จากขยะที่ไร้ค่า....ก้าวสู่การพัฒนาชุมชน
วันที่เอกกับนิดศิษย์เก่ามาหาครูหยินที่ทำงานพกพาลูกสาววัย 5 ขวบมาด้วย
ทันทีที่วีต้าเหลือบไปเห็นหมวกครูหยินที่สร้างจากซองน้ำยาปรับผ้านุ่ม
หนูน้อยชอบใจสวมใส่แล้วไม่ยอมถอด...หนูน้อยเริ่มพรรณนาว่า
เมื่อไหร่โตเป็นสาวแล้วจะมาเรียนกับครูหยินด้วยเพราะมีของสวยงามมากมายที่ผลิตจากขยะ...
จึงทำให้เขาอยากโตวันโตคืนจะได้มาเรียนทำหมวกกับครูหยิน
ในความสงสาร..วีต้า..ครุหยินจึงบอกว่า
ให้วีต้า..ไปเก็บขวดที่เป็นขยะภายในบ้านมาแลกกับหมวกครูหยิน
หนูน้อยรับปากเป็นมั่นเหมาะว่าจะต้องเก็บขยะมาส่งครูหยินให้ได้
.....................................................................................
สัปดาห์ผ่านไป พ่อ แม่ โทรด่วนมารายงานว่า วีต้ามุ่งหน้า ตั้งมั่นวิ่งเก็บขวด
จนบ้านสะอาด และวิ่งไปเก็บบ้านคนอื่น ๆ จนเกลี้ยง...คนข้างเห็นแล้วสงสารจึงช่วยกันเก็บมาส่ง
ตอนนี้มีขยะประมาณ 10 กระสอบแล้ว วีต้า เหยียบ แล้วแยกประเภทเป็นสอบ ๆ
เรียบร้อยแล้วจะมารับหมวก จากครูหยินครูจะว่างวันไหน จึงนัดวันจะมาส่งขวด
ในวันนี้ตอนบ่าย
บันทึก 20 มีนาคม 2557
พรุ่งนี้พบกันนะจ๊ะ จะมาเรียนทำหมวกด้วยจ้ะ
ดีจังค่ะ...หมวกเก๋ สร้างแรงบันดาลใจให้เยาวชน...
ขอขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีแบบพี่ใหญ่ที่ให้กำลังใจครูหยินมาตลอด ..และเป็นคนที่ครูหยินศรัทธาในความเก่งกล้า
มุ่งปรารถนาดีต่อสิ่งแวดล้อม มีใจเดียวกับครูหยินมาตลอด
ชื่นชมครับครูหยิน...
ขอชื่นชมในสิ่งที่ครูหยินกำลังทำอยู่ เรื่องใกล้ตัวซึ่งทุกคนก็ทำได้
....และอย่างมีคุณค่า