ความผูกพันที่....เป็นโซ่ทองคล้องใจของครอบครัว

ลืมไปว่า 14  มีนาคม ครบรอบวันแต่งงานครูหยินครองใจกันมาเป็นเวลา  26  ปี

นับตั้งแต่เริ่มต้นเดือนมีนาคมมีแต่ต้องไปงานศพ และงานแต่ง ตลอดระยะเวลา

ครึ่งเดือนผ่านไป และในวันที่ 14  มีนาได้มีโอกาสไปงานลูกของนายอำเภอ

ณ โรงแรมเรือรัษฎา  เหลือบไปเห็นป้าย 14 มีนาคม ชักคุ้น ๆ

ความจำถูกเรียกคืนกลับมานับเวลาถอยหลัง เพราะในวันนี้ 26  ปี

ผ่านมาเป็นวันสำคัญของเรา...เวลาผ่านไปอย่างไม่น่าเชื่อ

คงต้องขอบคุณสามี..ที่ไม่ทิ้งหนีห่างหายไป..เพราะครุหยินท่องคาถาในวันแต่งงาน

เพื่อการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ว่า "สักวันมึงต้องทิ้งกู"  เผื่อว่าจะได้ไม่เจ็บมากหากถูกทิ้งไป

แต่ในขณะที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันก็ใช้หลักความคิดอย่างมีเหตผล ใช้ความปรองดอง

ใช้ความเข้าใจ  การให้อภัย การเอาใจเขามาใส่ใจเรา  การใช้ชีวิตคู่ต้องอาศัย

ศาสตร์ และศิลป์ มาปรับใช้เพื่อความยั่งยืน..และการดำรงชีวิตอย่างมีความสุข

แล้วความสุขก็จะอยูกับเราตลอดไป....คงต้องของคุณสามี..

ที่เป็นผู้ดูแลชีวิตครูหยินมาอย่างดี  26 ปีแล้ว...ยังมั่นคง  เสมอต้นเสมอปลาย

การมีคู่ชีวิตที่ดี...ก็เหมือนกับถูกล๊อตตารี่รางวัลที่ 1

ด้วยเหตุนี้ทำให้ครูหยินไม่เลนหวย  ไม่เล่นหุ้น

แต่ก็ตั้งหลักทำใจไว้....ชีวิตเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน

เห็นคนรอบข้างแล้ว..ก็ต้องเตือนสติตัวเอง  มิให้ประมาทกับชีวิตคู่

หันมามองลูกศิษย์ แต่งแล้วหญ่ากันไปหลายคู่  หลากหลายปัญหาที่ได้รับรู้

จึงทำให้เข้าใจถึง...ความไม่จีรังยั่งยืนกับชีวิต

ปลงได้ว่า ..สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม"