รักฉัน..ฉันรักเธอ
ประมาณ ๑ ทุ่มของเมื่อคืน แม่บ้าน ลูกชายแม่บ้าน เพื่อนชายและเพื่อนหญิง (พี่) มาที่หน้าห้องผม แม่บ้านบอกเพื่อนๆว่า ไม่รู้หมาขึ้นมาออกลูกได้อย่างไร (ชั้น ๒) ใครเป็นคนเปิดประตูชั้นล่างนะ ....ฯลฯ "ไม่มีใครรู้หรอก อยู่กันมากอย่างนี้ จับมือยากหน่อย" ผมพูด "ดูสิ หมาขึ้นมาข้างบน เหม็นและสกปรก....พี่ไม่กล้าจับ กลัวมันจะกัด เพราะเคยตีมันหลายหน" ฯลฯ................................ "งั้น เดี๋ยวผมจับหมาลงไปให้" พร้อมกับ ไปเตรียมลังและนำลูกหมาใส่ลัง แม่หมาก็เดินตามลูกไป จากนั้นจึงนำไปวางไว้ในที่ที่เหมาะสมด้านล่าง
ให้รู้สึกผิด ไม่อยากยุ่งกับสิ่งมีชีวิตเท่าไรนัก จริงๆ แล้วให้หมาอยู่บ้างก็ดี เหม็นบ้างก็ช่างมัน แต่ผมก็ทำลายความผิดในใจโดยนำผ้าไปห่มให้มัน ผมไม่อยากเลี้ยงหมาหรอก เนื่องจากไม่ค่อยเอาใจใส่กับสิ่งของ สัตว์ของเลี้ยงสักเท่าไร เป็นคนใจร้ายนั่นเอง อีกอย่าง ไม่ค่อยจะอยู่ห้องมักนัก เกิดวันหนึ่งต้องเดินทางออกต่างจังหวัด ใครจะเอาข้าวให้มันกิน อย่างนี้เป็นต้น อย่างไรก็ตาม สิ่งที่อยากชี้ให้เห็นคือ เราเป็นมิตรกับหมา หมาก็เป็นมิตรกับเรา เราเป็นศัตรูกับหมา หมาก็เป็นศัตรูกับเรา แม่บ้านไม่กล้าจับหมา เพราะเคยเบียดเบียนหมา รู้สึกว่าหมานี่แหละที่เป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์กับคนเป็นที่หนึ่ง
ความเห็น (1)
ใช่ๆหมาออกจะน่ารัก
เมื่อวันก่อนหมายังมากันเราไม่ให้ถูกหาอีกตัวกัดเลย
แต่ก็เลี้ยงหมาแบบไม่เลี้ยง มีก็ให้ไม่มีบางทีก็หาให้ บางครั้งก็ไม่มีให้
รักหมา หมาก็รัก รักคน แต่คนไม่รัก...ดี