธยมต้น ที่พี่มักจะชอบน้อง และน้องก็มักจะปลื้มพี่ๆเขา จนความรู้สึกเหล่านั้น ประทับใจ มีหลายบทหลายตอนที่ดูแล้วเกิดอินไปกับเรื่อง จนคิดว่า เออ คล้ายๆกับเราเหมือนกันนะ จนแม้เวลาเนิ่นนาน หวนกลับมาเจอกันอีก ก็รักกันต่อไปได้เลย เชื่อว่าคงมีหลายๆคู่เป็นไปในทำนองนี้ ถ้าผู้ใดสนใจ ก็ไปโหลดมาชมกันได้เลยค่ะ ดีมากๆ แต่วันนี้ อยากมาชวนคุย เพื่อย้อนระลึกไปถึงความทรงจำเก่าๆกัน กับความรู้สึกเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก..มั้ง?
ความรู้สึกนิยมชมชอบกันนั้น มีได้ทุกช่วงตอนของชีวิต แต่น่าแปลกว่า เมื่อเรายังเด็ก ทำไมเราจึงมีความรู้สึกเหล่านั้นอย่างมีพลัง เปิดเผย ยิ้มได้ทันที แม้จะอยู่คนเดียว เมื่อนึกถึงคนที่เราชื่นชอบ มองเห็นเด่นชัด แม้เขาหรือเธอจะอยู่ในฝูงชนมล้นหลาม ปลื้มกับทุกสิ่งที่เขาหรือเธอทำสำเร็จ และอภัยเสมอ เมื่อเขาหรือเธอผิดพลาด
ความรักในช่วงวัยนั้นบริสุทธิ์ดี ผู้เขียนก็มีเรื่องราวที่จำได้ในช่วงนั้นเหมือนกัน เคยปลื้มพี่คนหนึ่ง เรียนหนังสือเก่ง เป็นผู้นำที่ดี เป็นกรรมการนักเรียน สิ่งที่แอบมุ่งหมายไว้ก็คืออยากมีชื่อไปเรียงบนกระดาน ที่ทางโรงเรียนเขียนแสดงผลการเรียนดีเด่นลำดับ ท1,2,3 และเมื่อวันหนึ่งเราทำได้ ก็แอบเข้าไปอ่านบ่อยๆ อ่านชื่อเขาด้วย อ่านชื่อเราด้วย แม้จะอยู่คนละชั้น แต่เหมือนอยู่บรรทัดเดียวกันเลย
เมื่อคราวทีมีการสมัครกรรมการนักเรียน เราอยู่ชั้นที่รองลงมา ก็อยากสมัครกับเขาด้วย แต่เพื่อนๆก็เลือกชั้นพี่ ม.3 ทั้งหมด ส่วนเราได้ลำดับ4 คุณครูเห็นความตั้งใจเลยให้ไปเป็นผู้ช่วยเลขา อะไรจะปลื้มขนาดนั้น ก็พี่ที่เราชอบ เขาเป็นเลขานุการของกรรมนักเรียนในปีนั้น มันต้องช่วยพี่เขาบันทึกการประชุม เตรียมเรื่องประชุม มีความสุขนะที่โดนพี่เขาใช้งาน แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด เพื่อนๆมักจะล้อเลียนเราเสมอ หรือความปลื้มของเรามันออกนอกหน้า เขาเรียกเราท่านรองฯ ไม่เรียกชื่อเราตรงๆ เวลาให้ทำงานก็พูดดีนะ และที่สำคัญไม่ว่าเราจะหันไปทางไหน ก็มักเจอพี่เขามองเราอยู่พอดีเสมอๆ
วันหนึ่งเราเป็นนักกีฬากระโดดสูง ก็ซ้อมทุกวัน และไม้ที่วางก็สูงขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเราก็กระโดดไม่ผ่าน ได้ยินเสียงลอยมาเข้าหูตอนที่เรายืนข้างไม้ที่ตกลงมา เพราะเท้าไปเกี่ยว ไม่ผ่าน " กระโดดอย่างนี้ ชาติหน้าก็ไม่ผ่าน" รู้สึกโกรธมาก พี่เขานั่นแหละสบปรามาสเรา ทำให้เราซ้อมหนักทุกวัน จนในที่สุดก็กระโดดผ่าน ก็จะได้ยินพี่เขามาชื่นชมอีก พี่เขาสร้างแรงบันดาลใจให้เรานะ แต่ก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเองหน้าบาน ผู้เขียนขี้อายนะ ไม่ค่อยกล้าพูดเล่นกับพี่เขา แต่ก็ชอบพูดถึงพี่เขากับเพื่อนๆบ้าง วันหนึ่งเป็นเรื่องที่ผู้เขียนอายมาก คือ ชั่วโมงภาษาไทย คุณครูให้ฝึกเขียนบัตรเชิญมางานต่างๆ เพื่อนทั้งห้อง เขียน ว่าขอเชิญมาร่วมเป็นเกียรติในงานมงคลสมรสระหว่าง...ผู้เขียน และ..ชื่อพีเขา นับจากนั้นมา เพื่อนก็พากันล้อผู้เขียน รวมทั้งชั้นพี่ชั้นน้องด้วย ถามว่ารู้สึกอย่างไร มันทั้งโกรธ ทั้งอาย แต่ก็ชื่นใจลึกๆ ตามประสาคนช่างฝัน
จนใกล้วันจบการซึกษา รู้สึกใจหาย เพราะพี่เขาเรียนเก่งคงไปเรียนที่ไกล๐ โรงเรียนดีๆในกรุงเทพ และที่สุดพี่เขาก็ทำชื่อเสียงให้โรงเรียนของเราได้จริงๆ สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงด้านวิศวกรรมแห่งหนึ่งของเมืองไทย ผู้เขียนยังได้ปลื้มเป็นครั้งสุดท้ายกับข่าวดีนั้น
หลังจากนั้นมา ก็ไม่มีโอกาสได้พบกันอีก แต่ทุกครั้งที่ได้ข่าวความก้าวหน้า ที่ใครพูดถึง ก็ยังมีความยินดีและสุขเสมอ
ชีวิตจริงไม่ใช่ละคร ที่จะมาหักมุมให้ตอนจบเป็นไปตามที่เราตั้งใจ เพียงเรื่องราวที่ผ่านมา มีโอกาสบังเกิดสิ่งเล็ก เล็ก ที่เรียกว่ารัก ในหัวใจยามนั้นบ้าง ก็ถือว่าดีแล้ว
แล้วท่านผู้อ่านล่ะคะ เคยมีสิ่งเล็ก เล็ก อย่างนี้ เกิดขึ้นไหมเอ่ย..
เพลง เพราะใจ ใน...สิ่งเล็ก เล็ก ที่เรียกว่ารัก
ความเห็น (7)
มีรักมาฝากมีดอกไม้มามอบให้
อ่านไปก็นึกถึงความรักของตัวเองสมัยเรียนไปด้วย สมัยประถม กระโดดข้ามไม้และยางเก่งคนหนึ่งเลยค่ะ แก่นมากคนหนึ่ง การจับคู่ล้อ แซวกัน ถือพานคู่กัน รำคู่กัน พอชั้นมัธยมมีคนมาปลื้มมาก นึกแล้วยิ้มมีความสุขคนเดียวได้เลยนะคะ
สวัสดีค่ะผู้มีความรักในดวงใจทุกท่าน
ถ้าจะให้เล่าเชื่อว่าทุกคนต้องมีเรื่องเล่าไม่ซ้ำกัน
ขอขอบคุณเจ้าของดอกไม้กำลังทุกท่านค่ะ
รักนะคะ
สวัสดีค่ะคุณกานดาน้ำมันมะพร้าว
ร่วมรำลึกรักหวานเมื่อวันวาน
เบิกบานแย้มยิ้มพิมพ์ใจฉัน
บริสุทธิ์ผุดผ่องต้องตากัน
อดีตและความทรงจำดีๆ ถึงแม้จะคิดเอาข้างเดียวก็ตามที
อ่านแล้วยิ้มและมีความสุขไปด้วยค่ะ
ปล. ชอบหนังเรื่องนี้เช่นกันค่ะ