บทกวีจำเป็น : ยายเหงา...ในคืนเพ็ญออกพรรษา

บันทึกที่ ๑๘ ยายเหงาในคืนเพ็ญออกพรรษา

บทกวีจำเป็น : ยายเหงา...ในคืนออกพรรษา

ดวงจันทร์คืนวันเพ็ญ

ลอยเด่นบนฟากฟ้า

ทอแสงขาวนวลส่องมา

จากฟากฟ้าน่าพิศชม

ผิดกับคุณยายจันทร์

ในคืนเพ็ญออกพรรษา..คราชรา

พร่ามัวสลัวตา

นางไขว่คว้าหาสิ่งของที่พอมี

เอ๊ะ ! จะบอกใครช่วยที

แต่ที่นี่...ไม่มีใคร

นางร้องตะโกนไป

เคยเสียงใสกลับแหบพร่า

สงสารยายจับใจ

น้ำตาไหล...ใครหนอใคร ช่วยยายได้

ลูกหลานไปอยู่ไหน

แล้วทำไม..ไม่อยู่ดูแลยาย

ตอน ๒

ลูกหลาน เหลนโหลน

โอนย้ายไปอยู่เมืองกรุง

ทุกคนต่างหวังมุ่ง

ความรุ่งเรือง...ศิวิไลซ์

ทอดทิ้ง...คนแก่ๆ

นอนแคร่ไม้ ในบ้านทุ่ง

มีแค่ เสื่อ หมอน มุ้ง

ฝุ่นเกาะ...คลุ้งกระจาย ยายนอนได้ไม่โอดครวญ

เสียงเด็กจุดประทัด

อยู่ท้ายวัดกลางหมู่บ้าน

พึมพำถึงลูกหลาน

อยู่แดนศิวิไลซ์...คงเบิกบาน

หยิบผ้าขาวขึ้นพาดบ่า

คว้าดอกไม้วางในพาน

ยกมือขึ้นกราบกราน

พระโปรดปราน...คุ้มครองลูกหลานให้สุขเอย

บทกวีจำเป็น : อร วรรณดา ๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๖

เขียนใน GotoKnow โดย อร วรรณดา
ใน บทกวีจำเป็น

คำสำคัญ (Tags): #บทกวี#คำประพันธ์#บทกลอน#บทร้อยกรอง

หมายเลขบันทึก: 551317เขียนเมื่อ 20 ตุลาคม 2013 09:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม 2013 14:16 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน