มิใช่ว่าทุกความผูกพันจะยั่งยืน
555 วันนี้ครูหยินมีลูกศิษย์คนหนึ่ง....จบไปในปี พ.ศ.2547
ว้า 12 ปีผ่านไป....(ครูหยินแก่แล้วซินะ)
หล่อนเดินทางมาหาครูหยินที่โรงเรียนเพื่อนำการ์ดแต่งงาน
มาเรียนเชิญให้ไปงานแต่งในวันที่ 13 มี.ค.นี้
ครูหยินจำได้ดีว่า...สมันที่เรียนชั้น ม.4 ได้ร่วมทำกิจกรรมค่ายกับครูหยิน
จนทำให้ครูหยินค้นพบว่า...หล่อนมาจากครอบครัวที่หย่าร้าง แตกร้าว
พ่อกับแม่ไปกันละทาง ไม่มีรายได้
จึงตัดสินใจรับเขาเข้ามาเป็นผู้อุปการะ..ตามอัตภาพที่ครูหยินพอจะมีให้ได้
โดยใช้งบประมาณส่วนตัวดูแลเขารวมไปถึงครอบครัวในยามเดือดร้อน
เมื่อยามปิดเทอมก็หางานให้ทำโดยการบรรจุขนมใส่ถุงได้วัน 150 บาท
เพราะครูหยินก็มีเงินไม่มากมากพอให้ได้จุนเจือทั้งครอบครัว
เมื่อหล่อนเรียนถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ภาคเรียนที่ 2 หล่อนมีแฟนหนุ่มเพื่อนต่างห้อง...
และได้ใช้เวลาว่างทั้งหมดให้กับคนรัก จึงไม่กล้าเข้าหาครูหยิน
แต่แอบสารภาพด้วยหมายถึง..ความรักที่มีต่อครูหยิน..
และขอโทษที่ไม่ได้มาหาเหมือนกับเพื่อนคนอื่น หล่อนจึงเลิกทำกิจรรมทุกอย่าง
สุดท้ายก็จบการศึกษาไปแบบคนที่ไม่มีเยื่อใยต่อกัน...
ในขนะที่เพื่อนคนอื่นอยู่ทำกิจกรรมกันอย่างยังยืน...มีการอำลากันในวันจบ
แต่ตัวเขาหลุด วงโคจรไปเมื่อเริ่มมีแฟน
---------------------------------
และในวันนี้ เวลา 10.00 น. 11 มีนาคม 2557
เขาย้อนกลับมาหาครูหยินอีกครั้งหลังจาก 10 ปีผ่านไป
เขามาบอกเชิญให้ไปในงานแต่งงาน
และรับทราบว่าหล่อนยังเรียนไม่จบ...ยังเหลืออีก 4 เล่ม
-------------------------------
ครูหยินก็ระลึกถึงการทำดีอีก นั้นแหละค่ะ
ว่าทำดี ได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
มันอาจจะไม่ตอบแทนทันที...แต่ก็หนีไม่พ้นผลกรรม
เห็นได้ชัดว่าคนอื่น ๆ ที่ติดต่อกันมาได้มีงานทำมีงานประจำ
มีครอบครัวอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว ครอบครัว รักบ้านเกิดก็ยังอบอุ่น
อบอวลด้วยไออุ่นของความรักมาตลอด
ที่จะสร้างรัก สร้างสุขระหว่างครูศิษย์
เป็นแรงบันดาลใจที่มีพลังในวิชาชีพครู..โดยไม่ยอมละทิ้งความดี
ความเห็น (3)
.....
ทุกสิ่งอย่าง เป็นไปตามกรรมลิขิตนะ
-สวัสดีครับครู..
-ตามมาเยี่ยมและให้กำลังใจครับ
-วันนี้มี"ต๋ำบะม่วง"มาฝากครับ..
