20 ปี ผ่านไปที่ได้เป็นผู้ให้...สานความสุขร่วมกัน
ระว่างครูหยิน - ครูเสริม กับชนเผ่าซาไก... 3 กลุ่มบนเทือกเขาบรรทัด
อะไรเขารัก อะไรเขาปรารถนา....ซึมซับได้ว่า...เพราะรัก และผูกพันจึงก้าวมาด้วยกัน
ได้ค้นพบรักแท้....การแบ่งปัน....ความรู้จักพอ
และเขาก็เป็นผู้ให้..ตามสภาพ ตามศักยภาพที่เขามีอยู่
เมื่อเขาได้ของป่า..ที่เขารู้ว่า ครูหยินชอบ
เขาจะเก็บเอาไว้ให้....เขารู้สึกดีใจ ถ้าครูหยินยอมรับของที่เขามอบให้
สิ่งที่ครูหยินศรัทธาในชนเผ่าซาไก คือ การแบ่งปัน
เมื่อครูหยินให้ของ ถ้าเขามีแล้ว..เขาบอกว่าให้ครูหยินเอาไปให้คนอื่นเถอะ...
เพราะเขาคนนั้นไม่มี....ทุกครั้งที่ได้รับของจะมีการแบ่งปันอย่าเท่าเทียม และยุติธรรม
จึงเป็นแบบอย่างที่..ครูหยินนำมาสอนนักเรียน...ให้รู้จักพอ และแบ่งปัน
แต่ที่บ้านเรา
ถ้าเขาเอาของมาให้
ทั้งที่มีอยู่พอสมควรแล้ว
กลับต้องระมัดระวังการปฏิเสธ
ตอนนี้ใช้วิธีรับไว้แล้วเอาไปแบ่งคนอื่น
เกรงว่าสักวันมันจะวนไปถึงเจ้าของนะ 555