สายลมแผ่วเบาเกินจะพัดเข้ามาข้างใน

ออกมาเสียเถอะ...เธอมีคุณค่ามากกว่าที่จะอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนั้น

ภาพตึกระฟ้าหน้าสวนลุมฯ ถ่ายจากตึก ภปร. รพ.จุฬาลงกรณ์...

........................

หญิงสาว...

ออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมมืดสลัวนั้นเสียเถอะ

เธอสวยพอที่จะอวดใครต่อใครได้อย่างไม่อาย

ทำไมต้องขลุกอยู่กับความคิดที่วกวน และซับซ้อนนั้น

ความคิดที่มีแต่จะทำให้ความมืดมาปกคลุม

บดบังแสงสว่างแม้เพียงริบรี่ที่ควรจะได้เห็น...

...................

เธอเพียงแต่ยืนพิงประตูที่เปิดแง้ม

มองสิ...ต้นไม้ใบหญ้าอันเขียวชุ่ม หลังฝนตก

แม้เพียงก้าวออกมาอีกนิด เธอจะได้รับกับสายลมอันเย็นเยียบ

ได้ยินแว่วเสียงนกร้องหาคู่

ใบไม้กระทบระบัดเสียง.....

....................

หรือตรงขอบประตูนั้น ฉุดรั้งเธอไว้ ไม่อาจฝ่าออกมาได้

เหมือนมีฉากบางๆกีดกั้นเธอไว้

ทุกอย่างเหมือนสิ่งจำเจซ้ำซากกับการเดินทางของเวลา

..................

ออกมาเสียเถอะ...เธอมีคุณค่ามากกว่าที่จะอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนั้น

ดูสิ..ค่ำคืนคืบคลานเข้ามา ดวงดาวระยิบระยับบนฟ้า

สดใส ท้าทายให้เธอค้นหาความหมายของชีวิต

..................

หรือ สายลมแผ่วเบาเกินที่จะพัดเข้ามาภายในบ้าน...

...................

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาถึงตรงนี้

ในเย็นย่ำ ที่สายลมแผวเบา

5 กรกฎาคม 2556

พ.แจ่มจำรัส

เขียนใน GotoKnow โดย พ.แจ่มจำรัส
ใน ลมหายใจแห่งบทกวี

คำสำคัญ (Tags): #บทรำพึงรำพัน#วรรณกรรม#บทกวี#หญิงสาว

หมายเลขบันทึก: 541516เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2013 18:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน 2013 12:15 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน