วันวานที่พากเพียร...วันเกษียณที่ภาคภูมิ...
บันทึกวันเสาร์ที่ 7 กันยายน 2556
ผมได้รับโทรศัพท์จากรุ่นน้อง...เมื่อสองวันก่อน...ว่า...
ครอบครัวสังคมวิทยา...จะจัดงานเลี้ยงเกษียณอายุราชการให้คุณครู
ผมจำได้ว่า...ครูสอนแนวคิดสังคมวิทยาสนุกมาก...
เพราะพวกเราต้องค้นคว้า...แล้วนำมาแลกเปลี่ยนกับเพื่อนๆ...
ผมชอบยืน...มือสั่น...ปากสั่น...ตัวสั่น...หน้าห้องตอนนำเสนองาน...
ด้วยความรัก ความผูกพัน...และความรู้คุณของพวกเรา
ทำให้พวกเราได้มารวมตัวกันอีกครั้ง...เพื่อแสดงมุทิตาจิตแด่ครู...
ถ้าไม่มีครู...พวกเราคงไม่วันนี้...วันที่สามารถแสดงความคิดด้วยตัวเราเอง...และมีอิสระทางด้านความคิด...
ความมีเหตุและผล...การฟังคนอื่นมากๆ ...และการระลึกถึงผู้อื่นมากกว่าตนเอง
ผมขับรถจากบ้านมาขอนแก่น...ผ่านม่านแดด...และม่านฝน...
ฝนตกไม่ทั่วฟ้าจริงๆ...
ผมจอดรถไว้ข้างหอศิลปะ...ระหว่างรอเพื่อน เพราะผมมาก่อนเวลา...
เป็นสถานที่ผมชอบเดินเล่นเรื่อยเปื่อย...
ดูงานศิลปะ รูปภาพ ภาพถ่าย หนังสือ...ที่มาจัดแสดง...ให้ชมฟรี...
หรือเดินเลาะทิวสน...เลียบบึงสีฐาน...บึงที่สร้างจินตนาการให้ผม
ยามผมดีใจหรือเสียใจ
มีงานส่งครู หรือไม่มีงานส่งครู...ผมชอบมาที่นี้...
ช่วงที่เรียนจำได้แม่นยำเสมอๆ ว่า
ครูจะคอยเตือนและให้กำลังใจ...
พยายามบอกผมว่า...ถ้าเหนื่อยก็พัก...แต่ห้ามท้อ...ต้องเรียนให้จบ...
ต้องเรียนให้จบ...เป็นคำที่ก้องอยู่ในหู...
ยามย่องแอบไปส่งงานที่ล็อคเกอร์..ครูเห็นเพียงหลังผมไหว
ครูเรียกชื่อผม...และถามว่า "ชีวิตเป็นอย่างไง?"
"งานเป็นอย่างไงแล้ว?"
"อย่าหายไปนานๆ นะครูเป็นห่วง"
พวกเรามาที่สถานที่จัดงาน...ผมเพิ่งเคยเห็น...เพราะเพิ่งสร้าง...
ครู และครูท่านอื่นๆ...ดีใจที่เห็นพวกเรามา...เพราะจบไปนานแล้ว
ครูจะคอยถามข่าวพวกเราเสมอๆ...
จำได้ว่า...พวกเราแต่คนมีลักษณะพิเศษอะไรบ้าง...
ครูจะทุกข์เมื่อเห็นพวกเราทุกข์
และครูจะสุขเมื่อเห็นพวกเราสุข...
สิ่งดีๆ ของผม...ที่มีในวันนี้...
เพราะครู...สั่งสอนในวันวาน
สิ่งที่ครูเป็น...ครูทำ...สำคัญกว่า...สิ่งที่ครูสอน....
(ส่วนสิ่งแย่...ที่มีบ้าง...ไม่เกี่ยวกับครูนะครับ)
ผมกราบขอบพระคุณครูนะครับ
พระคุณของครูจะติดตัวไปกับผม...ตลอดชีวิต
ด้วยความคารวะครับครู...
ความเห็น (6)
...คิดถึงครู...ไม่ลืมครู...เป็นสิ่งที่คนเป็นครูปลื้มใจมากนะคะ...ขอร่วมแสดงมุทิตาจิตคารวะครูของคุณหมอ(ทิมดาบ)ด้วยนะคะ...ขอบคุณค่ะ
ความกตัญญูเป็นเครื่องแสดงออกของ “คนดี” ขอบคุณ เรื่องเล่าดีดีนี้ค่ะ
สิ่งดีๆ ของผม...ที่มีในวันนี้...
เพราะครู...สั่งสอนในวันวาน
สิ่งที่ครูเป็น...ครูทำ...สำคัญกว่า...สิ่งที่ครูสอน....
ชอบวรรคนี้จังครับ คุณหมอ
ขอบคุณที่แบ่งปันครับเรื่องเรื่องราวดีๆครับ
ขอคารวะ คนกตัญญูไม่มีทางเสื่อมครับ
ขอชื่นชม...
มาร่วมคารวะ ท่านผู้แสดง ความกตัญญู กตเวทิตา
ขอชื่นชม บันทึกความทรงจำดีดี และ ภาพถ่าย ที่สวยงามมากค่ะ
นานวันที่่มีอายุมากขึ้น ครูในอดีตเป็นสิ่งที่พวกเราหลายคนไม่เคยลืม
ทั้ง ๆ ที่ขณะที่ร่ำเรียน ท่านดุด่า เฆี่ยนตี แต่นั่นเพราะวันนั้น ทำให้มีเราวันนี้
ในชีวิตการทำงานก็เช่นกัน เจ้านายของพวกเราหลายคน
เป็นได้เพียงผู้บังคับบัญชา แต่บางคน หลายคน เป็นมากกว่าผู้บังคับบัญชา
ที่แม้ท่านจะเกษียณไปแล้ว
แต่เรายังยกมือนอบไหว้ในความเป็นปูชนียบุคคลของท่านได้อย่างสนิทใจ