บันทึกหลังตรวจแบบทดสอบย่อย

วันนี้ได้ฤกษ์ตรวจแบบทดสอบย่อยของเด็กๆ ทั้งหมดสามกลุ่ม (ฉันไม่อยากเรียกว่าข้อสอบ เพราะตามแนวคิดของฉันแบบทดสอบ คือสิ่งที่จะทดสอบดูพัฒนาการการเรียนรู้ของเด็กๆ)

ในแบบทดสอบของฉันในตอนท้ายฉันได้สร้างช่องทางในการสื่อสารกับเด็กๆ นักศึกษาที่ฉันจัดการเรียนรู้ในชั้นเรียนนั้นๆ โดยตีเป็นช่องสี่เหลี่ยม "อยากบอกว่า..." เพื่อให้เด็กๆได้เล่า ได้ระบาย บ่น โอดครวญ แสดงสิ่งที่พวกเขารู้สึก

เหมือนเช่นเคย เด็กๆ ประมาณ 70% โอดครวญกับแบบทดสอบของฉัน มี 2-3 คนรู้สึกตื่นเต้นกับข้อสอบของฉัน และมี 3-4 % ที่ไม่ได้เขียนบอกอะไร แต่ฉันถือว่าทุกๆ เสียงของพวกเขาเป็นสิ่งดี เป็นสิ่งที่สะท้อนให้ทั้งฉันซึ่งเป็นผู้จัดการเรียนรู้ และพวกเด็กๆ ที่เป็นผู้เรียนรู้ ได้มองเห็นวิถีทางแห่งการพัฒนา มีหลายครั้งที่ฉันเลือกที่จะทดสอบซ้ำอีกครั้ง เพื่อเป็นการสร้างพัฒนาการการเรียนรู้ และการเอาใจใส่ในเนื้อหาของพวกเขา ฉันเห็นพัฒนาการของพวกเขา เห็นในสิ่งที่พวกเขาเป็น ฉันดีใจ

 

ในฐานะผู้จัดการเรียนรู้ ฉันยังต้องเรียนรู้วิธีการจัดการเรียนรู้อีกมาก ณ ตอนนี้ถ้าเทียบแล้ว ห้องเรียนทีฉันจัดการเรียนรู้อยู่นี้ เปรียบเสมือนห้องทดลองของการเป็น "ครู" ตามจริงแล้วมันอาจจะไม่ถูกต้องเท่าใดนัก ในความรู้สึกของฉัน ฉันควรที่จะมีความรู้ ความสามารถในการเป็นครูก่อนที่จะได้มาลงสนามจริง แต่ก็นั่นล่ะ ในสภาพความเป็นจริง ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ คงได้แต่บอกว่า "ฉันจะพยายามอย่างเต็มความสามารถ และจะพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ"

จิตศิริน

8 ก.ย. 2556