ความสุขและความทุกข์ของชาวนา
ข้าวข้าจงเติบใหญ่ สร้างแรงใจให้พ่อข้า
จงหนักเม็ดงามตา ให้แม่ข้าได้ยิ้มบาน
เช้ามาพ่อข้าตื่น แม่ข้ายืนชื่นมื่นขวัญ
ตัวข้าตามไปครัน มุ่งไปกันกลางทุ่งนา
ถึงค่ำอาทิตย์ลับ แต่ไม่ดับความห่วงใย
แม่นายังใส่ใจ ดูแลให้เจ้าโตดี
เจ้าโตอย่างงดงาม สดสวยยามพริ้วตามลม
ผองข้าได้ชื่นชม ดั่งน้ำพรมให้ใจเย็น
แต่ยามฟ้าร้องไห้ ก็ทำให้ข้าร้องด้วย
ข้าวข้าล้มร่วงโรย ใจข้านวยน่วมอ่อนแรง
เจ้าล้มแล้วเจ้าเน่า ผองพวกเรามิช่วยได้
นั่งมองเจ้าจากไป ความสุขใจข้าจากตาม
พ่อแม่ข้าไม่หวั่น ยังยืนยันว่าสู่ไหว
สายตาหวั่นเพียงใด ไม่บั่นใจให้หวั่นตาม
แม่นาขอจงโปรด ช่วยพัดโศกให้ชาวนา
ให้ข้าวที่ปลูกมา ในท้องนาได้ใช้กิน
หนทางที่ปลูกเจ้า อาจยืดยาวหลายวันเดือน
ผองข้ามิแชเชือน ยังคงเพียรลงมือทำ
ความสุขของผองข้า คือเห็นนาข้าวสวยงาม
ความทุกข์จะติดตาม ในเมื่อยามเจ้าล้มตาย
ทั้งความสุขและความทุกข์ของชาวนาก็คือสิ่งเดียวกัน ก็คือ ข้าว นั่นเอง
ความเห็น (17)
ิคิดถึงหนังสือ ชื่อ "พ่อข้าเพิ่งจะยิ้ม" ;)...
เป็นกำลังใจให้ครับ
-สวัสดีครับ
-เป็นการบรรยายภาพด้วยบทกลอน..อ่านแล้วเพราะดีครับ
-เป็นกำลังใจให้ครับ..
-ขอบคุณครับ
ถึงเวลาเปลี่ยนตอกมัดกล้า... มาเป๋นตอกมัดข้าวแล้วเหนาะ...มาหื้อกำลังใจ๋สาวจี๋คนเก่งครับ
กำหมะเก่าเปิ่นว่าไว้...จาติว่าน้ำเบาะหล้างเขียมปล๋า จาติว่านาเบาะหล้างไร้ข้าว...แต้ ๆ เหมือนกั๋นเหนาะ
..... ขอบคุณบันทึกดีดีนี้้ค่ะ
ชื่นชม ถ่ายทอด ถักทอ ได้อรรถรส งดงาม ค่ะ
ชอบบทกลอนและภาพครับ
ทุ่งนาสีเขียวดูแล้วสบายตามาก
ขอบคุณเรื่องดีๆ
เปิดเทอมเมื่อไรครับเนี่ย
ความสุขของชาวนา..คือ การได้เฝ้าดูแล เอาใจใส่ ต้นข้าวที่โตวันโตคืน เจริญเติบโตในแต่ละวัน จนถึงวันที่ท้องทุ่งกลายเป็นทุ่งรวงทองที่สวยงาม...มีความสุขที่สุด
สวัสดีคะคุณ เพชรน้ำหนึ่ง ขอบพระคุณสำหรับน้ำใจงาม ๆ คะ
