"ว่าที่นายร้อยตัวน้อยของฉัน"
หลังจากคุมสอบกลางภาค ห้อง601 เสร็จในรายวิชาแรกไปแล้้ว..ฉันก็ออกมายืน..หน้าห้อง..ทักทายนักเรียนที่เดินผ่านไปมา..ด้วยใบหน้ายิ้มๆ..สักพักหนึ่ง..เด็กเก่า 503 เมื่อปีที่แล้วที่เราเป็นที่ปรึกษาซึ่งสอบห้องข้างๆกัน.ได้เดินออกมาสมทบและคุยกันกับเรา..อย่างสนุกสนาน..ปีนี้..นักเรียนชายดูสูงและตัวใหญ่ขึ้นมาก..ผิดจากปีทีี่แล้วที่ยังดูเป็นเด็กกันอยู่เลย..
นายนัฐ..เด็กผู้ชายตัวสูงใหญ่ ขาว หน้าตาดี..เดินเข้ามาคุยให้ฟังว่า เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...ไปสอบโรงเรียนการบิน ฯที่พิษณุโลก ปรากฎว่ามีครูฝรั่งและครูไทยหลายคน นั่งสัมภาษณ์โดยใช้ภาษาอังกฤษ ด้วยความที่เตรียมตัวมาบ้าง..ปรากฎว่าคำถามที่เตรียมไปเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ถามเลย..ถามอะไรไม่รู้ ตอบไม่ได้..ส่วนคำำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินเขาถามว่ามาจากไหน มายังไง มากับใคร..ฮ่าๆๆ..ผิดคาด..ผลปรากฎว่าสอบตก..เพื่อนๆเขาขำกันใหญ๋...
คนที่ 2 นายบอม..นักเรียนชายผอม ดำ สูง เรียนปานกลางค่อนข้างอ่อน หน้าตาธรรมดา แต่มีแฟนดี เป็นนักเรียนหญิงห้อง 1 เขาบอกว่าคบไว้ช่วยทำการบ้าน และติวข้อสอบ ครับ!!! ดูความคิดสิ..เข้าท่าๆ..5555
สิ่งที่ผิดคาดสำหรับเด็กคนนี้คือ เขาจะชอบเข้ามาทักทายเสมอ ยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนวันประชุมผู้ปกครอง แม่ของเขาค่อนข้างห่วงเขา ในเรื่องยา บุหรี่และ เพื่อน เราก็รับปากจะดูแลให้อย่างดี..ทั้งๆที่ลักษณะท่าทางขี้ยา ไม่เอาไหน แต่คนเราอย่าดูคนภายนอก..ให้ดูลึกลงไป..เออจริงแฮะ..มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ..
วันเปิดเทอมอาทิตย์แรก..เขาใส่เฝือกที่แขนห้อยมาเลย..เราก็สงสัยเลยถามเพื่อนเขา..คำตอบที่ได้คือ.."มันไปยกเรือมาครู แขนมันเลยหัก" เราก็หัวเราะใหญ่เลย..ฮ่าๆ บ้าหรือเปล่าบนดอยอย่างนี้จะเอาเรือที่ไหนมา..ว่าแล้วเราก็เดินหัวเราะสายหัวไปสอนหนังสือ หารุ้ไหมว่า นั่นคือข้อเท็จจริง..ใครจะไปเชื่อเด็กที่ดูท่าทางไม่เอาไหน เฉื่อยๆ ไม่สนใจเรียนจะสอบนายร้อยติด..
โอ้โห..เพื่อนๆฮือฮากันทั้งโรงเีรียน..เปิดเทอมมา..เขาวิ่งมาหาเราถึงห้องพัก..ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส..เราเองก็ยิ้มร่า..แสดงความยินดีด้วย..หลังจากนั้น..เขาก็เล่าถึงประสบการณ์ต้งแต่ไปสมัครสอบ เข้าสอบและการรายงานตัว..ตลอดจนการสอบทดสอบสมรรถภาพ..
เขาบอกว่า..สอบข้อเขียนเขาทำไม่ค่อยได้แต่ทดสอบสมรรถภาพเขาได้คะแนนนำโ่ด่งเลย..เพราะอะไรรู้ไหมคะ..เป็นคำตอบทีอดีตครูที่ปรึกษาอย่างเราก็อึ้ง..ในเมื่อเเม่เขาเคยบอกกับเราเองว่า..เขาไม่เถียงแม่ แต่ดื้อ และสูบบุหรี่จัด...คำตอบที่เราได้ยินทำเอาเราไม่เชื่อหูตัวเอง..เขาบอกว่า..เขารู้ว่าเขาเรียนหนังสือไม่เก่ง..พ่อกับแม่ก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา เขาภาคภุมิใจที่มีพ่อเป็นทหารผ่านศึก ดังนั้นการไปสอบ.เขารู้ว่าเขาสู้คนอื่นไม่ได้ในเรื่องของวิชาการ การสอบภาคความรู้..แต่ในเรื่องสมรรถภาพร่างกาย..เขายอมแพ้ไม่ได้..
ว่าแล้วเขาก็เริ่มปฏิวัติตัวเองใหม๋..กลับจากโรงเรียนก็ช่วยแม่ทำงานบ้าน ตอนเย็นทุกวันก็วิ่งโดยใช้ยางรถยนต์ผูกข้อเท้าแล้ววิ่งรอบหมู่บ้าน ขึ้นดอย ตามซอกตามซอย..อั๊ยยยะะ!!!! ตะลึ้งงงง!!! ทึ่ง!!!!
ในที่สุด..เขาก็ผ่านการทดสอบที่มีบบรรดาทั้งคนเก่งจริง และลูกคนมีเงินเรียนเก่ง..ด้วย..มาร่วมสถาบัน..แต่ปัญหาก็เกิดขึ้น..เมือเขากำลังเรียนม.5 ขึ้นม.6 กับรุ่นน้องที่จบม.3 แล้วสอบเข้าได้..
ปัญหาคือ ? เขาเล่าว่า...รุ่นน้องที่สอบได้พูดจาไม่เพราะ ไม่เคารพอาวุโส ตีกันทุกวัน กลับมาถึงบ้านตาเขียว หน้าเขียวหมด..ฮ่าๆๆๆ...เรายืนฟังแล้วก็หัวเราะ..
เขาบอกว่า..มีน้องบางคน..อวดเบ่งว่าบ้านรวย..พูดจาไม่ดี..เขาเลยสั่งสอน..ทั้งๆที่ก็รู้ว่าตัวสู้ไม่ได้..แต่ก็พูดกวน...เลยต้องสั่งสอน..เด็กเหล่านั้นก็ร้องไห้ทุกครั้งเหมือนกัน..จนครูฝึกบอกว่า..อะไรกันรุ่นนี้.เป็นรุ่นแรก..ที่เกิดปัญหาแบบนี้..เขาบอกว่า..ตอนนี้เริ่มมีการแบ่งเป้น 2 ก๊กใหญ่ๆ..ระหว่างก๊กคนรวย กับ ก๊กคนจน.ดีนะไม่เป็น 3 ก๊ก..555...จนเดี่ยวนี้ก็ยังทะเลาะกันอยู่เลย..ดูลักษณะท่าทางเขาโตขึ้นเยอะเลย..เพื่อนๆก้แซว..มันเป็นจิ๊กโก๋..หน้ามันกวนทีน..เขา..มั้งครับ..5555+ พวกเพื่อนแต่ละคน...หน้าตากวนๆทั้งนั้นเลย..ห้องนี้ปีที่แล้ว..ปีก่อน..ร้ายที่สุด..ในโรงเีรียนทีเดียวล่ะ..รวมทั้งนายบอม..คนนี้ด้วย..แต่ยังไม่เท่าไหร่..ร้ายกว่านี้..ก็มี..โน่น..ยืนยิ้มหวาน ผอมบาง..ยืนตะเบ๊ะ..ให้เราอยู่มุมห้องโน้น..เสียงเอะอะโวยวาย..ของพวกเพื่อนๆ..ที่แซวว่า.."ครูไอ่...มัน..แซวครูเด้อ" สักพักก็เห็นพวกน้ันไล่เตะกันสนุกสนาน..
สำหรับนายบอม..ณ ตอนนี้..เขาอยากเรียนให้จบ 6 ก่อน ก็ไปรายงานตัวเป็นระยะๆ..เพื่อไม่ให้เสียสิทธิ แต่ก็ขอผ่อนผันเข้าฝึกจริงๆหลังจากจบม. 6 ก่อน..ไม่เช่นนั้น..เขาก็จะได้รับวุฒิแค่ ม. 3เอง..อื้มมม..ฟังความคิด..นักเรียนของฉันแล้วปลื้มใจ..ที่อย่างน้อยคนที่ถูกมองว่าไม่เอาไหน หัวขี้เลื่อย เฉื่อย ไม่รับผิดชอบ..เขาก็สามารถสอบติดนักเรียนเตรียมได้..ยืนคุยกันจนกระทั้่งเสียงออดดังให้สัญญาณการสอบวิชาต่อไป..พวกเราจึงแยกย้ายกันกลับห้องสอบ..ทำหน้าที่ของตัวเอง...
ก็รู้สึกดีใจ..และ..อออุ่นใจ..ที่นักเรียนเหล่านี้..ยังคงผูกพัน..และ..ให้ความไว้วางใจอดีตครูที่ปรึกษาเก่าๆอย่างเรา..แม้เวลาผ่านไป..ความห่วงใย..ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง..
ยืนมองพวกเขาเข้าห้องสอบ..แล้วก็ยืนยิ้มคนเดียว..อนาคตพวกเขา..เด็กวิทย์ห้องท้าย..จะเป็นอย่างไรต่อไป..นะ..ว่าแล้วเราก็ไป..ปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองต่อไป..
ความเห็น (8)
ความสุขของครูนะคะ...ได้มองเห็นความเติบโตก้าวหน้าของลูกศิษย์
ขอบคุณค่ะ คุณชยันต์
ใช่ค่ะดร.พจนา..มีความสุขกับสิ่งที่เรารัก.สบายใจค่ะ..
อ่านแล้วมีความสุข
รออ่านอีกครับ
น้าอิศให้อีกหนึ่งกำลังใจ....
ขอบคุณคุณขจิต ค่ะ
ขอบคุณน้าอิศ คนทำแบบค่ะ..