เห็นรอยยิ้มของแม่...เห็นแววตาของพ่อ....เห็นความสุขที่บั้นปลายของชีวิต

หลายวันที่ผ่านมานั้น....นั่งนึกถึงความสุขของตัวเองที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

หนึ่งในนั้นคือ....ภาพรอยยิ้มของแม่ และแววตาของพ่อ

วันที่ชวนแม่กับพ่อ พร้อมกับลูกสาว มาร่วมงานบุญของวัดวัดหนึ่งที่อยู่ใกล้บ้าน

ข้าพเจ้าเห็นแม่กุลิกุจอแต่งตัวเมื่อรับรู้ว่า...ข้าพเจ้ามาชวนแม่ไปงานบุญงานกุศล

ในขณะที่พ่อ....ซึ่งนั่งอยู่ใต้ศาลาหน้าบ้าน ...

ได้แต่นั่งพูดอยู่ในลำคอ...

แต่ข้าพเจ้าก็จับใจความได้ว่า...."อึม!!แม่มึงไปเถอะ กูฝากบุญกุศลไปกับแม่มึงก็แล้วกัน"

ข้าพเจ้าอ่านคำพูดที่ออกมาจากลำคอของพ่อได้

ปีนี้พ่อ อายุ 84 ปีแล้ว แม่ก็อายุกว่า 70 ปีแล้ว

พ่อบ่นกับลูกเสมอ ๆ ว่า....เวลาเข้าสวนไปทำโน่นทำนี่ ก็จะรู้สึกหน้ามืด คล้ายจะเป็นลมอยู่บ่อย ๆ

แม่ก็เช่นกัน...ก็จะบ่นเรื่องสุขภาพให้กับลูกฟังเสมอ ๆ

ข้าพเจ้า เคยพูดเรื่องของความไม่เที่ยงแท้ของสังขาร กับพ่อและแม่อยู่หลายครั้ง

ความว่า...

"พ่อกับแม่ อายุมากแล้ว ไม่ว่างานในสวน หรืองานในบ้าน ขอให้ทำตามกำลังของเรา สวนนั้นมันมีอะไรที่ต้องทำมากนัก งานในบ้านก็เช่นกัน มีอะไรที่แม่และพ่อต้องทำมากมาย ชีวิตบั้นปลายของพ่อและแม่นั้น ต้องคิดถึงความสุขที่ผ่านเข้ามาในชีวิต อย่าเป็นห่วงหรือคาดหวังสิ่งใดมากเกินจำเป็น อายุของพ่อและแม่มากเกินกว่าที่จะทำอะไรเป็นกิจลักษณะแล้ว

ขอให้ทำงานเพียงเพื่อไม่ให้ชีวิตเปลี่ยวเหงา อีกหน่อยเมื่อถึงวันที่เราละสังขารจากโลกนี้ไป เราก็จะไปอย่างไม่มีห่วง ....

ให้อยู่ดูการใช้ชีวิตของลูก ๆ อยู่ดูความสำเร็จของหลาน ๆ อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับครอบครัวของเราก็พอ ...

คนเราเกิดมาคนเดียว เมื่อเราละสังขารไปจากโลกนี้ เราก็ไปคนเดียว มิมีสิ่งอื่นใดที่เราเอาติดตัวไปได้ นอกจากบุญกุศลและความดีในชีวิตของพ่อและแม่ที่ได้ทำเอาไว้

ข้าพเจ้าพูดเช่นนั้นกับท่านจริง

รู้ทั้งรู้ว่า...ท่านก็คิดได้ คิดเป็น...

แต่คำพูดของข้าพเจ้า คือความรักความห่วงใย ที่ลูก ๆ ของพ่อและแม่อยากพูดให้ท่านฟัง

ข้าพเจ้ายังพูดต่ออีกว่า...

"แม่และพ่อ..พึงระลึกอยู่เสมอ ไม่ว่าพ่อกับแม่เป็นอะไรไปก็ตาม ขอให้แม่และพ่อนึกถึงบุญกุศลที่ได้ทำไว้ในชีวิต และห้วงสุดท้ายของชีวิตกับสติและลมหายใจของพ่อกับแม่ที่ยังมีอยู่ นึกถึงบุญกุศลที่เราเคยสร้างไว้ หรือง่าย ๆ ก็นึกถึงพระพุทธรูปที่พ่อกับแม่สร้างถวายวัดในหมู่บ้านก็ได้นะ....ข้าพเจ้ารู้ถึงความสุข และบุญกุศลที่พ่อกับแม่ได้ทำไว้....."

แม่แต่งตัวสวยสมวัยของแม่ ก่อนออกจากบ้าน ข้าพเจ้าเห็นแววตาของพ่อ ที่นั่งมองแม่อยู่ใต้ศาลา พร้อมกับเสียงพูดของพ่ออยู่ในลำคอ....ข้าพเจ้ารู้ได้ทันทีว่า...พ่อพูดพร่ำสิ่งใด

...

พ่อนั่งสวดมนต์ ส่งจิตของพ่อไปกับแม่นั้นเอง..

..แม่พูดกับข้าพเจ้าในรถว่า....เดี๋ยวจะติดเงินในพุ่มกฐินให้พ่อมึง..

ความสุขเล็ก ๆ ที่ข้าพเจ้าพร้อมกับลูกสาว ได้พาแม่ไปงานบุญที่วัดแห่งนี้

ข้าพเจ้ารับรู้ถึงความสุข ในบั้นปลายของชีวิตที่แม่และพ่อได้รับ

มันเป็นความสุขกันคนละแบบ...ระหว่างแม่และพ่อ

เมื่องานบุญสิ้นสุดลง..

กลับถึงบ้าน..

ข้าพเจ้าเห็นพ่อยังคงนั่งอยู่ใต้ศาลาที่เดิม

เมื่อส่งแม่ลงจากรถ...แม่พูดกับข้าพเจ้าว่า..

วันนี้ได้เดินรอบโบสถ์ 3 รอบ ได้รำหน้ากองยาว ได้ติดพุ่มกฐินในโบสถ์ ได้ฟังพระท่านสวดมนต์ให้ศีลให้พร

ลูกดูเท้าแม่ซิ!!

....โรคเก่าของแม่ที่แม่บ่นเสมอ ๆ กับลูก ๆ .....วันนี้ไม่ปวดไม่เจ็บเลยลูกเอ๋ย....

ข้าพเจ้ามองหน้าแม่ แล้วยิ้มให้แทนคำพูดของข้าพเจ้า

แล้วหันหลังไปบอกกับพ่อว่า....แม่เอาบุญมาฝากพ่อแล้วนะ...รับไปนะพ่อ

...

เป็นวันที่ข้าพเจ้าได้เห็นรอยยิ้มของแม่.... ได้เห็นความสุขจากแววตาของพ่อ

ข้าพเจ้ารับรู้ถึง ความสุข ที่ข้าพเจ้า กับลูกสาว ได้สร้างขึ้นให้กับครอบครัว ไว้อีกวันหนึ่งของชีวิต

เขียนใน GotoKnow โดย แสงแห่งความดี...
ใน ติดปีก...ให้คนดี

คำสำคัญ (Tags): #ความสุข#วัดโมกขธรรมาราม#งานทอดกฐิน#อุทัย แสงศรี#สมยา แสงศรี#happy ba

หมายเลขบันทึก: 552552เขียนเมื่อ 5 พฤศจิกายน 2013 08:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน 2013 09:34 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน