สังคมขาด
เวลาที่เรารวมกันทำกิจกรรมอย่างใดอย่างหนึ่ง เราก็มักจะเพลินกับกิจกรรมนั้นอย่างสนุกสนาน แต่พอกิจกรรมนั้นจบลง ต่างก็เพ้อว่าเวลาน้อยจัง นั้นเรากำลังสั่งการตัวเองอยู่กับกิจกรรมอย่างใดอย่างหนึ่งจนลืมว่า..กิจที่ต้องทำมันมากกว่ากรรมที่เราคิด กิจจะพัฒนาต้องภาวนากับจิต เราจะรู้ว่าโลกนี้ไม่มีเพียงแค่กิจกรรมเท่านั้น แต่จิตที่อยู่ภายใต้จิตสำนึกของเรามันมหัศจรรย์ยิ่งกว่ากิจกรรมใดๆ ที่เต็มไปด้วยความยุ่งวุ่นวายเป็นเพราะเราทำกิจกรรมแต่ไม่ได้ฝึกจิต
ดังนั้น หากสังคมที่เต็มไปด้วยกิจกรรมท่ามกลางความสับสนของตน ประหนึ่งประท้วงไม่มีประธาน มีแต่เลขาทำงาน ประธานหาไม่เจอ เราก็จะสาละวนกับกิจกรรมอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งกระบวนการของจิตมันถูกบีบจนทนไม่ไหว ผลลัพธ์ที่ได้ก็หนี้ไม่พ้นกับความหงุดหงิด หุนหวย รวยความโกรธ จนระเบิดไม่เกรงใจตน สงคมไทยก็ติดขัด จิตก็ถูกจัดไปตามกิจกรรมที่ทำแบบสัญชาตญาณ อย่างไร้สามัญสำนึก หากเราไม่ช่วยกันปลูกต้นกล้าที่บริสุทธิ์ เราก็จะถูกผู้นำที่มีสำนึกแต่ไม่ใช้ความสำนึก ต่างก็พากันลากขาไปตามกระแสอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
ความเห็น (3)
ยอดเลยละ ...เขียนอีก
...จิตที่อยู่ภายใต้จิตสำนึก ของเรามันมหัศจรรย์ยิ่ง .... ขอบคุณค่ะ
คนสมัยใหม่..ชอบไปหาหมอจิตมากกว่าเรียนวิธีควบคุมจิตไม่ให้วุ่นแม้จะง่ายที่จะเข้าใจว่าทำไม. คิดห้านาทีบ้าห้านาทีอ้ะะ