ช่วงต้นเดือนที่ผ่าน...งานประเดประดังไหลหลากมา...
ไปประชุมอบรมต่างๆ นานา...ประชุมท่ามกลางเดือนสุดท้ายชองปีงบประมาณช่างมากมายเหลือเกิน
เหมือนฝนโปรยโปรยบ้าง...ฝนตกอย่างบ้าระห่ำบ้าง...ฝนหยาดเป็นปรอยปรอยบ้าง...
เมื่อได้มาทำงานในวันแรกของกลางสัปดาห์...
เป็นวันคลินิกเบาหวาน...ผมมาทำงานแต่เช้าตรู่...แต่ก็ช้ากว่าคนไข้
มีผู้มารอมาเจาะเลือดแล้ว...แต่ก็บางตาก็ทุกวัน...
วันนี้เป็น “วันบุญข้าวสาก”...คนไข้กลัวญาติพี่น้องที่ล่วงลับไม่ได้รับอาหาร..ข้าวปลา...และข้าวสาก
ตามประเพณีแห่งความกตัญญูรู้คุณของ “คนอีสาน”
ทำให้คนไข้เบาหวานขาดนัด...ครึ่งต่อครึ่ง...
ไม่เป็นไร...เดี๋ยวก็มารับยาตอนบ่ายๆ หรือวันถัดๆ ไป...หรือพวกเราต้องออกตามเยี่ยมบ้าน
เกือบห้าโมงเช้า...คนไข้เริ่มหมด...พี่ทำงานเดียวกันบอกว่า
“มีห่อจดหมาย”...จ่าหน้าซองจาก “บริษัทจินตนาการ”
ผมเปิดดู...พบห่อแผ่นดีวีดีที่ทีมงานมาขอสัมภาษณ์ถ่ายทำสารคดี...ชีวิต...การทำงาน และ R2R…ของผม
และมีสิ่งพิเศษคือ...”จดหมายที่ทีมงานเขียนถึงผม”
ผมประทับใจและรู้สึกขอบคุณกับถ้อยคำในจดหมาย
ทีมงานทุกท่าน...น่ารักมาก...
แม้เป็นช่วงเวลาเพียงสี่วัน....ที่ต้องถ่ายทำสารคดี....ผมรับรู้ถึง “ความเป็นมีอาชีพ”
“ความให้เกียรติ” และ “หัวใจที่งดงาม”
เสียอย่างเดียว....คือ...ผมไม่ได้พาทีมงานไปเที่ยวรอบๆ เมืองของผม
ผมจะจดจำช่วงขณะเวลาหนึ่งเวลานั้น...
ขออนุญาตทีมงานนำถ้อยคำของจดหมายที่เปี่ยมด้วยแรงบันดาลใจ
แบ่งปันความงดงามและการเรียนรู้ต่อๆ...กันไป...ไม่สิ้นสุด....
...วันพฤหัสบดี 19 กันยายน 2556...
ภูมิใจด้วยค่ะ
โอโล แปลว่าอะไรคะ มาจากคำไทยหรืออย่างไรเอ่ย
-สวัสดีครับ.
-ตามมาเยี่ยยามถามข่าว..
-สบายดีนะครับ
-วันนี้มี"ลูกนมวัว"มาฝากครับ..
...เป็นจดหมายที่อ่านแล้ว...น่าปลื้มใจนะคะ
.... จดหมายนี้้...มีความหมายทางใจ จริงๆค่ะ ..... ดีใจกับน้องชายด้วยจริงๆค่ะ
ยินดีด้วยค่ะ พี่แก้วดูแล้วซึ้งมาก งาน PCU เป็นงานที่สวยงาม