ละครเร่กลุ่มเยาชนฮักนะเชียงยืน
ดิฉันเป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มเยาวชนฮักนะเชียงยืนที่ได้มีโอกาสเข้าร่วมแสดงละครเร่เพื่อสะท้อนปัญหาของชุมชน ในครั้งที่ดิฉันยังเป็นเด็กดิฉันเคยมีความฝันที่อยากจะเป็นนักแสดง ดิฉันเปนเด็กที่ชอบดูละครมากกกกกกกจึงทำให้ดิฉันอยากจะเข้าไปอยู่ในจอทีวีบ้าง(ฮ่าๆๆๆ) และในครั้งนี้ดิฉันก็มีโอกาสได้แสดงละครเร่ร่วมกับกลุ่มของตน จึงทำให้ดิฉันได้รู้ว่าการแสดงละครไม่ใช่เรื่องที่ง่ายอย่างที่คิด ละครเร่ที่กลุ่มของดิฉันได้แสดงใช้เวลาเพียงแค่ 10 นาที แต่สิ่งที่ได้จากการแสดงในครั้งนี้มีคุณค่าแก่พวกเราทุกคนมาก... จากบางคนที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้แต่พอถึงเวลาจิงๆ ก็กลับทำได้อย่างดี:) จากคนที่ไม่กล้่าแสดงออก ก็แสดงออกมาได้อย่างเต็มที่ "ดิฉันคิดว่าบางทีคนเราทุกคนมีสิ่งพิเศษที่อยู่ในตัว เพียงแต่เรายังไม่ค้นพบในสิ่งนั้นๆ"
วันที่ 13 มกราคม พ.ศ.2557 เป็นวันที่กลุ่มเยาวชนฮักนะเชียงต้องลงแสดงละครเร่จิงๆ และในวันนี้ช่อง Thai PBS ได้มาถ่ายทำการแสดงของพวกเราด้วย จึงเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ดิฉันและเพื่อนๆมีความตื่นเต้นมาก.. เราได้ทำการแสดงทั้งหมด 5 ครั้ง 2 ครั้งแรกที่โรงเรียนเชียงยืนพิทยาคม(เวลา 12.20-13.10น.) และอีก 3 ครั้งที่ศาลาบ้านแบก(เวลา 17.00-18.00น.) แสดงครั้งแรกที่โรงเรียนดิฉันตื่นเต้นมากๆเพราะเป็นครั้งแรกของดิฉันเลย และก็เกือบจะเป็นครั้งแรกของทุกคน การแสดงในครั้งแรกเกิดความผิดพลาดนิดหน่อยจึงทำให้เราขอแสดงเป็นครั้งที่สอง ในครั้งที่สองดิฉันและเพื่อนในกลุ่มก็ทำได้ดีขึ้น(คงเป็นเพราะความตื่นเต้นลดลง) สองครั้งแรกแสดงที่โรงเรียนมีนักเรียนจำนวนมากที่ให้ความสนใจกับเรา แต่อีกสามครั้งที่เราจะได้ไปแสดงที่บ้านแบกเป็นสิ่งที่เรากังวลว่าจะมีใครมาดูเราแสดงรึป่าว แต่เมื่อถึงเวลานัดหมายกลุ่มชาวบ้านก็ให้ความสนใจและความสำคัญกับเราเป็นอย่างมาก(เกินเป้าหมายที่เราตั้งไว้) ในการแสดงสามครั้งสุดท้ายนี้ความรู้สึกตื่นเต้นที่ดิฉันเคยมีในครั้งแรกๆ ก็เริ่มหายไปเรื่อยๆ ซึ่งแตกต่างจากครั้งแรกมาก(อาจารณ์บอกว่า คงเป็นเพราะด้านชาไปแล้ว ฮ่าๆๆ) จากความร่วมมือของชาวบ้านทุกคนและความสามัคคีของนักแสดงเป็นสิ่งที่ดิฉันประทับใจมาก
ดิฉันเคยคิดว่าการแสดงเป็นสิ่งที่ง่ายก็แค่แสดงๆไปจะมีอะไรมากมาย แต่เมื่อดิฉันได้ลองมาสัมผัสดูจิงๆแล้วไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เพราะ"ถ้าเราไม่มีความเชื่อในบทบาทที่ตนเองได้รับ คนดูหรือท่านผู้ชมก็จะไม่เชื่อในสิ่งที่เราแสดงเช่นกัน" ดังนั้นเมื่อเราได้รับบทบาทใดๆมาเราต้องเชื่อว่าเราคือสิ่งๆนั้นและคนๆนั้นจิงๆ ส่วนเรื่องความกล้าถ้าเรามีใจที่อยากจะทำแล้วจิงๆ "ไม่ว่าเราจะกลัวมากแค่ไหนแต่ถ้าใจเราไปอะไรก็หยุดเราไม่ได้!".... ^_^
แสดงที่โรงเรียนเชียงยืนพิทยาคม
ผู้กำกับโดนสัมภาษญ์ ฮาาาาาาา
แสดงที่ศาลาบ้านแบก
เด็กน้อยที่ดื้อๆ ก็ตั้งใจดู ฮ่าๆๆๆ
พวกเรากลุ่มเยาวชนฮักนะเชียงยืน เฮ่!! (นักแสดง 11 คน)
ความเห็น (5)
ชอบ..มั้กกกกกๆๆๆๆๆๆ..จ้า....(มาเป็นเพื่อน..แชร์..ความรู้สึก..เพราะ..ยาย..ก็ไปเรียนรู้..ว่า..เขาเล่นละคร..ไม่มีบท..น่ะ..มัน..ยาก..ง่ายแค่ไหน..๕๕๕๕๕๕...)....มา.....(เวลา..อยู่บนเวที...จะแสดงอะไร..เมื่อไม่มีบทบอก)....(มันต่างกับ..เล่นไปตาม..บท..ที่เขาเขียนเตรียมไว้ให้..)นั้น..เป็นอย่างไร...๕๕๕๕...(หัดเล่น..แบบไม่มีบท..ตอนอายุกว่าหกสิบ..อิอิ)....(อยาก)..เจอชนกลุ่มเยาวชนฮักนักเชียงยืน.(เฮ่)..นักแสดง ๑๑คน..จัง....(ค่าตัว..นักแสดงแพงไหม.....เนี่ยะ)...อ้ะะะะๆๆๆ............(ยายธี)
.............. ชื่นชมอย่างมากๆค่ะ .... ละครเร่กลุ่มเยาชนฮักนะเชียงยืน
(ยายธี)... การแสดงของกลุ่มเรา บทก็ไม่ตายตัวนะค่ะ เพียงแค่รู้ว่า เรา เป็นตัวละครนั้น.. นักแสดงก็ต้องคิดบทที่จะเล่นเอง.... การคิดบทเอง ตัวดิฉัน ตอนแรกก็กังวลมาก กลัวว่าคำพูดที่จะพูดตอนแสดงจะไม่เหมือนกับตอนซ้อมกับบทที่ตัวเองคิดไว้(กลัวว่าจะหลุดออกจากบท..... กลัวว่า จะแก้ไขปัญหาไม่ได้) แต่... เพราะอาจารณ์เพ็ญศรีและพี่ๆคอยบอกเสมอว่าอย่าไปยึดติดกับบทที่ตัวเองคิด ถ้าเราเข้าถึงบทนั้นจริงๆแล้ว เราก็จะเล่นมันออกมาได้เอง... ขอบคุณที่ชื่นชมกลุ่มเรานะค่ะ .... เราไม่มีค่าตัวหรอกคะ ฮ่าๆๆๆๆ มาหาเราได้เลยนะค่ะ มาร่วมแชร์ความรู้ด้านการแสดง... แชร์ความรู้สึก... และแชร์ประสบการณ์กับกลุ่มเราได้ที่โรงเรียนเชียงยืนพิทยาคมนะค่ะ พวกเรายินดีตอนรับเสมอคะ ^_^
(Dr. Ple) ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ชื่นชมกลุ่มเรา ^_^
เราจะแสดงอย่างเต็มที่ ที่สุดเลยคะ ^__^
สุดยอดเลยป๊อบ ^^