เพิ่งรู้ว่าสุขจริงๆคือ "การเป็นครูขี้บ่น"
การปฏิบัติหน้าที่เป็นหัวหน้าระดับ ม.5 เป็นภาระหน้าที่ที่ต้องพบเจอนักเรียนทุกวัน แล้วจะคุยกันเรื่องอะไร ก็คงไม่พ้นเรื่องของการปฏิบัติตนตามระเบียบ การมาเรียน ขาดเรียน เรื่องของเสื้อผ้าหน้าผม เรื่องการแสดงความเคารพ การไหว้ การเตรียมตัวสู่ประชาคมอาเซียน ก็เลยทำให้นักเรียนไปนินทากันว่า "ครูจรรยา ขี้บ่น" (คนกระโปรงแดง ที่ยืนหน้าตูม) ถามว่าโกรธไหม ตอบได้เลยว่า "ไม่โกรธ" เพราะว่าบ่นจริงๆ จึงเป็นประเด็นให้คณะกรรมการนักเรียน ม.5 ต้องมาคิดกิจกรรมที่สามารถหยุดครูขี้บ่นให้ได้
คณะกรรมการนักเรียน ม.5 จึงคิดทำโครงการ" ด้วยรักและห่วงใย" ให้เพื่อนได้ร่วมกิจกรรม
ซึ่งประกอบไปด้วยกิจกรรมย่อยๆ คือ Fire acting ให้เพื่อนแสดงหน้าแถว ลดปัญหาการขาดเรียนมาโรงเรียนสาย , กระปุกบาป ให้โอกาสสารภาพความผิดที่เคยกระทำ แล้วนำกระปุกบาปไปทำลาย เพื่อแสดงเจตนารมณ์ที่จะปรับปรุงตัว, รวมใจใฝ่ดีมีวินัย เพื่อให้เพื่อนเข้าแถวทำกิจกรรม ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ สมาธิและปัญญาโดยพร้อมเพรียงกัน
เป็นความสุข ของครูขี้บ่นที่กดดันให้เกิดกิจกรรมดีๆ โดยการมีส่วนร่วมของนักเรียน
แหะ ไ เป็นหัวหน้าระดับเหมือนกัน และขี้บ่นเหมือนอาจารย์เลยจ้า 555
ตอนเป็นลูกน้องก็เฉยๆ....ตอนนี้เป็นหัวหน้า...มันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติครับ...