บทกวี : หญ้าระเริงฝน

หญ้าระเริงฝน

แล้วสายฝนก็ชโลมพรมพื้น

ปลุกให้ตื่นแตกต่อแห่งกอหญ้า

ขยับยืดยอดอ่อนชอนไชมา

ชูอวดฟ้าครืนเครงมิเกรงกลัว

ก่อนหมู่เมฆเคลื่อนคล้อยย่อยสลาย

ตะวันฉายแสงอ่อนรอนสลัว

สดชื่นหยดน้ำกลิ้งกลมนองนัว

เริงระรัวยอดหญ้าท้าตะวัน

นั่นผีเสื้อระบัดปีกมาหลีกเร้น

ดอกไม้เป็นสื่อสวยรวยความฝัน

คลึงเคล้ากลีบเกสรย้อนตาวัน

ท่ามกลางควันใครก่อทอโค้งแคว

โน้นเสียงขลุ่ยยังอยู่มีผู้ผิว

ครวญวาบหวิวหัวใจคนมีแผล

ทำนองทุ่งคุ้งน้ำตามเรือนแพ

ควายอีแก่เกลือกกลิ้งอิงคันนา

แล้วสายฝนก็ชโลมพรมพื้นอีก

ปลุกให้ปลีกอยู่เปลี่ยวใช่หายหน้า

อาบน้ำฝนฉ่ำเช่นเย็นอุรา

ให้เห็นค่าดอกหญ้าด้อยคอยเจียมตน..

..............

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม

ในคืนหนึ่งก่อนเลิกงาน

03 กันยายน 2556

พ.แจ่มจำรัส

ขอบคุณภาพประกอบจาก dreamstime.com

เขียนใน GotoKnow โดย พ.แจ่มจำรัส
ใน ลมหายใจแห่งบทกวี

คำสำคัญ (Tags): #บทกวี#สายฝน

หมายเลขบันทึก: 547335เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2013 21:06 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน 2013 11:50 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน