ในวันข้างหน้าลูกจะจำได้ไหม

.....น่าจะประมาณใกล้ 3 โมงเย็น กลับจากไปทำธุระข้างนอก เข้ามาที่ทำงาน ก็พบเจ้าลูกชายนั่งเล่นเกมส์อยู่ที่โต๊ะทำงาน...วันนี้น้องดราก้อนมีสอบ.. ... พ่อส่งคำพูดทักทาย..แสดงความแปลกใจว่าทำไมวันนี้ กลับจากโรงเรียนเร็ว ...พร้อมกับเดินเข้ามากอดด้านหลังเขา ยื่นหน้าไปหอมแก้มยุ้ยเบาๆ และดึงตัวมากอดแนบอก เอามือลูบก้นอวบๆของเขา... ทำข้อสอบได้ไหมลูก?....ดราก้อนทำได้ครับพ่อ...ทำได้เยอะด้วย ยกเว้นภาษาอังกฤษดราก้อนไม่ค่อยแน้ใจ....อ๋อ..เหรอ..ช่างมันเถอะลูกพยายามทำแล้วนิ..ใช่ไหม..แล้วโทรบอกแม่ยังเรื่องทำข้อสอบ ...ดราก้อนจะบอกแม่ที่บ้านครับ..........ในใจพ่อ..รู้ว่าดราก้อนแบกภาระบางอย่างไว้... เพราะก่อนออกจากบ้านเมื่อเช้า แม่กำชับว่า...ตั้งใจทำข้อสอบนะลูก...อย่าทำให้แม่ผิดหวัง!! .. .(เมื่อวานแม่พาไปกินไก่ KFC เพื่อเป็นการให้กำลังใจแล้วด้วย).....16.30 น. มีเรียนพิเศษต่อกับ อ.กุ้ง ที่ตึกสาระสนเทศ.เพื่อติวเรื่องที่จะสอบวันพรุ่งนี้ . วันนี้ดราก้อนบอกว่าจะเอาเงินไปจ่ายค่าเรียนด้วย ประมาณ 1200 บาท... ได้เงินเสร็จน้องดราก้อนก็เดินออกจากห้องทำงานพ่อไป..ได้ยินแต่เสียงพี่ๆนักศึกษาทักทาย ตามรายทางที่น้องผ่านไป.... เมื่อบรรยากาศเงียบลง.... พ่อก็นั่งทำงานต่อ... ประมาณ 17.50 น. ก็ได้ยินเสียงผิวปาก ฮำเพลงเข้ามาทางประตู... พ่อถามเรื่่องการติววันนี้และการจ่ายเงินค่าเรียนพิเศษ.... รอพ่ออีกซัก 15 นาทีนะ เราจะกลับบ้านกัน... "เดี๋ยวพ่อเช็ค Line ก่อนว่า แม่ฝากซื้ออะไรไหม".... มี 2 ข้อความบอกว่า "อย่าลืมซื้อผักกุยช่าย และเต้าหู้ของซีพี 2 หลอดนะ"....  พ่อมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ.. ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะมันล่วงเลยเวลาที่ควรจะกลับบ้านมาเกือบชั่วโมง...ภาพที่คุ้นชินของแม่ปรากฏในมโนสำนึก แค่นี้ก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆงัยชอบกล ..มองหน้าลูกชายซึ่งกำลังก้มหน้าเล่นเกมส์บนมือถือ เขาคงไม่ได้คิดอะไรมาก และคงไม่ได้คิดว่ากลับถึงบ้านแล้วบรรยากาศจะเป็นอย่าง ..อาหารมื้อเย็นนี้ไม่รู้จะได้กินหรือเปล่า..... เกือบหกกิโลเมตรจากที่ทำงานถือที่บ้านสำหรับเย็นวันนี้วันใช้เวลาแป๊ปเดียว.. ขณะกำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้าน..เฮ้ย..ตายห่า ยังไม่ได้ซื้อเต้าหู้ กับกุยช่ายเลย ... มือชักเริ่มสั่น สะบทกับตัวเอง..เฮ้ย!! มันเป็นอะไรของมันวะวันนี้...กระชากพวงมาลัยรถหักเลี้ยวเข้าอีกซอย มุ่งหน้าสู่ตลาดบ้านหนอกุง..ดราก้อนมองหน้าพ่อแว๊บเดียว..คงจะงงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก..ยังคงกลับไปสนใจเกมส์บนมือถือต่อไป   ซึ่งใช้เวลาไม่นาน..จอดรถที่หน้าร้านขายผักร้านหนึ่ง โชคดีที่มีกุยช่ายเหลืออยู่มัดเดียวพอดี  เมื่อได้ของ รีบโดดขึ้นรถ ขับตรงไปที่ fammily mart ซื้อเต้าหู้ไข่ เมื่อทุกอย่างครบ......เหยียบคันเร่งพรืดเดียวก็ถึงหน้าบ้าน..... กระซิบบอกลูกเบาๆ... "เลิกเล่นเกมส์ซะลูก..และก็เข้าบ้านไปก่อนไปนะ"... งานนี้กะจะให้ลูกชายเป็นด่านแรกเข้าไปทักทายก่อน.. แล้วแอบฟังเสียงแม่ว่า..อารมณ์อยู่ในระดับไหน. จะได้เตรียมการณ์รับได้ทัน... หลังจากลูกเข้าไปแล้วก็เงียบเลย..เฮ้ย..รู้สึกว่าเหงียบหายไปทั้งลูกทั้งแม่... .เอางัย...เอ้า..เป็นงัยเป็นกัน... ภาพที่เห็น..แม่กับลูกนั่งคุยกันเบาๆ แม่กำลังนั่งซดแกงจืดฟักอยู่ และได้ยินคำถามจากแม่ ถามดราก้อนว่า.."ทำอะไรอยู่ ทำไมมาช้า" ไม่ทราบว่าดราก้อนตอบว่าอะไร... พ่อทำเนียน ทำท่าซีเรียสเรื่องงาน ไม่พูดไม่จา เดินผ่านสองแม่ลูกไป วางของที่ห้องครัวเสร็จ ก็เดินกลับออกมาเพื่อเก็บกระเป๋าและเอกสารจากที่ทำงาน..เหลือบตามองผ่านไปทางห้องครัว ดูจากท่าทางและน้ำเสียง ก็เดาว่า..แม่มีอารมณ์กลุ่นอยู่.. ดีนะที่มีแกงจืดรองท้อง ไม่งั้น...ทั้งพ่อและลูกอาจได้หามาม่ามาต้มกินกัน... เฮอ..ย..ค่อยโล่งอกหน่อย...พอรับมือไหว... 

อาหารเย็นวันนี้เป็นแกงจืดฟัก เต้าหู้ และกระดูกอ่อนหมู...ดราก้อนขอเพิ่มข้าว 2 จาน.. แม่มองลูกด้วยสายตาที่ภูมิใจและคงจะนึกกระหยิ่มว่า.."แม่ทำแกงจืดอร่อยละซี่"... กินข้าวเสร็จ บรรยากาศในบ้านเริ่มจะกลับคืนมาปกติ.. พ่อเอ่ยปากชวนแม่ออกไปเดินย่ิอยอาหารที่ถนนหน้าบ้าน...แม้ไม่มีเสียงตอบรับว่าไป แต่แม่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ   แถมยังชักชวนลูกออกไปเดินด้วยกัน.... ด้านขวามือแม่ มีดราก้อนเดินคลอเคลียเกาะแขนอยู่ ส่วนด้านซ้ายมือแม่พ่อเดินขนาบไว้ เมื่อสังเกตเห็นว่าอารมณ์แม่เริ่มเข้าสู่ปกติแล้ว พ่อก็ยื่นมือขวาไปกอดคอแม่แนบไหล่ขวาไว้ เปิดคำถามเกี่ยวกับที่ทำงานของแม่... แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก.... ในเวลานี้แม้บางช่วงดราก้อนจะแสดงอารมณ์หงุดหงิดเมื่อแม่ถามจู้จี้เกือบกับการสอบและการเตรียมตัวสอบวันพรุ่งนี้.แต่บรรยากาศที่เป็นอยู่นั้นได้ช่วยผลักดันให้เรามีความรื่นรมย์ต่อไป 

"แม่..แม่ครับ" ดราก้อนพูดแทรกเรื่องที่พ่อกับแม่กำลังพูดคุยกันอยู่ "ในตัวแม่ทั้งหมด ดราก้อนชอบแขนนุ่มๆของแม่มากที่สุด มันหอม นุ่ม และอบอุ่น ดราก้อนชอบกอดแขนแม่"  เขาพูดเสร็จก็ยกแขนแม่ไปดม ดมตั้งแต่ฝ่ามือ ขึ้นมาที่แขน ท้องแขน ต้นแขน และจั๊กกะแร้ของแม่.แล้วก็เอาแขนแม่ไปกอดไว้แนบอกตนเอง... พ่อกับแม่มองดูลูกแล้วก็หัวเราะ..พร้อมกับพูดแซวว่า..."โตอีกซักหน่อยลูกจะชอบดมและกอดแขนแม่อยู่อีกไหม"  ดราก้อนตอบแบบไม่คิด "ยังดมเหมือนเดิม" พ่อกับแม่หัวเราะกับคำตอบของลูก....แม่พูดเตือนในเชิงไม่เชื่อ "แม่จะคอยดู.. พ่อเป็นพยานด้วยนะ...เอากล้องมาถ่ายรูปและบันทึกวีดีโอเป็นหลักฐานไว้เลยพ่อ" พ่อเล่นตามน้ำ ทำท่าจะเอาจริง เอามือทำเป็นกล้องยกขึ้นมาถ่ายเก็บไว้... พ่อบอกให้แม่กะลูกทำท่านั้น ท่านี้เพื่อถ่ายรูป.......เวลาแบบนี้มันล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว.. ถ้ามีใครซักคนอยู่แถวนั้น เวลานั้น เขาจะได้ยินเสียง พ่อ แม่ ลูก สามคนนั้นหัวเราะร่วนประสานกันอย่างมีความสุข ท่ามกลางความเงียบสงบเย็นของย่ำค่ำนั้น....