“กำลังใจ”
ช้างล้มปีละครั้ง ให้พลาดพลั้งปีละหน
ทุกข์ใจต้องอดทน ระทมหนอแต่พอทน
คาดหวังไม่ดั่งคาดจึ่งรู้ พึงใจพอปริ่มสู้พอไหว
พร่ำงานแม้งานยาก ทำต่อไป...
คนสู้คนละคนไป ตามเวลา
วันนี้ต้องสู้กับตัวเอง ไม่หวั่นและกริ่งเกรงความคิดใคร
หล่อหลอมกล่อมเกลาจิตให้เปล่งใส
จิตพิศผุดผ่องในร่องธารธรรม......
สัจธรรมอยู่หนใด ก้าวย่างไปยากหยั่งถึง
สังคมล่อลวงทุกสิ่ง เท็จจริงไม่ชัดมืดมัว
แลดูสลัว ดังมายา...
“มายา”
สมพงค์ สระแก้ว (ตาตุ่น)
ไม่มีความเห็น