ตอนที่ 9 อุบัติเหตุ หรือเป็นเพราะอะไร
บ้านคุ้มเมื่อเกือบหกสิบปีที่แล้ว ถนนภายในหมู่บ้านเป็นดินทราย
วัดกับโรงเรียนอยู่คนละฝั่งของหมู่บ้าน
โดยวัดอยู่หัวบ้านซึ่งเป็นที่เนินกว่า โรงเรียนอยู่ท้ายบ้าน
เวลาฝนตกน้ำฝนจะไหลจากหน้าวัดมาตามถนน บางแห่งได้กัดเซาะถนนเป็นหลุมเป็นร่อง
มาจนถึงโรงเรียน แล้วไหลลงท้องนา
ฝนหมดแล้ว แต่ยังคงทิ้งร่องรอยของน้ำที่เซาะขอบถนนเป็นร่องยาว
โดยเฉพาะที่กลางหมู่บ้านผ่านสามแยกจนถึงหน้าโรงเรียน
หลังจากที่พ่อและพี่ๆ ไปโรงเรียนแล้ว
แม่ได้จัดขนมไข่ขี้เจี้ยมห่อใบตองชาติ (ใบของต้นชาติ) กลัดด้วยเข็มกลัดไม้ไผ่ แล้วเอาใส่กระบุงสองใบ
หาบเข้าไปในหมู่บ้าน โดยมีเด็กเล็กผอมวิ่งตามไปด้วย
แม่แจกขนมไข่ขี้เจี้ยมที่ห่อด้วยใบตองชาติ ให้บ้านละห่อ
"พ่อนางหนูซื้อมาจากอำเภอ เอามาแลกบักนุ่น"
แม่บอกชาวบ้าน
หลังจากแต่งงานกับพ่อ แม่ไม่เคยเรียกพ่อว่า ครู หรือ ครูใหญ่เลย ไม่ทราบเป็นเพราะอะไร
"แลกจักหน่วย แม่นางหนู" ชาวบ้านถามว่าจะเอากี่ลูก
ชาวบ้านไม่เรียกแม่ว่า เมียครูใหญ่ หรือแม่ครูใหญ่
เหมือนที่ชาวบ้านเขาเรียกเมียของบุคคลสำคัญในหมู่บ้านหรือตำบล ซึ่งก็น่าแปลก คงจะเป็นเพราะ แม่เป็นกันเองกับชาวบ้าน ขยันขันแข็ง ไม่ถือเนื้อถือตัว
"กี่ลูกก็ได้ แต่ยังไม่รับตอนนี้ ไว้วันพรุ่งนี้จะมาใหม่"
แม่บอก
"งั้น เลิกโรงเรียนแล้วจะให้ลูกเอาบักนุ่นไปส่งให้นะ
จะได้ไม่ลำบาก"
การสนทนาเป็นอย่างนี้แทบทุกบ้าน จนเกือบเที่ยงสองแม่ลูกก็เดินทั่วหมู่บ้าน
ขนมไข่ขี้เจี้ยมหมดพอดี
หลังอาหารกลางวัน เด็กเล็กผอมเอาลูกแก้วที่แถมมาจากขนมโก๋
ออกมาจากกระเป๋ากางเกง จับยกขึ้นสองกับแดด ใช้นิ้วชี้และหัวแม่มือหมุนลูกแก้ว
ตาก็ส่องผ่านออกไปยังแดด ได้ครู่เดียวก็เบื่อ เอาลูกแก้วเก้บไว้ในกระเป๋า
แล้วล้มตัวลงนอน
จนบ่ายใกล้โรงเรียนเลิกได้ยินเสียงกวาดใต้ถุนบ้าน จึงลงไปดู
แม่กวาดเสร็จแล้ว กำลังลากฝาไม้ไผ่ขัดแตะ ซึ่งเดิมเป็นฝาบ้านของเรา
แต่เมื่อพ่อจ้างชาวบ้านเอาไม้กระดานตีเป็นฝาแล้ว ฝาไม้ขัดแตะก็ไม่ได้ใช้
"แม่ทำอะไร" ลูกชายคนเล็กถาม
"ทำที่ไว้เก็บบักนุ่น"
แม่บอกและปูฝาไม้ขัดแตะลงไปตรงที่กวาดไว้ ซึ่งอยู่ริมหนึ่งของใต้ถุนบ้าน
ตรงข้ามกับแอ่งน้ำ (น้ำครำ) ที่เทลงมาจากเรือนครัว
เสียงระฆังตีดังสามคู่ เป็นสัญญาณว่าเลิกเรียนแล้ว
เด็กเล็กผอมวิ่งออกมายืนหน้าบ้าน มองหาพี่ๆ
ทันใดเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ถนนหน้าบ้าน
"แปร้ดดดดดดด"
พร้อมกับมีสิ่งหนึ่งสีแดง พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เหนือศรีษะของเด็กนักเรียนหลายคนที่โห่ร้องอย่างสนุกสนานและวิ่งไล่ตามสิ่งนั้น
ลูกโป่งนั่นเอง
เด็กผอมสูงพี่เจ้าตัวเล็กเป่าลมเข้าไปเต็มที่แล้วปล่อยลมให้ลูกโป่งถูกลมดันขึ้นสู่ท้องฟ้า
"เล่นด้วย" เด็กเล็กผอมวิ่งมาขอพี่เล่น
"เป่าไม่ได้หรอก ลมไม่ถึง" พี่บอก และไม่ยอมให้
แล้วทำแก้มป่องเป่าลมสุดแรงเข้าไปที่ลูกโป่งอีกครั้ง
จนลูกโป่งพองตัวใหญ่เท่าส้มโอก็ปล่อย
ลูกโป่งลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ด้วยแรงลมที่ดันออกมาจากลูกโป่งพร้อมกับเสียงอันดัง
พี่กับน้องต่างวิ่งตามลูกโป่ง
พี่ตัวใหญ่กว่าชนน้องโดยไม่ตั้งใจหัวคะมำล้มลงคลุกดินร้องไห้จ้า
"ไหวเอ้ย..มาดูบักนุ่นกับแม่ดีกว่า"
เสียงแม่เรียกจากใต้ถุนบ้าน เด็กเล็กผอมเห็นว่าพี่ไม่ให้แน่ จึงเดินร้องไห้ไปหาแม่
ที่ใต้ถุนบ้านมีเด็กหลายคนเอาบักนุ่น (ผลนุ่น) มาให้แม่
คนละห้าลูกบ้างหกลูกบ้าง จนใกล้ค่ำเราก็มีนุ่นกองใหญ่ จนล้นฝาขัดแตะที่แม่ปูไว้
เด็กเล็กผอมตื่นเต้นกับผลนุ่นที่มากมายจนลืมลูกโป่ง
จับลูกที่ล้นออกมาโยนเข้าไปจนกองสูงเกือบท่วมเอว
"ไหว..อาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะหนาวอาบไม่ได้"
แม่เรียกให้ขึ้นไปอาบน้ำบนบ้านบริเวณหน้าเรือนครัว ที่แม่หาบน้ำใส่ตุ่มไว้
ขณะที่เด็กเล็กผอมจะเดินขึ้นบ้าน พลันก็ได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้น
"ช่วยกันหน่อยเร็ว...รถทับแม่เฒ่า"
หลังจากนั้นก็มีเสียงร้องระงมดังเซ็งแซ่
พ่อกลับมาจากโรงเรียนแล้ว ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
รีบลงเรือนวิ่งไปตามเสียง
เด็กเล็กผอมมองตาม เห็นคนหลายคนวิ่งไปทางเสียงนั้น
ทั้งเด็กและผู้ใหญ่จึงวิ่งไปดูบ้าง
เลยสามแยกมุมโรงเรียนไปกลางบ้านไม่ไกล ภาพที่เห็นชัดเจนคือ
รถบรรทุกใหญ่จอดนิ่ง หัวรถมุดเข้าไปในป่ากล้วยริมถนน ท้ายรถขวางถนน
มีผู้คนมุงดูอยู่รอบรถ
"เด็กๆ ถอยออกไป" เสียงพ่อตะโกน เด็กๆ
แตกฮือออกจากที่มุงดู
"กลับบ้านให้หมด" พ่อสำทับ
เด็กทุกคนวิ่งกลับบ้านทันที ไม่เว้นแม้แต่เด็กเล็กผอม
จนมืดพ่อจึงกลับมาบ้าน
"อยู่ดีๆ รถมันก็ไหลไปทับแม่เฒ่าที่กำลังนั่งอาบน้ำอยู่ป่ากล้วย ตายคาที่"
พ่อเล่าให้แม่ฟัง
"เฮ้อ...มันแปลกมาก" พ่อพึมพำกับตัวเอง
อ่านตอนที่ 10 คืนหมาหอน...เสียงโหยหวน
อ่านตอนที่ 8 ขนมโก๋ของแถม ขนมไข่ขี้เจี้ยมแลกนุ่น
ความเห็น (6)
เมื่อก่อน นานมาแล้ว เด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะชอบไปโรงเรียนแต่เช้าเพื่อไปดูดน้ำหวานจากดอกงิ้วนี้แหละ ปากเหลืองเป็นบ้วงเลย
เขียนได้น่าอ่าน น่าติดตามมาก ๆ จ้ะ " บักนุ่น " คือนุ่น ที่ใช้ทำหมอน ทำฟูกใช่ไหมจ๊ะ
ใช่ครับ มีกระบวนการง่ายๆ เป็นภูมิปัญญาชาวบ้าน ผมชอบตอนตีให้นุ่นฟู ซึ่งเมล็ดนุ่นก็จะออกมาจากใยนุ่นด้วย ตอนนั้นต้องระวังลม หากมีลมพัดมาแรงๆ นุ่นปลิวว่อนสนุกมาก
แต่ตอนนี้ไม่เขียนนะครับ
ขอบคุณครับ
...เป็นภาพและเรื่องราววิถีชีวิต ผู้คน เหตุการณ์ ตลอดจนศิลปวัฒนธรรมของท้องถิ่น...งดงามมีคุณค่ามากๆนะคะ...ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากนะครับ เป็นกำลังใจอย่างดียิ่ง ผมวาดฝันว่าช่วงสุดท้ายของชีวิตอยากอยู่ชนบทของอีสาน แต่ทำไม่ได้ ก็เลยพยายามนึกถึงเรื่องเก่าๆ ในชีวิตตนเอง
ขอบคุณอีกครั้ง และขอบคุณ gotoknow ที่ให้โอกาสครับ
ชอบเหมือนกันเหรอครับ แต่ผมไปไม่ค่อยจะทันเขา เลยได้กินดอกที่มันร่วงลงดินแล้ว หวานดีเหมือนกันนะครับ แต่ที่ชอบมากสุด คือ ลูกอ่อนที่เนื้อมันยังไม่เป็นเส้นใย อร่อยสุดๆ เอามาตำ ก็อร่อย ว้าว...อยากกินจัง
ขอบคุณนะครับที่แวะมา