ใคร่ครวญจากบันทึกครู l รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี

จากบันทึกของครู    Ka-Poom   หัวใจแห่งการเรียนรู้ของผู้เป็น "ครู" ; การปกป้องเด็ก

                 ด้วยการบ่มเพาะให้ละชั่ว ว่ากันโดยเรื่องราวแบบโลก ๆ หนูมักจะได้เผชิญวิธีดุดัน มากกว่าน้องในเคสนี้ เพราะอะไรหน่ะ เหรอค่ะ ก็เพราะ จิตหนู มันมึน หยาบ ด้าน

 เพราะจิตนี้สั่งสมความอวดดี อวดเก่ง แต่ขี้เกียจมากมายหนักหนา

 กว่าจะแก้ จะแคะ จะถาก ออก จำเป็นต้องหนักหน่วง
เหมือนที่ครูบาอาจารย์บอกว่า เหมือนม้าประเภทที่ 3 ที่ฝึกยาก ต้องใช้วิธีหนักหน่วง
เมื่อจิตมันจะพลาดพลั้งทำชั่ว ครูก็ทุ่มสุดตัวในการช่วยเหลือ
บางครั้งต้องลงมือ “ตีให้รู้สำนึก”
น่าทึ่งมาก ครั้งแรกที่ถูกครูฟาด 

จากจิตมัว ๆ สว่าง ว๊าบ ปรากฏเป็นปีติในใจ จนน้ำตาคลอแบบซาบซึ้ง

 เหมือนหนูหาทางออกของจิตแบบนี้มาตั้งนาน มาหลุดตอนที่ครูเมตตา ฟาด ฝ่ามือลงมาแบบเตือนสติ

ครั้งถัดมา กิเลสหนา ๆ โผล่หน้ามาอีก
ครูทุ่มสุดตัว ทั้งๆที่ครูทั้งเหนื่อย และใช้พลังงานเยอะ ตอนนั้นท่านไม่ค่อยสบายด้วย
ฟาดลงมา ครั้งแรก จิตหนูยังไม่หลุด ครูซ้ำลงมาอีก ด้วยคำสอน ให้สติ พอจิตหลุด หนูค่อยได้เห็นว่ามันหลุดแล้ว ร้องไห้ขอขมาครู
หลายครั้งหลายคราที่ครูเมตตาช่วยชีวิตด้วยวิธีหนักห่วง เพื่อไม่ให้ศิษย์ตกนรก
เพราะถ้าไม่เตือนไม่ห้าม ลูกศิษย์จะตกนรก
หัวใจของแม่ หัวใจของครู หัวใจของพระโพธิ์สัตย์ ยอมไม่ได้ 

ท่านจึงทุ่มสุดตัวแบบเอาชีวิตท่านเข้าแลกในการช่วยเหลือหนูทุกครั้ง
นึก ๆย้อนจากการอ่านประวัติครูบาอาจารย์ ก็ทำให้หนูรู้สึก ซาบซึ้งใจ
เพราะก็เคยได้ยินเรื่อง “ลูกถีบหลวงพ่อชา”
ตอนที่ถูกครูตบแล้ว จิตหลุดจากความหลง ใจตอนนั้น รู้สึกใช่เลย
เหมือนเรื่องที่อ่าน แต่นี่ได้เห็นประจักษ์จริงกับใจ

ไม่ใช่เรื่องโลก ๆ แต่เป็นเรื่องข้างใน ในจิตวิญญาณของศิษย์ และได้สัมผัสถึง ใจที่เปี่ยมด้วยเมตตาของครู

โดยปกติแล้วครู ไม่เคยว่าร้ายใคร เป็นผู้มีเมตตาล้นปลี่ ไม่เคยให้ร้าย เด็ก ๆที่วิ่งอยู่รายล้อมท่าน
เป็นเครื่องพิสูจน์ที่เด่นชัด ถึงใจอันบริสุทธิ์ เด็ก ๆ อยู่กับท่าน เต็มไปด้วยความเบิกบานผ่องแผ้ว สดใส สนุก แบบประมาณว่า “ขอแค่ได้นอนใกล้ๆ แม่ครู ได้อยู่ในที่ ๆแม่ครูอยู่ แค่นี้ก็พอ”
ไม่เคยเลยที่ครูจะ ไม่เปิดโอกาสให้หนู แม้หนูจะพลาดพลั้งสักกี่ครั้ง การได้กราบขอขมาครูจากข้างใน ระลึกรู้กับตนเองแล้วแก้ไข ครูก็ให้โอกาสฝึกฝนตนเอง เพราะหนูเป็นเด็กเรียนช้า แต่ครูก็ไม่เคยล้าที่จะสอน เพราะต้นทุนแต่ละคนไม่เท่ากัน
ท่าน คือ สิ่งที่งามที่สุด เท่าที่ชีวิตนี้ของหนูได้เคยพบพานและรู้จักค่ะ สาธุ