ทอฟฟี่ก็คิดถึงเหมือนกัน...

วันนี้หยุดงานหนึ่งวัน ให้เหตุผลว่าต้องไปรับลูกสาว(น้องปอ)ที่ ม.เกษตรศาสตร์ กำแพงแสน หลังจากสอบเสร็จ...ก่อนไปเหมือนเจ้าทอฟฟี่จะรู้ ไม่ยอมห่าง ยิ่งพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ แล้วล่ะก็ต้องมาคลอเคลียอยู่ตลอดเวลา

ยิ่งพอขยับลุกขึ้นหยิบกุญแจรถ กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์ เจ้าทอฟฟี่ก็จะเห่าขึ้นมาทันที เหมือนทุกๆครั้ง จะเห่าไม่ยอมหยุดจนกว่าจะอุ้ม หากไม่ให้ไปด้วยก็ต้องปลอบและบอกว่า...อยู่เฝ้าบ้านนะ..จะไปทำงาน

วันนี้ไม่ไปทำงานเลยอุ้มพร้อมบอกว่า ไปรับพี่ปอด้วยกันนะงั้น...

ไปถึงกำแพงแสนเกือบบ่ายสาม พลันที่เจอกันเจ้าทอฟฟี่ก้ตะกายไปหาพี่ปอทันที เหมือนจะคิดถึงกันซะขนาดนั้น พี่ปอ..บอกเวอร์ไปหรือเปล่าทอฟฟี่..

ระหว่างที่คุณแม่และน้องปอขึ้นไปเตรียมเก็บข้องของ เจ้าทอฟฟี่ก็ร้องตาม ทั้งเห่า ทั้งครางหงิงๆ จนคนหันมองกันใหญ่ จึงบอกไปว่า...เดี๋ยวพี่ปอ ก็กลับมา...พี่ปอจะไปอยู่เป็นเพือ่นอีกนาน...

หลายคนได้ยินอย่างนั้นต่างก็ยิ้ม...

ผู้ปกครองหลายคนมารับลูกๆนักศึกษากลับบ้าน เด็กๆต่างร่ำลากัน

สามสัปดาห์ที่อยู่บ้านคงจะคิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงมหาวิทยาลัย คิดถึงบรรยากาศ

สามสัปดาห์ที่อยู่บ้านคงตักตวงความอบอุ่นไว้เมื่อจำต้องจากพ่อแม่ไปร่ำเรียนกันต่ออีก...

ใช่จะเพียงแต่ลูกเท่านั้นหรอกที่คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่...

ใช่เพียงแต่พ่อแม่เท่านั้นหรแกนะที่คิดถึงลูก...

... เจ้าทอฟฟี่ ก็คิดถึงพี่ปอเหมือนกันครับ...

ทอฟฟี่พูดได้คงจะพูดแบบนี้...

ภาพทอฟฟี่กำลังอ้อนแม้จะพยายามผลักออกห่าง ก็ไม่ยอม...

เขียนใน GotoKnow โดย พ.แจ่มจำรัส
ใน ลมหายใจ เจ้าทอฟฟี่

คำสำคัญ (Tags): #ทอฟฟี่#ทอฟฟี่ขี้อ้อน

หมายเลขบันทึก: 550727เขียนเมื่อ 11 ตุลาคม 2013 23:02 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม 2013 23:02 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน