คุณค่าแห่งการให้อภัย และให้โอกาสกันและกัน

คุณค่าแห่งการ ให้อภัย และให้โอกาสกันและกัน

.......

ดอกมะรุมหน้าบ้านหล่นเกลื่อนทุกๆวัน

กลายเป็นอาหารชั้นยอดให้แม่ไก่ พ่อไก่ พี่ไก่น้องไก่ทั้งหลายได้จิกกินอย่างมีความสุข

เมื่อกินอิ่มแล้ว เขาและเธอต่างกระโดดขึ้นไปพักบนค้างย่านางและค้างเสาวรส

ที่กลายเป็นเล้าอิสระเสรี... ไม่มีกรอบกรงกางกั้น มุงบังจำกัดอิสรภาพ

เป็ดเทศกับลูกน้อยฝูงนั้น

อาศัยอาหารจากบ่อปุ๋ยหมักธรรมชาติที่แง้มฝาไว้ตักไปรดต้นไม้

เธอลงไปแหวกว่าย จิกไซร้อาหารในบ่อนั้นอย่างร่าเริง

หน้าบ้าน อันเป็นบริเวณที่เคยชมวิว ริ้วท้องน้ำ

ถูกครองด้วยตาข่ายและไม้รั้วระเกะระกะ

กลายเป็นสวนครัวเล็กๆ ของเจ้าของฝูงไก่ และเป็ดเทศ

ทุกชีวิต ต่างดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด

อะไรที่ "ชีวิตดิ้นได้" ต้องขวนขวายทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้

วิถีชาวบ้านที่แต่เดิม หากใครอยากเลี้ยงสัตว์เลี้ยง

มักจะปลีกตนออกไปสร้างเพิง สร้างเถียงนาน้อย อยู่กลางไร่กลางนา

แต่ทุกวันนี้ ผูเฒ่าผู้แก่ ที่เข้าถึงกฏกติกาพื้นฐานของการอยู่ร่วมกัน ต่างล้มหายตายจาก

รุ่นกลางๆ ไร้พลังเหนี่ยวนำ รุ่นใหม่ ขอตามใจฉันเถอะ

กลายเป็นว่า ใครใด อยากอยู่สงบเงียบ ต้องก่อกำแพงสูงรอบบ้าน

หรือไม่ก็ปลีกตนออกไปสร้างเพิงสร้างกระต๊อบห่างหมู่บ้านไป

เมื่อเปิดบ้านรับเด็กน้อยมาทำกิจกรรม จึงถูกปรามด้วยความปรารถนาดี

ครั้นทำความเข้าใจ ในแง่มุมของการเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน ก็ยอมรับ เห็นดีเห็นงามได้

......

ในสถานการณ์เล็กๆของการฝึกตน

แม่สาวน้อยสาวใหญ่ พ่อหนุ่มไก่โอ๊ก ย่องตามหลังไปติดๆ เมื่อเปิดประตูเข้าครัว

เพียงเสี้ยวคล้อยหลังที่... เผลอสติ ไม่ปิดประตูทันที

เขาทั้งหลาย จะถลาแซงไปข้างหน้า สอดส่ายสายตาหาเสบียง เท่าที่จะพอใช้ได้

บ่อยครั้ง ที่หลุดหงุดหงิด... น้อยครั้ง ที่อารมณ์ผ่อนคลาย ไม่สะดุด

เอ้า...คราวแพ้เป็นแพ้ ถือว่าเผลอสติ พลีหัวใจให้เจ้าไก่ มีอิทธิพลเหนือกว่า :)

ในคราที่ตั้งหลักได้ดีคราหนึ่ง ยังตราตรึงไม่หาย ประทับใจตนเองมากมาย :))

ถือจานข้าวพี่เหมียวน้องเหมียวออกจากครัว ไปบ้านอีกหลังหนึ่ง

ขณะมือดึงบานไม้หนาๆตึง!... สติ(ยัง)เต็ม... รีบหันหลังไปยิ้มมมม :)

ยิ้มให้แม่สาวนักย่องผู้ปราดเปรียว ไม่แพ้สาวนักตบลูกวอลเลย์บอลคืนนั้น :))

"ฮะฮ่า...ขอโทษนะจ๊ะแม่สาวทั้งหลาย ขอบล็อกตาข่าย...บานไม้

ต่างคนต่างอยู่คนละเขตแดนกันสักพักนะ...เธอนะ"

พร้อมกับงับบานประตูลงอย่างนุ่มนวล... เย่ :)

ยิ้มมม กับ "แต้มแห่งสติ" เล็กๆที่เก็บได้ครานั้น

สองวันนี้ เจ้าของฝูงไก่และเป็ดเทศ

หนุ่มน้อย... ขับรถเครื่องเข้าบ้านมา

คุณแม่นั่งคุยอยู่ พลางเอ่ยปากพร้อมเสียงหัวเราะ

"ขออาศัยร่มไม้ชายคา ฝากไว้สักคันนะ"

โอ๊๊...ทำแต้มได้เพียงน้อย เจอมุกรุกติดๆเลย...เรา :)

เอ๊อ...ยังฝึกเหนื่อยน้อยกว่าสาวๆนักตบฯเยอะน่า... :))

.....

ริมหนองน้ำ ที่สะสางหนามมะขามเทศกลางแดดเปรี้ยงหมดวัน

ถูกยึดครองด้วยต้นกก ทั้งแถบ ตลอดแนว

"ฮึ่ย! เราสางทั้งวันเลยยย

เปิดทางให้ลงไปตักน้ำมารดต้นไม้สักสองศอกปะไร้เนาะ"

คุณพ่อบ้าน ขรึมเล็กน้อย พร้อมรับปาก "เดี๋ยวถางเยื้องไปอีกหน่อยให้"

แต้มน้อย... กล้าหาญ ยืนยันถึงความถูกต้อง...บ้าง อย่างนุ่มนวล พอได้ :)

การจัดระบบระเบียบ คงทำกันเองยาก

อาจต้องมีกฏเกณฑ์กติกาอีกชุดหนึ่ง เข้ามาดำเนินการ

แต่อย่างน้อย ระหว่างนี้ เหตุปัจจัย สถานการณ์เช่นนี้

ถือเป็นโอกาสเหมาะให้ได้ฝึกฝน ประกอบพื้นฐานแห่งสติในแต่ละปัจจุบันขณะ เข้าไว้

แต่ละขณะที่ชนะใจตน ล้วนเป็น "แต้มชีวิต" ที่ "ลิขิตชะตา" แก่ตน

อันควรเพียรเพาะบ่มความเข้มแข็งดังนั้นแก่จิตใจยิ่งแล้ว

ทั้งความเป็นไปอันน่ารักน่าเอ็นดูของพี่เหมียว น้องเหมียว เจ้าปุ๊กกี้

พร้อมฝูงไก่ เป็ดเทศ และทัศนีภาพอันพึงปรารถนา...

ชวนให้ขวนขวาย ยินดีที่จะ...กางตำรา ทบทวนบทธรรม :)

เพื่อ "น้อมนำ เติมเต็ม ต้นทุนชีวิตจิตใจ" ตนเองต่อไปและต่อไป...ดังนี้

อริยทรัพย์ ๗ (ทรัพย์แท้ของมนุษย์)

๑. ศรัทธา

๒. ศีล

๓. หิริ (ความละอายต่อบาป)

๔. โอตตัปปะ (ความสะดุ้งกลัวต่อบาป)

๕. สุตะ (ทรงจำธรรมมาก)

๖. จาคะ

๗. ปัญญา

(พระไตรปิฎก เล่ม ๒๑ ข้อ ๖)

ขอขอบคุณทุกท่าน

ที่แวะเยี่ยมกันนะคะ :)

Happy Ba

บุญรักษาทุกท่านค่ะ

๒๓ กันยายน ๒๕๕๖

เขียนใน GotoKnow โดย Tawandin
ใน สุขสันต์ @ สรรสุข ทุกรอยทาง

คำสำคัญ (Tags): #happy ba#วิถีชุมชน#เอื้อเฟื้อเกื้อกูล#พึ่งพาอาศัยกัน#ให้อภัย ให้โอกาส#ขัดเกลาตน#ฝึกสติ#ปฏิบัติธรรม

หมายเลขบันทึก: 549069เขียนเมื่อ 23 กันยายน 2013 16:16 น. ()แก้ไขเมื่อ 7 ธันวาคม 2015 08:51 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน