จดหมายถึงครู l จะร่วงหรือจะรอด

จดหมายถึงครู l จะร่วงหรือจะรอด

วันจันทร์  ที่ 24 มิถุนายน 2556

กราบสวัสดีค่ะครู

        รุ่งเช้าของวันตื่นมาตั้งแต่ตีสองครึ่ง แม่ยังหลับอยู่หนูนั่งเขียนงาน ประมาณตีสาม พ่อ และแม่ออกไปขายของที่ตลาด หนูนึ่งข้าวและเตรียมอาหารไปถวายพระ ในความรักลูกของแม่แม่ทักว่า

"ทำไมไม่นอนหลาะลูก จะต้องเดินทางไม่ใช่เหรอ"

ประโยคนี้ของแม่ทำให้หนูคิดได้ว่า ปม่ห่วงรายละเอีนดทุกเม็ดของลูกทถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่ชอบใจค่ะครู

แต่พอนึกย้อนแล้วเข้าใจแม่ ตอบท่านตามจริงว่า

"นอนแล้วแม่ ตื่นก่อนแม่หน่อยหนึ่ง"

วันนี้เตรียมอาหาร หนูทำข้าวเหนียวทุเรียน ตั้งใจทำข้าวเหนียวมะม่วงแต่หาซื้อไม่ได้ 

หนูไม่ชอบนมสด เคยตำหนิแม่ด้วยใจที่หนูมีอคติ ว่าจะทำน้ำกะทิอย่างเดียวหนูว่า มันหอมธรรมชาติดี ยิ่งกะทิสดยิ่งอร่อย 

หนูหยุดทบทวน แค่นี้จิตมันก็อยากเอาชนะ นึกถึงตอนต้องกลับไปแก้ไขไม้สอดผ้าใบให้ครู

ครูบอกว่า "สาระเป็นเรื่องของข้างใน ไม่ใช่งานเสร็จ"

นี่ก็เทียบเคียงกันสาระเป็นเรื่องของใจ ขัดเกลาใจไม่ใช่แค่ทำข้าวมัน

จึงตัดสินใจ "ขัดใจตนเองเจาะนมสดลง" แล้วก็เป็นข้าวมันสูตรนมสดเจ้าค่ะ

อีกเมนูผัดหมี่ เดินออกมา บ้านหนูไม่มีซีอิ๊วกะว่าจะเดินไปซื้อที่เซเว่น 

แม่เปรยขึ้นมาว่า "ไม่ต้องใส่ แค่ซีอิ๊วขาวก็พอ"

ความขัดใจจะเอาชนะดันขึ้นมาอีกค่ะ แสดงว่า หนูยังไม่ผ่านใช่ไหมค่ะครู

ไม่ถึงกับปั้นปึ่ง หนูกลับไปพิจารณาเอาหล่ะ ทำตามแม่

ปละแล้วก็ได้ผัดหมี่สีขาว รสชาติออกเค็ม นิดหน่อย

รสชาติอาหารไม่เป็นไรแต่รู้สึกว่า "นี่ไงชนะใจตนเอง"

ได้เวลาขึ้นไปเอาอาหารถวายพระ กราบหลวงพี่แล้วก็ออกเดินทางไปอุดรเลยเจ้าค่ะ

ระหว่างทางครูโทรมา แล้วชี้ให้เห็น ใจหนูที่เข้าล๊อค ร่วมกระบวนการ dis cradit ครู

แบบเป็นกิเลสไปรวมหัว ทั้งเรื่องจะหิ้วกระเป๋ากลับ ทั้งเรื่องจัดบาตร พอครูชี้ใจหนูโล่งขึ้น 

อ้านี่มันกิเลสหนู ไม่เกี่ยวกับครูแต่อย่างใด แต่ใจไปสร้างสถานการณ์ใส่ไฟครูด้วยพฤติกรรม ซะนี่ 

จิตมันโหดร้ายมาก ๆ ดีทึ่ครูเมตตาจิกหัวไว้ ให้อดทน ขัดใจ สู้กิเลส

แล้วครูก็ชี้ให้พิจารณาเรื่องที่ตัดสินใจอาทิตย์ทึ่แล้วใหม่ 

ข้างในรับรู้ แต่กิเลสช่างหาข้ออ้างได้ดูดี เหลือเกิน เจ้าค่ะ 

แกจะดูไม่ดีนะถ้าต้องหายไป

กระทันหันแบบนี้อาจจะทำให้ใครไม่สบายใจ

มีวันลาเหลือพอ เหรอ

พอตรวจเช็คตรวจสอบก็มีพอ

ตกเย็นหลวงพี่โทรมาปรึกษากัน

ได้ข้อคิดเห็นกับตนเองว่า

"นี่หนูโง่มาก ๆ เอาเรื่องโลก ๆ มาอ้างกับธรรม"

คำถามหลวงพี่ถามหนูว่า

"เลือกที่จะไม่ตายเกิดไม่ใช่รึ แล้วยังอยากเกิดมาทำงานอีกเหรอ

นี่ครูบาอาจารย์บอกแล้วยังไม่ทำนี่มันยังไง ไม่เรียกว่าโง่จะเรียกอะไร"

ใจมันก็ยังไม่ลงเจ้าค่ะ 

แต่นี่ก็จะเป็นอีกหนึ่งโจทย์ที่หนูต้องเรียนเรื่อง "ขัดใจ"

แต่พอตัดสินใจก็หาช่องทางการลา

ลาอย่างไร ไม่ให้ใครปรามาสครูได้ และก็ไม่ใช่การโกหก

ให้เดือดร้อนกันน้อยที่สุด

เรื่องนี้หลวงพี่ให้ข้อคิดมาว่า

"ตราบเท่าที่เรายังไม่บรรลุธรรม แม้ต้องตัดแขนขา เพื่อเข้าใจธรรมก็ต้องทำ สละร่างกายอดข้าว อดน้ำ เดินธุดงค์ก็ต้องทำ"

นึกย้อนในพระธรรมบท ที่ได้ฟังมีภิกษุณี รูปหนึ่ง ควักลูกตาออกมาใช้ชายปุถุชน ที่จะมาข่มขืนท่าน

ท่านถามว่า "ท่านชอบตรงไหนของเรา"

ชายคนนั้นตอบว่า "ชอบดวงตา"

ภิกษุณี เอื้อมมือควักลูกตาออกมามอบให้ชายหนุ่มแล้วบอกว่า

"หากท่านชอบสิ่งนี้ของเราๆก็มอบให้"

ชายหนุ่มตกใจ ราคะตัณหาดับ แล้วพานางไปกราบพระพุทธเจ้า พอได้ฟังธรรม ภิกษณีก็บรรลุอรหันต์ 

พร้อมกับตากลับมามองเห็นดังเดิม ด้วยพุทธานุภาพ

ได้คิดก็นึกย้อนกับตนเอง

นี่หนูไม่อยากเสียอะไรเลยรึ จิตมันโลภจะเอาขนาดนี้เลย ข้ออ้างของกิเลสช่างสวยหรู แต่ไม่เชื่ออีกแล้วหล่ะ

ลางานมาทำความสะอาดบ้านก็ยังเคย นี่ลางานมาทำความสะอาดใจจะเป็นอะไรไป

พิจารณาและขับรถว่าจะไปเติมแก๊ส แต่แล้วก็ออกมาเดินเพราะคิวยาวมาก จึงกลับที่พัก 

พิมพ์ข้อความ จะส่งไปแจ้งหัวหน้าก่อน ตามจริงที่ใจคิดได้ พิมพ์เสร็จ

กดส่งปุ๊บ อ้าว ส่งเบอร์ครูด้วยความเคยชิน

โอ๊ย ใจ หนูตอนนั้น ทั้งขำ ทั้งอายเจ้าค่ะ อายจริงๆ นั่งขำกับตนเองในรถ

แล้วก็ส่งซ้ำไปกราบขอขมาครู

เข้ามาทบทวนกับตนเอง อะไรนี่ ตอนส่งข้อความหาพระพี่ชายก็ทีหนึ่งละ เผลอส่งไปหาครูแทน

รู้สึกอึ้งไป กลับเข้าห้องอาบน้ำทำวัตรเย็น น้องเมทมาบอกว่า จะเข้ามาดึกๆขอกุญแจห้องซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร

หนูนอนลงหลับไป สำหรับวันนี้รอดตอนเช้าร่วงตอนเย็นค่ะครู