ความภูมิใจ..กับความสำเร็จในแต่ละวัน
งานอะไรก็ตามที่เรามีส่วนร่วมมากที่สุด เป็นคนที่ใช้เวลากับมันมากที่สุด รับผิดชอบเยอะที่สุด เราก็จะเหนื่อยกับมันมากที่สุด และเมื่อมันสำเร็จ เราก็จะเป็นคนที่ภูมิใจกับมันที่สุดเช่นกัน..
ขึ้นต้นจั่วหัว ด้วยคำพูดของ "นิ้วกลม" ในหนังสือชื่อ head ที่เพิ่งอ่านจบ พร้อมๆกับงานประจำวัน ที่ดูเหมือนจะจบลงได้บ้าง ในระหว่างวันที่มีครูอยู่โรงเรียนไม่ครบมา ๓ วันแล้ว แต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัดคับข้องใจ เพราะรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร กับชีวิตครูที่ต้องเดินหน้าต่อไป..ไม่มีท้อถอย
สำหรับผม..คิดว่าไม่มีอะไรจะง่ายเท่า..อาชีพครู..อีกแล้ว คิดเสมอว่า..ขับรถเก๋งเข้าโรงเรียน ออกจากประตูรถ ในมือไม่ได้ถืออะไรเลย เบาสบาย กับหนึ่งสมองและสองมือพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ทักทายเด็ก แล้วเริ่มงาน..
ชาวไร่ชาวนา ลำบากกว่ามากมายนัก เกือบทุกวัน ที่ต้องตากแดดตากฝน มือถือจอบเสียมและอุปกรณ์การเกษตร หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน ทำมาหากินตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อต เห็นแล้ว..ผมก็รู้สึกภูมิใจในวิชาชีพ นึกขึ้นมาครั้งใด..ก็ต้องกราบขอบพระคุณพ่อกับแม่ที่ส่งผมเล่าเรียนจนได้เป็นครูสอนคน
เริ่มสอนนักเรียนตั้งแต่ก่อนเข้าแถว..๒๐ นาที เรียกนักเรียนชั้นป.๒ จำนวน ๖ คน มาอ่านให้ฟังโดยใช้แบบฝึกอ่านพิเศษ ที่เด็กยังไม่เคยอ่าน เพื่อดูทักษะและพัฒนาการ ณ วันนี้ และอีกไม่กี่วันก็จะเลื่อนชั้นกันแล้ว ผลการอ่านพบว่า ๒ คน อ่านได้ดี อีก ๔ คนพอใช้ ไม่มีใครอ่านไม่คล่อง..คำถามคือ..ทำอย่างไรนักเรียนจะคล่องกันทุกคน...คำตอบ./ตอนนี้ยังไม่มี แต่เท่าที่รู้..ผู้ปกครองนักเรียนไม่ค่อยจะช่วยดูแลแนะนำลูกหลานให้บ้างเลย
กิจกรรมที่ทดลองทำหน้าเสาธง..ตอนนี้สำเร็จลงด้วยดี โดยเฉพาะกายบริหารมือเปล่า ด้วยท่าง่ายๆ นักเรียนทุกคนทำได้ครบ พร้อมเพรียงกัน ทั้ง ๘ ท่า เมื่อเปิดเพลงประจำโรงเรียน "มาร์ชหนองผือ" ท่าทางนักเรียนดูสวยงาม เป็นระเบียบเรียบร้อย เข้าจังหวะอย่างลงตัว..เห็นแล้ว..ครูหายเหนื่อย
ส่วนวงดุริยางค์ เมื่อมีชุดเครื่องแต่งกาย ก็ดูเหมือนว่านักเรียนจะขยันซ้อม จึงเรียกมาโชว์ให้ครูชมหน่อย ถ้าดีพอก็จะพาออกงานกีฬาของชุมชนในเดือนมกราคม๒๕๕๗ ด้วยเพลง ปลุกใจ จังหวะมาร์ชที่คุ้นเคย ชื่อเพลง "รักเมืองไทย" และ "สยามมนุสสติ" ผ่านฉลุยกันทั้งวง..มันต้องแบบนี้สิ..จิ๋วแต่แจ๋ว
ส่วนการสอนอื่นๆ..เท่าที่จำได้..เมื่อวานให้นักเรียนชั้น ป.๕-๖ ทำแบบทดสอบภาษาไทยเกี่ยวกับ..คำง่ายมักใช้ผิด..และคำยาก..ที่น่ารู้จัก..ส่วนการสอนเขียน ผมจะให้นักเรียนอ่านข้อความง่ายๆ เป็นใบงานในระดับ ป.๓ ป.๕-๖ อ่านกันคล่องและมีความสุข สังเกตได้ว่า เด็กต้องการพบความสำเร็จอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ต้องการจะให้เขาคิดต่อ โดยบอกว่า เรื่องที่นักเรียนอ่านจบนั้น จริงๆแล้วอาจไม่จบก็ได้ ลองคิดและเขียนต่อซิ..คนละอย่างน้อย ๕ บรรทัด..นักเรียนก็เขียนได้ ในแง่มุมที่ต่างกันไป
จากนั้นก็พาไปดูการก่อสร้างแปลงเกษตร..ที่ตั้งใจว่า จะปลูกผักเป็นอาหารกลางวันต้อนรับปีใหม่ ๒๕๕๗..นักเรียนจะได้ตั้งใจลงแรงกันสักนิด เพราะครูก็ช่วยลงทุนให้บ้างแล้ว คราวแรกจะให้ครูกับนักเรียนช่วยกันก่อร่างสร้างแปลงกันเอง แต่คิดแล้ว ภาพจะออกมาไม่สวยและเสียเวลาเรียนด้วย อย่างน้อย..วันนี้นักเรียนก็คงเห็นแล้วว่า..กว่าจะทำอะไรได้สักอย่าง...มีขั้นตอนและกระบวนการ..มิใช่ได้มาโดยง่าย
ครับ..กับความสำเร็จเล็กๆ ในแต่ละวัน..ก็สร้างความภูมิใจได้เหมือนกัน คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่..พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..ยังมีอะไรให้ทำให้ตื่นเต้นอีกเยอะ..
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๖
ความเห็น (9)
ความสำเร็จเล็ก ๆ ของครูในแต่ละวัน จะเติบโตไปกับเด็กและลูกศิษย์ทุก ๆ วันด้วยเช่นกันค่ะ
น่าภูมิใจมากนะครับ ผอ.
"มาร์ชหนองผือ".....ชื่อก็ทำให้เห็นภาพความน่ารักและเข้มแข็งของเด็กๆค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ผอ.
ชื่นชมกับความสุขรายวันจ้ะ ท่าน ผอ.คนเก่ง
เห็นแปลงผักแล้ว
คาดว่าไม่นานคงได้ปลูกนะครับ
ดินที่โรงเรียนผอ สมชื่อ ดินดำน้ำชุ่มครับ
ขอบคุณมากๆที่เลี้ยงกาแฟอร่อยมากๆ
ชื่นใจเห็นครัวใหม่ที่ทำให้นักเรียนครับ
.... น่าภูมิใจ .. ในภาพนี้ค่ะ
ขอบคุณทุกท่านนะครับ ที่กรุณาให้เกียรติอ่านบทความ ซึ่งเป็นความเคลื่อนไหว จากการทำงานในโรงเรียนเล็กๆ ที่มีความเป็นไปได้สูงว่า..ในอนาคต..จะไปได้ดีอย่างเป็นระบบ..เนื่องจากบริหารโดยใช้โรงเรียนเป็นฐาน..และการทำงานแบบร่วมด้วยช่วยกัน ครับ
