ผมในวารสาร "สุขศาลา"
และแล้ว....วารสารสุขศาลา...ฉบับล่าสุดก็เดินทางถึงผม
มีเรื่องราวของผม...ชีวิต...การทำงาน...อนามัย...Gotoknow และแหล่งท่องเที่ยว
ของบ้านเกิดของผม...ให้ผู้อ่านได้สัมผัสถึงความงาม และคุณค่าเล็กๆ ที่อยู่ในนั้น
ทำให้ผมย้อนเวลา...ไปสู่ช่วงกองบอกอขอสัมภาษณ์ผม และขอลงมาเก็บข้อมูลผมถึงบ้านและที่ทำงานของผม
ผมทวนความรู้สึกของผมว่า "ผมไม่มีอะไรน่าสนใจเลย"
"ผมจะช่วยหาหมออนามัยแถวบ้านที่น่าสนใจให้ไหม?"
บ่ายเบี่ยงไปบ่ายเบี่ยงมา...
ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย..."น้องจุง" นักเขียนสารคดีอิสระก็บอกว่า
"หนูมาถึง บขส. ที่บ้านพี่แล้วนะ..."
ทำให้ผมที่กำลังออกอนามัยโรงเรียนอยู่...รีบทำงานให้เสร็จและไปรับน้องจุง
น้องจุง- หญิงสาวอายุยี่สิบต้นๆ...เป็นทั้งนักเขียนและนักถ่ายรูปในตัว
เป็นคนรุ่นใหม่ที่เก่งมาก...ความรู้รอบด้าน...ทั้งที่บุคคลที่น้องไปสัมภาษณ์
ต่างมีประสบการณ์และการทำงานที่แตกต่างกัน
แต่ด้วยการศึกษาข้อมูลล่วงหน้า...ทำให้การสัมภาษณ์ของเราราบรื่นด้วยดี
ถึงแม้ผมจะผุดลุกผุดนั่งไปทำงาน...น้องยังเข้าใจและรอคอยด้วยรอยยิ้ม
แม้การมารับมาส่งที่พักของน้อง...น้องเป็นคนเตรียมพร้อมและเตรียมตัว...ตรงเวลาอย่างสูง
เป็นคนวินัยมาก...ทำให้ผมแอบทึ่งเด็กรุ่นใหม่ที่มีระเบียบวินัยเช่นนี้
วันแรกของการสัมภาษณ์...น้องเจาะเรื่องชีวิต...งานR2R และโครงการแม่วัยใส...และการทำงานที่อนามัย
วันสอง...ให้คอลัมน์ต้องให้หมออนามัยแนะนำสถานที่ที่เราอยากให้คนอื่นมาเยือน
ผมเลือกทั้งแบบชิวๆ และแบบผาดโลน...คือ...ขึ้นเขา...เพื่อไปเยือน
"ผาหำหด"
ผมสงสารน้องจัง...ทำงานให้กรุงเทพฯ ต้องแบกกล้อง กระเป๋า และสมุดบันทึก
ขาขึ้นใช้เวลาสามชั่วโมง ขาลงใช้เวลาครึ่งหนึ่ง
แต่เขาขุรขะ สูงชัน ลื่นง่าย...และยุงเยอะมาก
ทำให้แอบสงสารน้องมาก...ทั้งขาแพลง...ยุงกัด...และหน้าซีดเซียวเพราะเหนื่อยกับการเดินทาง
ต้องขอบคุณน้องจุงมากๆ...
สำหรับประสบการณ์ที่ดีที่ได้ร่วมงานกัน
แม้เป็นเพียงเวลาสั้น...แต่ผมก็ได้เรียนรู้กับชีวิตเด็กรุ่นใหม่
ที่มีความคิดอิสระ...ความมีระเบียบวินัย และความเพียร
บนพื้นฐานความเก่งรอบด้านของน้อง
เมื่อผมเปิดอ่านคอลัมน์...ผมอ่านด้วยรอยยิ้ม
ผมย้อนเวลาไปสู่...การทวนความรู้สึกของผมว่า "ผมไม่มีอะไรน่าสนใจเลย"
ว่า...
"ผมก็มีอะไรๆ ที่น่าสนใจอยู่บ้าง...แต่การเรียนรู้
และความเป็นบริบทของบ้านเกิด...น่าสนใจมากกว่า...และให้ทุกคนมาเยือน...
และ Gotoknow เป็นมากกว่าการเขียนบันทึก
แต่เป็นการเยียวยาชีวิตของผมต่างหาก"
ผมขออนุญาตลงมาให้ชมบ้างส่วนนะครับ....
ต้องขอบคุณทุกคนที่มีส่วนในการสัมภาษณ์เรื่องราวของผม
และถ้าไม่มี Gotoknow ผมก็ไม่มีโอกาสและคุณค่าเช่นนี้ครับ
ความเห็น (12)
ชื่นชมครับ "สุขศาลา" เป็นชื่อเดิมของ "อนามัย" ใช่ไหมครับ? ภาพที่มีตัวหนังสืออ่านไม่ได้ตัวเล็กมากและตาลายด้วยครับ
เยี่ยมยอดมากๆเลยค่ะ น้องหมอ คนเก่ง
ชื่นชม ค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
มอบดอกไม้ให้ค่ะ
ชื่นชม กับคุณหมอด้วยครับ
เหมาะสมและทรงคุณค่าครับ....
มองไม่เห็นน่ะค่ะ อ่านไม่เห็นเลยค่ะ ลางๆ
อยากได้สักเล่มจังเลยค่ะ หากเป็นไปได้ค่ะ
ภูมิใจแทนคนในสังคมนะคะ ที่มี " คุณหมอ " ที่มีคุณภาพ คุณธรรม และรักในวิชาชีพหมออนามัยนะคะ
ตอนเด็กๆ ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ก็เคยมีสุขศาลา เป็นที่พึ่งให้กับผู้คนในสังคม ......
จำได้ว่ามีคนถูกยิงมาที่สุขศาลา ........ ไม่น่าเชื่อว่าคุณหมอที่นั่น ก็ผ่าตัดช่วยชีวิตคนไข้ได้ ........
"หมออนามัย ... น้องชายของดิฉันก็เคยอยู่ตรงนี้ค่ะ .... เคยเห็นเค้าช่วยเหลือผู้คนและทำงานหนักมากมายค่ะ "
เป็นกำลังใจนะคะ
สวัสดีค่ะ
สุขศาลา คำนี้ นึกถึงสมัยก่อนนี้นะคะ "ศาลาแห่งความสุข" ถ้าจำไม่ผิด เป็นชื่อเก่าของอนามัยใช่ไหมคะ
ชื่นชมคุณหมอคนเก่งค่ะ
ตามมาเชียร์ อยากเห็นภาพน้องคนเขียนหนังสือด้วยครับ
ขอแสดงความยินดีด้วยครับ เย้ๆๆ
ขอแสดงความยินดีและชื่นชมนะคะ...คุณหมอ(ทิมดาบ)
สุดยอดจริง ขอยกนิ้วให้ แต่ว่าอักษรเล็กไปหน่อย
ไม่ค่อยสะดวกอ่าน ..สำหรับคนแก่ ๆ
อ่านแล้วยิ้ม ยินดีปรีดา กับสุขศาลาฉบัยนี้ค่ะ
อยากไปเที่ยวภูเขียวแล้ว แง แง แง
ดีใจจังเลย ….. “คนดีศรีสา’สุข” ของเรานะคะ ….. ชีวิตพวกเรา ชาว สา’สุข เราได้ทำสิ่งดีดี มีคุณค่ากับชาวบ้าน ได้ทำในสิ่งที่ “คนอื่นๆ อยากทำ แต่ …ไม่ได้ทำ” นะคะ ภูมิใจในตัวน้องอดิเรก มากค่ะ ขอบคุณบันทึกดีดีนี้ค่ะ