"หมอบจะเล๊อะ เจ้าแก๊งส์เสือร้ายบุกห้าง"
วันสอบกลางภาควันสุดท้าย ระหว่างที่เรากำลังยืนคุมสอบห้อง 601 จวนหมดเวลาสอบ บรรดาเสือร้ายแห่ง ห้อง 603 602 และ 601 ตามลำดับเดินผ่านเราแล้วชะงักกึก หยุดมองและยกมือไหว้เรา..เราเลยเรียก.."ว่าไงเจ้าสายลับ ไปบวชมาีรึ ไมหัวโล้นยังงั้นหล่ะ" เจ้าสายลับ หลานชายตำรวจจอมซ่า หันหน้ามายิ้มหวานให้เรา ทีหนึ่ง พลางเกาหัวยิกๆ "คันหัวครับ" เขาตอบยิ้มๆ ปีนี้สายลับโตขึ้นมาก สูง และดูเป็นชายหนุ่ม บึกบึ้น ต่างจากปีที่แล้วลิบลับ เสียงตะโกนมาจากเบื้องหลังเรา "ครูหัวมันเป็นเข่กากคับ" เสียงเจ้าปาน พูดจากข้างหลังเรา 555+ เจ้าแก๊งส์เสือร้ายโผล่ออกมาจากห้องสอบทีละคนๆ..
แก๊งส์เจ้าเสือร้ายเริ่มออกจากห้องสอบ มารวมหน้าห้องที่เราคุมสอบ มากขึ้นเรื่อยๆ จนเืกือบครบ 10 คนละ ต่างแย่งกันคุยเสียงดังหน้าห้องสอบ จนเราต้องออกมาปราม..
"ครูคับ ผมมีเรื่องจะบอกคับ" เจ้าปานทำปากพะงาบๆ พูดเบาๆ กับเรา ซึ่งนั่นสร้างความสนเท่ห์กับ เจ้าลับ และพรรคพวกซึ่งยืนจ้องอยู่ เจ้าพวกนั้นเริ่มขยับเข้ามาใกล้เรามากขึ้น "ครูคับ มีเรื่องจะเล่าหื้อฟังคับ" เจ้าปานทำท่าพูดเบาๆ เอามือป้องปาก "ตะวาคับ หมู่ผมไปแอ่วห้างมาคับ ย่างไปผ่อแถวตี้เขาขายเหล้าคับ ไอ่ก๊าบ มานบอกว่า ส้มปากบ่าเฮ้ย ไค่อยาก บ่า " ว่าแล้วเขาก็ทำท่าเอามือลูบปากตัวเอง คริๆ..เจ้าตัวร้ายที่ีไม่ยอมใครหลายๆคน กำลังเล่าวีรกรรมที่พวกเขาไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง..
เราเองก็ทำท่าสนอกสนใจ ทำหน้าตาตื่นเต้นๆๆ ทำตาโตๆ แบบเด็กอยากรู้อยากเห็น ฮ่าๆๆ..นึกขำตัวเองเหมือนกัน แต่แปลกนะ..ว่าทำไม.เราจะต้องรู้สึกดีทุกครั้งกับเจ้าตัวร้ายพวกนี้..ทุกๆครั้งที่มีปัญหา พวกเขาจะต้องมาเล่าให้เราฟังเสมอๆ..เอาน่า...ไหนๆก็หน้าตาดีละ ทำใจให้ดี ใจกว้างรับฟังพวกเขาหน่อย จะเป็นไร วันนี้มีวีกรรรมเด็ดๆอะไรอีก..ว่าแล้ว เราก็ทำท่าเหมือนนางเอกตุ๊กตาทองทางทีวี แต่ยืนกอดอก อย่างสง่าผ่าเผย ยิ้มนิดๆ แบบ..ครูพร้อมละนะ..เล่าเลย..แบบนี้..ฮ่าๆๆ
"จะอี้คับครู ไอ่เน มานบ่กินเหล้า แต่มานเป็นคนเลือกคับ มานว่าขวดใหญ่ๆ น้ำแดงๆ ผ่อสีท่าจะรำน้อ " เขาทำท่ากางแขนออก เท่าขนาดขวดไวน์ขวดนั้น" กินมันกะบ่กิน มันกะเป็นคนเลือกแหม อะโล่ เฮากะเจื้อมัน คิดว่ามันคงจะเหมาะ ท่าจะรำขนาด ว่าแล้วไอ่ก๊าบมันส้มปาก แล้วไอ่ก๊าบกะถือหน่อไม้ฝรั่งมาตวยเน้อครู สักกำ มันบอกว่า " เด่วเด้อ รอกำเด้อ เด่วฮามา" พักหนึ่งเจ้าก๊าบ กลับมา พร้อมกับหน่อไม้ฝรั่งที่หายไป ทุกคนเอาตังค์ มารวมกันเพื่ออยากลอง ไวน์ฝรั่งยี่ห้อหนึ่งราคาขวดละ สี่ร้อยกว่าบาท ตามคำแนะนำของเจ้าเน คนสิบคน เอาเงินมารวมกัน บังเิอิญไอ่ก๊าบตังค์บ่มีเลยต้องเอาหน่อไม้ฝรั่งไปคืน ฮ่าๆ เจ้าก๊าบมองหน้าเรายิ้มๆ ส่ายหน้าน้อยๆ "กะมันส้มปากน้อครูน้อ ไค่ลองชิมผ่อนิกะ "
ขณะที่กำลังรวบรวมเงินอยู่นั้น บังเอิญหัวหน้าแก็งส์เจ้าริน ทำเงิน เหรียญ 10 บาทร่วงเข้าไปใต้ชั้นวางของ โดยมิได้นัดหมาย ทุกคนเอะอะเสียงดัง พร้อมกับฟุบตัว หมอบจะเล๊อะ ลงกับพื้นเหมือนกิ้งก่า ทันทีทันใด พลางร้องเสียงหลง ด้วยความตกใจ ยามที่อยู่แถวนั้นรีบวิ่งมา นึกว่า มีคนตีกัน ฮ่าๆๆ เจ้าปานเล่าไป หัวเราะไป พลางทำท่าหมอบจะเล๊อะ ให้เราดู เจ้าสายลับ หัวเราะเอิ๊กๆๆ ด้วยความขำ "ตอนนั้นไม่ทันคิดไรคับครู คิดว่า หากตังค์ 10 บาทนี้หายไป อดแน่พวกผม เลยช่วยกันหาคับ " เจ้าลับพูด แล้วก็หัวเราะตาหยี ฮ่าๆๆ หน้าตาแต่ละคน ตอนนี้คงหายเครียดจากการสอบเลยมั้ง ผลัดกันเล่า ผลัดกันหัวเราะ จนเราต้องหัวเราะตาม
นั่นไม่เท่าไหร่ ตอนกลับเจ้าเน คนไม่กินไม่ดืมแต่ดันเลือก เลยได้ัรับหน้าที่ในการอุ้มขวดไวน์ 555 เท่านั้นไม่พอตอนกลับมอเตอร์ไชค์ไปทางลัดซึ่งทางเป็นหลุมเป็นบ่อ กระเด้งๆกระดอนๆ เจ้าเน ต้องอุ้มอย่างดี ยกๆ ก้นขวดไวน์อย่างทนุถนอม แล้วเขาก็ทำท่าอุ้มขวดให้เราดี เจ้าเน หัวเราะงองาย เราก็ขำจนแสบใส้ "ครูฮุ้ก่อคับ ตอนนั้นไอ่เน มันโครตเลยครับ ไผบ่แกล้งมันสักคน ไผแกล้งมัน มันจะจับขวดขว้างลงข้างทางอย่างเดียวคับ " เจ้าสายลับพูด พร้อมทำท่าที่เจ้าเน จับขวดจะโยนข้างทาง " กะแต้ก่าคับ กินกะบ่ได้กิน หื้อผมกำแหม หมู่นิ" ฮ่าๆๆๆ พวกวายร้ายหัวเราะกันดังลั่นกว่าเก่า เราต้องปรามอีกครั้งหนึ่ง " กะหมู่เฮาลงความเห็นกันว่า หากหื้อคนอื่นกำ๋ มันจะหมดก่อนถึงบ้านคับ " เจ้าก๊าบชิงพูด ทุกคนหัวเราะตาเป็นประกายอีกครั้ง ฮ่าๆๆๆ เด็กเอ๋ยเด็ก..ดูสิ..ขนาดนี้ยังมีการคิด และการวางแผนกันละ ขำจนต้องกุมใส้ ขำที่พวกเขาพูดไม่เท่าท่าทางแต่ละคน ที่ออกลีลา พูดพร้อมสีหน้าท่าทาง ประกอบ หน้าตาสมจริงสมจัง เป็นธรรมชาติโดยไม่ได้เสแสร้ง เด็กบ้านนอก ที่กำลังเติบโต ไปเป็นเยาวชนที่ดีของชาติ กำลังคุยกันเรื่องเครื่องดื่ม ยี่ห้อหนึ่งในห้างดัง กับประสบการณ์ที่พวกเขาเจอ "มาถึงบ้านนะครู ไปกินบ้านไอ่เฟม บ้านอื่นกินบ่ได้คับ แม่ด่าคับ" เจ้ารินกับเจ้าปาน แย่งกันตอบ ฮ่าๆ ระดับนี้ยังกลัวโดนด่าอีก.."ครูฮุ้ว่าคับ มาถึงนะคับ มีการทำพิธีเปิดนะคับ ไอ่ลับบอกว่าเด่วก่อนหนา ต้องทำพิธีเปิดก่อน เหล้าแพงขนาดนี้ ว่าแล้ว เจ้าลับก็วิ่งไปเปิดดนตรี เหมือนมี งานคับ ไอ่รินทำท่า ถือขวด เขย่าเบาๆ เหมือนในหนังคับ ทุกคนลุ้นมากคับ เหล้าที่เฮาบ่เกยกินกำลังอยู่ในมือเราแล้ว อีกไม่กี่นาที หมู่เฮากะจะได้ลิ้มลอง เหล้านอกอร่อยๆๆ แล้วราคาตั้ง สี่ร้อยกว่า แพงสุดๆ ที่เกิดจากการรวมเงินของพวกเรา ไอ่ก๊าบยังต้องเอามันฝรั่งไปคืนเลยคับ ฮ่าๆ " เขาเล่าแล้วก็ขำกัน หัวเราะพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"ครูคับ หมู่ผมโครตเซ็งเลยคับ หลังจากทำพิธีเสร็จคับ ไอ่เฟมคนแรก ชิมคับ มันทำหน้าจะอี้คับ " นายรินกับนายเฟม นายทัต นายปาน นายก๊าบ นายเน และคนอื่นๆ ทำหน้าให้เราดู 55555+ หน้าตาแต่ละคนเหยเก ปากเบี้ยว และนิ่งอึ้งกัน เราขำจนต้องนั่งลงกับระเบียงหน้าห้อง ลืมตัวไปว่าคนอื่นกำลังสอบกัน ไอ่ก๊าบว่า "ฮาว่าถ้าฮาเอามันฝรั่งมายังได้กอบๆๆแก๋บๆๆ ฮ่าๆๆ เหล้าอะหยังวะ โครตบ่อรำเลย.." 5555 ไอ่เจ้าก๊าบ ตัวเล็ก เสียงดังกินเหล้าเก่งประจำวงการ เป็นที่เลื่องลือไปทั้งตำบล เล่า พร้อมกับยิ้มหวาน โชว์ฟันขาว มีเขี้ยวเล็กๆ ตามตัว เราเลยถามว่าแล้วหมดไหม ? เขาตอบว่า " บ่เหลือคับ " "5555+ ครูคับ กว่าจะฮุคับว่าต้องกินน้ำแข็ง กะหมดไปเกือบค่อนแล้วคับ เปิ้นบอกว่า ไวน์นี้ต้องกินกับน้ำแข็งคับ ตอนแรกหมู่เฮากินกับน้ำส้มกับ เปลี่ยนน้ำส้มตั้ง 3 ยี่ห้อคับ บ่รำยังเก่าคับ มาฮุ่ทีหลัง กะเกือบหมดละคับ ฮ่าๆๆ " เจ้าปานเล่า พร้อมกับหัวเราะ.. มาฮุ้ทีหลังว่าต้องกินกับน้ำแข็ง จนหมู่เฮาเกือบตกบ้านกันละคับ ฮ่าๆๆ.. รำกะบ่รำ มาเมาเอาตอนท้ายคับ เกือบละคับ 555+..ฟังพวกเขาสลับการเล่า เเล้วก็นึกขำ คนไม่พูดก็นั่งฟังยิ้มๆ คนพูดก็พูดๆๆๆ จนฟังไม่ทัน..
ถึงอย่างไรหากเขาตำหนิตอนนี้..เชื่อแน่ คงไม่ได้ยินเรื่องราวแบบนี้จากปากพวกเขาอีกแน่นอน ใครล่ะ จะรู้ว่า บางทีเขาคงต้องการใครสักคนที่ไว้ใจเพื่อถ่ายทอดประสบการณ์ที่พวกเขารุ้สึกสนุก แปลก ที่ได้กระทำร่วมกัน บนห้างที่พวกเขาไม่เคยได้สัมผัสร่วมกันเลย..
ความสดใส น่ารัก ไร้เดียงสา ที่พูดโดยไม่ต้องระวังตัว ทำให้เรารู้สึกสนุกไปกับพวกเค้าด้วย วายร้ายที่ทุกคนมอง หากมองลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ พวกเขาก็แค่เด็กคนหนึ่งทีี่มีความบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ที่รอเวลาเติบใหญ่เป็นกล้าความดี หากมีคนคอยเข้าใจและให้โอกาส พวกเขาได้เรียนรู้และมีประสบการณ์ชีวิตที่ดีต่อไป..เราควรเป้นส่วนหนึ่งที่ทำอย่างนั้นไม่ไช่หรือ..? เราตอบตัวเองว่า..ใช๋...
นานๆเราจะได้สัมผัส อีกมุมหนึ่งของลูกศิษย์ที่กล้าคุยแบบนี้..ปกติเรื่องแบบนี้ พวกเขาจะไม่กล้าคุยให้ครูฟัง แต่นิ..เขาคงไว้ใจกระมัง แล้วเขาคุยแบบไม่ต้องกลัว ไม่ต้องเกรง แต่สิ่งหนึ่งที่เราสัมผัสได้คือความจริงใจ ความไว้ใจ ที่พวกเขามอบให้เรา ดังนั้นสิ่งที่เราทำได้คือ รับฟัง และ คอยปรามในสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม เรื่องแบบนี้จะว่าไป ห้ามคงไม่ได้เพราะมันผ่านมาแล้ว สิ่งที่ครูอย่างเราจะทำได้คือ สร้างความไว้ใจ และความเชื่อมั่น แล้วค่อยๆ บอกค่อยๆสอนให้เขารู้ว่าสิ่งไหนควรไม่ควร บนความไว้วางใจ เท่านั้นเอง..ขอบคุณนะ..ลูกศิษย์น้อยของฉัน ทีมอบความไว้วางใจให้ครู ถึงแม้ว่า ปีนี้จะไม่ได้สอนพวกเราแล้ว..ก็ยังมารวมกัน..พูดคุยกันเล่นกับครูคนนี้อยู่เสมอๆ ทั้งๆที่ทุกคนมองเธอก้าวร้าว แต่กับครู เธอน่ารักเสมอ..
รักนะ เด็กโง่...
ความเห็น (2)
เป็นแบบอย่างของครูที่ศิษย์ไว้วางใจ..ช่องว่างหายไปนะคะ
ครูที่มีจิตวิญญาณของผู้ให้ เปิดโอกาสให้ลูกศิษย์และเป็นที่พึ่ง
ขอชื่นชมนะคะ และเป็นกำลังใจให้
ดีใจแทนเด็กๆด้วยค่ะ